KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY
| < Poprzednie | Następne > |
z wieży kościoła św. Jana, 2012
KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY (NMP), konkatedra (od 2 II 1987) archidiecezji gdańskiej, bazylika mniejsza (od 20 XI 1965), Główne Miasto, ul. Podkramarska 5. Największa budowla średniowieczna Gdańska, obecnie największy zabytkowy kościół w Polsce i trzecia największa ceglana świątynia na świecie.
Budowa. W niezachowanym przywileju wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Ludolfa Königa z około 1342 (znanego z potwierdzenia wielkiego mistrza Winricha von Kniprode z 5 VII 1378) dla Głównego Miasta Gdańska wspomniano o planowanym założeniu w nim kościoła pod wezwaniem Marii Panny. Na jego potrzeby, wraz z planowanym przykościelnym cmentarzem, przeznaczono obszar o długości dwóch sznurów (2 × 42 m) i takiej samej szerokości (razem 7056 m²). Dodatkowo na budynek plebanii przeznaczono działkę równą powierzchnią największym działkom w mieście. 28 III 1343 położono kamień węgielny pod budowę kościoła, 31 VIII 1343 określany był już kaplicą miasta Gdańska, 15 IX 1343 poświęcony.
4 XII 1344 pojawił się pierwszy jego znany proboszcz, Konrad. Do lat 1359–1363 zbudowano sześcioprzęsłową bazylikę z wieżą prawdopodobnie o wysokości 27 m. Z okazji kończenia tego etapu budowy 28 IV 1359 w Awinionie (Avignon; ówczesna siedziba papieża) 12 kardynałów przyznało kościołowi przywilej odpustowy, przeznaczony także dla tych, którzy wspierać go będą w zaopatrzeniu w szaty, naczynia i księgi liturgiczne. Do 1454 prawo patronatu kościoła (np. prawo wyznaczania proboszczów) posiadali Krzyżacy. W 1374 kościół otrzymał przywilej odpustowy od Stefana arcybiskupa nicejskiego, z Cylicji w Azji Mniejszej, działającego z upoważnienia biskupa włocławskiego do którego diecezji należał Gdańsk (zob. Biskupia Górka). W latach 50. i 60. XIV wieku proboszczem był Paul, syn rajcy wrocławskiego, który reprezentował w kurii papieskiej zakon krzyżacki w jego sporze z arcybiskupem Rygi, a w czasie nieobecności którego rajcy gdańskiego powołali do odprawiania nabożeństw własnego kapelana.
5 III 1363 komtur gdański Giselbrecht von Dudelsheim rozstrzygnął spór między proboszczem a mieszczanami Gdańska, między innymi w sprawie wolnych od opłat pochówków na cmentarzu przykościelnym biednych i bogatych, w samym kościele chować można było tylko prałatów i zwierzchników kościoła (a więc Krzyżaków), nakazano proboszczowi chrzczenia dzieci nie tylko po mszy, ale za opłatą i w innych porach, nakazano rajcom przestrzeganie zapisów testamentowych czynionych przez gdańszczan na rzecz kościoła i nieutrudnianie plebanowi ściągania czynszów z budynków stojących na działce należącej do kościoła, zawarto ugodę w sprawie dzwonnicy, stajni i straganów stojących na cmentarzu. Unormowano wreszcie stosunki plebana z altarystami, kapłanami osadzonymi przy kaplicach fundowanych przez różne bractwa, mającymi odtąd prawo odprawiania mszy i procesji za pieniądze tych bractw. 11 VI 1363 ten sam komtur gdański rozstrzygnął na korzyść proboszcza Paula sporną z kościołem św. Katarzyny kwestię filialnej przynależności kościoła św. Gertrudy.
W 1379 Rada Głównego Miasta Gdańska zawarła z mistrzem Heinrichem Ungeradinem umowę na rozbudowę kościoła, jemu też najpewniej kościół zawdzięcza koncepcję przestrzenną, realizowaną w zasadzie bez zmian do początku XVI wieku. W 1379 – około 1400 wzniesiono mury obwodowe transeptu i prezbiterium oraz kaplice między przyporami (wciągniętymi do wnętrza). Powstały między innymi kaplice: w 1379 św. Doroty, w 1381 Najświętszej Marii Panny, w 1385 św. Barbary, dokładnego czasu powstania wielu dalszych nie udało się dotychczas ustalić. W połowie XVI wieku wyliczano ogółem 30 kaplic bocznych oraz 16 osobnych ołtarzy, umieszczonych przy filarach oraz w transepcie. 17 VI 1400 mszy wysłuchał w kościele wielki mistrz Konrad von Jungingen. W 1426 budowniczy Claus Sweder podpisał umowę na budowę filarów transeptu i prezbiterium, w 1430 zlecono miejskiemu cieśli budowę więźby dachowej, zakończonej około 1438. Przypuszczalnie w 1440 Claus Sweder rozpoczął budowę wschodnich szczytów. Dwa lata później zawarto umowę z mistrzem Steffenem na budowę szczytu północnego (ukończoną w latach 1487–1488), a w 1446 – na szczyt południowy (w 1446 ukończony i pomalowany na czerwono). Wykorzystując osłabienie Zakonu, podczas wojny trzynastoletniej gdańszczanie w okresie 1454–1466 dobudowali dwie następne kondygnacje wieży i podwyższyli je do dzisiejszego poziomu 78 m.
W czasach krzyżackich, w XV wieku, przy proboszczu działał ksiądz wygłaszający kazania w języku polskim (znany jest np. testament spisany w 1426 przez ks. Jakuba, działającego przy proboszczu ks. Andreasie Slommowie).
Po 1454 prawo patronatu kościoła przeszło po Krzyżakach na królów polskich. W 1484–1502 przebudowano korpus nawowy na układ halowy (umowa z budowniczym Michaelem, potem z Hansem Brandtem na podwyższenie i rozszerzenie nawy północnej), w 1492 wykonano więźbę dachową, w 1494 przebudowano nawę główną, od 1496 nawę południową, prowadzoną przez Heinricha Hetzla, który w latach 1498–1502 kierował budową sklepień. Nakrył on środkową nawę korpusu sklepieniami gwiaździstymi o jednakowym rysunku żeber w każdym przęśle, nawy boczne zasklepił kryształowo, stosując jednolitą formę sklepień w każdej z naw. Kaplice między przyporami otrzymały różnorodne sklepienia, częściowo kryształowe. Ponad przęsłami części wschodniej rozpięto głównie sklepienia gwiaździste o rozmaitych formach. Wraz z założeniem sklepień kościół zyskał ostateczny kształt architektoniczny. W październiku 1497 zawalił się filar w narożu korpusu i południowego ramienia transeptu, zniszczeniu uległa przylegająca Izba Radnych, odbudowana około 1498 (w 2005–2006 przywrócona do stałej ekspozycji).
W okresie reformacji pierwsze protestanckie nabożeństwo w kościele odprawiono w 1525, po odsunięciu od ambony franciszkanina Alexandra Svenichena. W latach 1525–1526 był tu kaznodzieją Michael Hänlein, przysłany z Wittenbergi przez Marcina Lutra. Po nominalnej restytucji katolicyzmu przez króla polskiego Zygmunta Starego w 1526 luteranizm nadal propagował Pankratius Klemme, od 1536 pastor, czyli drugi obok katolickiego, protestancki, proboszcz parafii NMP. Po 1557 cała obsada świątyni za wyjątkiem katolickiego proboszcza była już luterańska, protestanci przejęli kaplice boczne. Ołtarz główny służył katolikom do 1572, kiedy to został przejęty przez protestantów (do 1945). Proboszczowie katoliccy zachowali natomiast plebanię kościoła NMP, tworząc z jej wykorzystaniem ośrodek swojego wyznania (powstała tu między innymi stacja misyjna zakonu jezuitów), z czasem budując także świątynię zastępczą, czynną od 1683 Kaplicę Królewską, lokując tu w okresie 1714–1715 katolicką szkołę parafialną ( Knabenschule zur Königlichen Kapelle). Tytułowani byli odtąd proboszczami gdańskimi (bez dookreślenia, że NMP). Kościół stał się odtąd główną luterańską świątynią parafialną (siedziba seniora gdańskiego, luterańskiego Ministerium Duchownego, kolegialnej zwierzchności nad kościołem luterańskim w Gdańsku i na jego terytorium wiejskim, desygnującej ponadto duchownych do luterańskich zborów w obszarze całych północnych Prus Królewskich).
W gronie seniorów (pierwszych pastorów świątyni) znaleźli się tacy uznani luterańscy duchowni – teologowie, jak Johann Kittelius (senior), Michael Coletus, Johann Botsack, Joachim Weickhmann (1704–1736), W 1 połowie XVII wieku działał tu także jako tzw. drugi pastor Johann Corvin , a na przełomie XVII i XVIII wieku pierwszy znany gdański pietysta, Constantinus Schütz.
Przykościelny cmentarz był miejscem pochówków mieszkańców Głównego Miasta, natomiast wewnątrz świątyni chowano do lat 1810–1812 członków miejskiego patrycjatu oraz członków cechów i bractw miejskich posiadających tu swoje krypty grobowe. Pozostałością są płyty nagrobne – często już nieczytelne – w posadzce kościoła. W 1613 pożar strawił południowo-wschodnie wieżyczki transeptu (w 1618 odbudowane). W 1688 zawalił się i został odbudowany fragment zachodniej elewacji nawy południowej. W 1693 dodano kamienny fryz wieńczący wieżę, a w 1703 dolne części filarów pokryto tkaniną z malowaną draperią.
Po zajęciu Gdańska przez Prusy (1793) kościół zachował swój nadrzędny charakter centralnego gdańskiego zboru luteranów. Tu najczęściej rezydowali superintendenci (dziekani) okręgu gdańskiego. 23 III 1843 na szczycie wieży zbudowano podest dla hejnalistów koncertujących w 500-lecie powstania świątyni (następnie wykorzystywany do 1942 jako miejsce widokowe dla turystów; jesienią 1942 umieszczono tam działka przeciwlotnicze do obrony centrum miasta przed nalotami aliantów). W 1843 z fundacji króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV w prezbiterium i transepcie dodano żeliwne laskowania okien (w 1885 również w korpusie). Część okien z nowymi witrażami fundowali gdańscy przedsiębiorcy: bracia Otto Ferdinand Linck i Wilhelm Gustav Linck oraz Friedrich Wilhelm Jüncke i Albert Theodor Jüncke.
Przez cały XIX wiek wnętrze kościoła było poza czasem nabożeństw odpłatnie udostępniane przez obsługę kościoła zwiedzającym, koszt biletu wstępu wynosił 50 fenigów. Wpływy przeznaczano na jego utrzymanie i konserwację. Kościelny Johann August Hinz był autorem wielokrotnie wznawianego od 1855 przewodnika po świątyni (Kurze Beschreibung der Ober-Pfarrkirche zu St. Marien in Danzig). Kościół stał się miejscem odpłatnych cyklicznych koncertów organowych i występów chóralnych. W 1868 z donacji Karla Gottfrieda Klose kosztem 8000 talarów konserwatorzy berlińscy przeprowadzili renowację głównego ołtarza. W latach 1928–1941 wykonano generalne prace konserwatorskie, jako że w murach wieży wystąpiły aż kilkudziesięciocentymetrowe szczeliny. Dzięki tym pracom wieża przetrwała zniszczenia w 1945. W 1939 pastor kościoła Johannes Immanuel Beermann objął utworzoną przez Niemców godność biskupa, zwierzchnika kościoła ewangelickiego byłego II Wolnego Miasta Gdańska (odpowiednik biskupa katolickiego), większej roli jednak nie odgrywał. W latach 1943–1944 znaczną część wyposażenia zdeponowano poza Gdańskiem. Obiekty, których nie można było zdemontować, obmurowano.
W 1945 kościół zniszczył pożar i bezpośredni ostrzał artyleryjski: całkowicie strawione zostały dachy, więźba, hełmy wieżyczek narożnych, pary wieżyczek dachu nawy głównej i drewniana konstrukcja wnętrza wieży, zawaliła się około połowa sklepień, powstały liczne wyrwy i spękania w przęsłach. Ocalała tylko iglica na wieżyczce św. Jakuba. Jesienią 1945 przystąpiono do pierwszych prac zabezpieczających. 29 I 1946 uchwałą Rady Miasta Gdańska świątynię przekazano Kościołowi katolickiemu. Główne prace remontowe przeprowadzono w okresie 1946–1950, sklepienia pokryto cienką warstwą betonu, wzmocniono część filarów, przykryto narożne wieżyczki płaskimi dachami, odbudowano szczyty południowe; w 1950 ukończono odbudowę dachów z konstrukcją stalową, ułożono posadzkę i płyty nagrobne. 17 XI 1955 świątynię konsekrowano, pierwsze od prawie 400 lat katolickie nabożeństwo w tej świątyni odprawił administrator diecezji gdańskiej, ks. Jan Cymanowski.
W 1959–1961 wykonano prace tynkarskie we wnętrzu (10 tysięcy m² sklepień, ścian i filarów). Od 1958 zaczęły się stałe prace konserwatorskie. W 1965 w prezbiterium zbudowano żelbetowe podium. W latach 1976–1978 zrekonstruowano cztery wieże igliczne, otrzymały wówczas konstrukcję stalową. W 1980 przywrócono tzw. wielką sygnaturkę, a także największe, wschodnie okno otrzymało witraż o powierzchni 127 m², przedstawiający wezwanie świątyni. W 1985 uruchomiono odnowione organy, a rok później zrekonstruowano ołtarz główny i odtworzono w nim gotycki sakramentarz. W 1990 zrekonstruowano zegar astronomiczny.
W 1965 świątynia podniesiona została do rangi Bazyliki Mniejszej, a w 1987 (akt promulgacji z 2 lutego, dekret Kongregacji do spraw Biskupów z 22 X 1986) ogłoszono ją gdańską konkatedrą. Proboszczem parafii Wniebowzięcia NMP w latach 1979–2014 był ks. Stanisław Bogdanowicz, historyk, szczególnie zasłużony w odtwarzaniu dawnego wyposażenia wnętrza świątyni i w staraniach o powrót z Muzeum Narodowego w Warszawie znajdujących się tam od 1945 cennych mariackich dzieł. W latach 2017–2018 przeprowadzono kompleksowy remont dachów (wymieniono ponad 100 000 dachówek), dodano jedną z nieodbudowanych po II wojnie światowej wieżyczek, wewnątrz odtworzono wejściowy wiatrołap i odrestaurowano niektóre zabytki.
Architektura. Budowla wznosi się na planie nieregularnego krzyża łacińskiego Poprzedzony kaplicą pod wieżą i dwiema bocznymi kaplicami przy wieżowymi rozciąga się sześcioprzęsłowy korpus zachodni o trzech równej wysokości nawach, z których boczne poszerzone są o kaplice. Ośmiokątne filary oddzielają nawę główną od bocznych i podtrzymują sklepienia. Bieg naw przerywa trójnawowy transept (wyjątkowy w Gdańsku). Transept powiększony jest między przyporowymi kaplicami. Nieregularność północnego ramienia transeptu zredukowanego do dwóch naw wynika z tego, że jej zarys dostosowano do istniejących już zabudowań plebanii. Miejsce przecięcia podłużnych naw korpusu i prezbiterium z nawami poprzecznymi zaakcentowano masywnymi filarami o przekroju zbliżonym do równoramiennego krzyża. Wrażenie rozmachu i przestronności uzyskano dzięki jednolitości przestrzennej.
Bryła zewnętrzna jest surowa i zwarta. Okna ostrołukowe, wysokie, ze skromną dekoracją maswerkową. Skomplikowany układ powierzchni dachu wynika z osobnego nakrycia każdej nawy. Kalenicę środkowego dachu nad nawą głównego korpusu, transeptem i prezbiterium pierwotnie zdobiły dwie wieżyczki – po wojnie zrekonstruowano jedną, usytuowaną na skrzyżowaniu naw. Naroża są zaakcentowane ośmioma wieżyczkami, z których sześć nakrytych jest hełmami, a każda posiada nazwę: Kaletnicza – od pobliskiej ulicy, kolejne są dedykowane świętym – zgodnie z wezwaniami narożnych kaplic: Barbarze, Michałowi, Jakubowi (ma oryginalną iglicę i drewnianą konstrukcję), Kosmie i Damianowi. Następne dwie pod wezwaniem Grobli (od nazwy pobliskiej ulicy), ostatnia dedykowana św. Rajnoldowi. Wieża ma plan zbliżony do kwadratu, nakryta jest podwójnym dachem czterospadowym. Na jej szczycie znajduje się taras widokowy. Na ścianie wieży św. Barbary, od strony ul. Piwnej, w 1533 umieszczono zegar słoneczny, za którego autora uchodzi Wawrzyniec Zachau (von Zachau, Laurentius Zachow), odnowiony w 1990 z funduszy honorowego senatora Gdańska Hansa-Lothara Fautha.
Do kościoła prowadzi siedem bram: Główna lub Pod Wieżą, Kaletnicza, Radnych, Wysoka, Mariacka, Na Groblę, Szewska. W kościele znajdują się kaplice, w kolejności na prawo od głównego wejścia: św. Olafa, Wszystkich Świętych (obecnie Kaplica Ludzi Morza), św. Jerzego, św. Katarzyny, św. Elżbiety, Kapłańska, św. Jana, św. Barbary, Jerozolimska, św. Erazma, św. Michała, św. Antoniego, św. Baltazara (Ferberów), Jedenastu Tysięcy Dziewic, św. Jakuba, św. Jadwigi, św. Bartłomieja (św. Gertrudy), św. Kosmy i Damiana, Ścięcia św. Jana, rodziny Kempen, św. Krzyża, Zbawiciela, św. Anny, św. Trójcy, Marii Magdaleny, św. Reinholda. Większość z nich do końca XVIII wieku była pod opieką gdańskich cechów i bractw, które miały pod nimi swoje krypty grobowe. Obecnie kilka z nich zmieniło swoich patronów.
Wnętrze, zabytki. W średniowieczu filary i ściany dekorowano malowidłami geometrycznymi i figuralnymi. Filary zdobiono dodatkowo tzw. kwadrami: wzorami naśladującymi ciosy kamienne. Gładką ścianę ożywiały malowane maswerki (zachowany fragment w południowym ramieniu transeptu). Ściany kaplic pokrywano malowidłami; po II wojnie światowej niektóre przemalowano. Od czasów reformacji większość malowideł ściennych zamalowano białą farbą, ten koloryt wnętrz zachowano po odbudowie świątyni po zniszczeniach wojennych w 1945. Nowe wyposażenia kaplic: Ferberów w 1961, Kaplicy Kapłańskiej w latach 1962–1965 (czcząc pamięć 2779 księży polskich zamordowanych przez hitlerowców, z rzeźbą Chrystusa Frasobliwego dłuta
Janiny Stefanowicz–Schmidt), Matki Boskiej Ostrobramskiej w 1960–1961, Matki Boskiej Częstochowskiej w 1962, św. Elżbiety, Wszystkich świętych (obecnie Ludzi Morza) w 1980. W 1981 prace sondażowo-odkrywkowe w kaplicy św. Olafa potwierdziły całkowite zniszczenie w 1945 monumentalnego gotyckiego malowidła ściennego.
Na wystrój kościoła składają się cenne zabytki malarstwa, rzeźby gotyckie ( rzeźba gdańska), manierystycznej i barokowe. Wiele dzieł po 1945 zostało rozproszonych po muzeach Gdańska, Warszawy, Torunia, Hamburga i innych. Najstarszymi dziełami składającymi się na średniowieczny wystrój są rzeźby z okresu XV wieku: Piękna Madonna, Pieta, krucyfiks w kaplicy Jedenastu Tysięcy Dziewic, św. Jerzy pokonujący smoka (warsztat gdański, około 1400), Maria i Jan w kaplicy Jedenastu Tysięcy Dziewic, ołtarze Bractwa Kapłańskiego NMP (około 1470) i św. Doroty (około 1435). Wczesny gotycki realizm reprezentuje przechowywany od 1956 w gdańskim Muzeum Narodowym Sąd Ostateczny Hansa Memlinga. Imponujące są rzeźby i malarstwo tablicowe z ostatnich dwóch dekad XV wieku: ołtarz św. Barbary, Duży (około 1481–1484) i Mały (około 1485) Ołtarz Ferberów, Tablica Dziesięciorga Przykazań (około 1480–1490), zegar astronomiczny (około 1464–1470).
Z młodszych dzieł średniowiecznych do najważniejszych należą: retabulum ołtarza głównego ( ołtarze) dzieło Michała z Augsburga, prace Mistrza Pawła: Grupa Ukrzyżowania na belce tęczowej i figura Chrystusa jako Salvador Mundi, retabulum ołtarza św. Adriana. Liczne tablice epitafijne z XVII i XVIII wieku, XVII-wieczna ambona przeniesiona tu z kościoła św. Jana, podobnie jak i prospekt organowy. Obecne organy piszczałkowe w miejsce spalonych w 1945 wykonane zostały w Niemczech i poświęcone 18 VIII 1985. Z okresu późniejszego pochodzi stojący obok Bramy Na Groblę okazały figuralny nagrobek Simona i Judith Bahrów, dzieło Abrahama van den Blocka z lat 1614–1620.
Po 1945 wewnątrz kościoła spoczęły prochy: w 1978 w krypcie w południowo-zachodnim narożniku transeptu proboszcza mariackiego ks. Józefa Zator-Przytockiego (27 III 2017 przeniesione do Krypty Kapłanów Gdańskich obok Kaplicy Kapłańskiej), 21 IV 2010 w kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej ofiary katastrofy smoleńskiej, byłego marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej Macieja Płażyńskiego, 19 VI 2005 w kaplicy św. Marii Magdaleny wmurowano urnę z prochami zmarłego w Niemczech dr. Ottona Kulckego, inicjatora odbudowy głównych organów kościoła, 13 I 2017 w Krypcie Kapłanów Gdańskich ks. infułata Albina Potrackiego, wieloletniego proboszcza parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Redzie, tamże 28 X 2017 proboszcza mariackiego ks. infułata Stanisława Bogdanowicza, 19 I 2019 prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza. Tu też 12 VI 1987 , w czasie pielgrzymki do Gdańska, spotkał się z przedstawicielami służby zdrowia oraz grupą ciężko chorych pacjentów gdańskich szpitali papież Jan Paweł II (zob. też papież Jan Paweł II w Gdańsku).
| 1344 | ks. Konrad |
| 1351–1363 (1368?) | ks. Paul von Molnsdorf |
| 1368–1377 | ks. Johann von Gilgenburg |
| 1377–1389 | ks. Nicolaus |
| 1389–1398 | ks. Christian Rose |
| 1398–1438 | ks. Andreas Slommow |
| 1438–1447 | ks. Andreas Ruperti |
| 1447–1455 | ks. Andreas Kunisch |
| 1455–1466 | ks. Augustin Tiergart |
| 1467–1476 | ks. Arnold Rogge |
| 1478–1484 | ks. Mathias Westphal |
| 1484–1493 | ks. Johann Ferber |
| 1494–1497 | ks. Georg Grewe |
| 1499–1508 | ks. Bernd Sculteti |
| 1508–1516 | ks. Johann Sculteti |
| 1516–1523 | ks. Moritz (Maurycy) Ferber |
| 1523–1537 | ks. Jan Dantyszek |
| 1537–1544 | ks. Urban Ulrici |
| 1545–1547 | Walerian (dominikanin) |
| 1547–1553 | ks. Andrzej Duchnicki |
| 1553–1561 | ks. Piotr Wyszczelski |
| 1561–1586 | ks. Mikołaj Kos |
| 1586–1611 | Nicolaus Milonius |
| 1611–1635 | ks. Adam Gołyński (Goliński) |
| 1635–1637 | ks. Wojciech Samuel Chrzanowski |
| 1637–1644 | ks. Mateusz Judycki |
| 1644–1657 | ks. Florian Falck |
| 1657–1678 | ks. Ludwik Wawrzyniec a Demuth |
| 1678–1681 | ks. Joachim Pastorius |
| 1682–1689 | ks. Georg Ridelius |
| 1683–1962 | zob. Kaplica Królewska |
| 1962–1978 | ks. Józef Zator-Przytocki |
| 11 I 1979 – 27 X 2014 | ks. Stanisław Bogdanowicz |
| 27 X 2014 – 26 IX 2015 | ks. Zbigniew Zieliński |
| 29 XI 2015 – | ks. Ireneusz Bradtke |
| *Od 1683 do 1962 z siedzibą w Kaplicy Królewskiej. , |
| 1524 | Alexander |
| 1525–1526 | Michael Oberhahn (Hänlein) |
| 1536–1546 | Pankratius Klemme |
| 1552 | Jacobus Dalmann |
| 1554–1556 | Johannes Halbrodt |
| 1557–1560 | Franz Burchard |
| 1560–1567 | Johann Weidner |
| 1567–1590 | Johann Kittelius |
| 1596–1616 | Michael Coletus |
| 1616–1618 | vacat |
| 1618–1643 | Johann Corvin (Rabe) |
| 1643–1672 | Johann Botsack |
| 1672–1679 | Nathanael Dilger |
| 1679–1682 | vacat |
| 1682–1685 | Constantin Schütz (w randze wiceseniora) |
| 1685–1702 | Andreas Kühn |
| 1704–1736 | Joachim Weickhmann |
| 1737–1748 | Carl Joachim Sibeth |
| 1748–1750 | Gottlieb Richter (w randze wiceseniora) |
| 1750–1758 | Friedrich Wilhelm Kraft |
| 1760–1791 | Jonathan Heller |
| 1791–1800 | Nathanael Friedrich Treuge |
| 1801–1827 | Carl Friedrich Theodor Bertling |
| 1828 | vacat |
| 1829–1860 | Carl Heinrich Bresler |
| 1860–1878 | Ernst Wilhelm Reinicke |
| 1879 | vacat |
| 1880–1887 | Wilhelm Kahle |
| 1888–1902 | Carl Friedrich Franck |
| 1902–1911 | Wilhelm Reinhard |
| 1912–1933 | Paul Kalweit |
| 1933–1945 | Johannes Immanuel Beermann |
