KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA
| < Poprzednie | Następne > |
Barthel Ranisch, 1695
F.L. Meyer, ok. 1870
KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA, Główne Miasto, ul. Świętojańska 50 (do 1945 Johannisgasse). Zbudowany w 1344 roku dla dzielnicy powstałej po włączeniu do Głównego Miasta terenów wcześniej należących do ► dominikanów (między ul. Szeroką a Starym Miastem). Dzielnicę tę, od wezwania kościoła, nazywano niekiedy Świętojańską.
Początkowo niewielka kaplica o konstrukcji szkieletowej, położona w pobliżu narożnika obecnych ulic Świętojańskiej i Minogi. Budowę właściwego kościoła rozpoczęto około 1370. Początkowo filia ► kościoła św. Katarzyny, w 1456 uzyskał rangę świątyni parafialnej północnej części Głównego Miasta. Wzniesiony z trójnawowym korpusem i trójnawowym prezbiterium. Początkowo planowano wzniesienie niższego kościoła, zdecydowano się jednak na zbudowanie wysokiej hali. W 1465 zakończono przesklepianie wnętrza i kościół otrzymał niemal obecny kształt, z wyjątkiem wieży, której podwyższanie przerwano w 1444 wskutek zakazu Krzyżaków (decydowały względy strategiczne, bliskość ► krzyżackiego zamku) i zbudowano dopiero w ostatecznym kształcie po ► wojnie trzynastoletniej. W latach 1599–1611 warsztat ► Abrahama van den Blockego wykonał ► ołtarz główny.
Korpus kościoła jest trójnawową, czteroprzęsłową halą. Nawa poprzeczna – z obu stron wysunięta o jedno przęsło przed boczne ściany budowli. Prezbiterium ma trzy nawy i trzy przęsła. W jego wschodniej ścianie znajdują się dwie wieżyczki schodowe. Od zachodu do korpusu przylega wieża na planie zbliżonym do kwadratu z wieżyczką schodową przy północnej ścianie. Na ośmiobocznych filarach wspierają się sklepienia gwiaździste z żebrem przewodnim. Siły ze sklepień są przenoszone przez zewnętrzne przypory. Od północy do prezbiterium przylega zakrystia z dwuprzęsłowym sklepieniem, podobnym do sklepień samego kościoła. Między zakrystią a północnym ramieniem transeptu znajduje się dawna Biblioteka ► Zachariasza Zappio z 1690. Zdobi ją bogate sklepienie kryształowe. Do południowego ramienia transeptu jest dobudowana kaplica.
Z powodu nieprawidłowego wykonania fundamentów wkrótce po wybudowaniu pojawiły się poważne problemy konstrukcyjne, kilka razy dochodziło do poważnych katastrof. 20 I 1543 w wyniku pożaru wieży stopieniu uległy dzwony, uszkodzony został zegar. W 2. połowie XVII wieku bliskie zawalenia się było prezbiterium. Od XVI wieku do 1939 przeprowadzono wiele prac wzmacniających fundamenty, mury i sklepienia. Nie usunięto jednak głównej przyczyny problemu, czyli zbyt płytkiego posadowienia ław i stóp fundamentowych. W 1913 zamontowano w kościele centralne ogrzewanie.
Działka kościoła była otoczona murem z bramami od południa i zachodu, do kościoła ze wszystkich stron przylegały parterowe i piętrowe przybudówki. W XIX wieku większość murów i dobudówek rozebrano, zastępując je metalowo-ceglanym ogrodzeniem. Od 1. połowy XVI wieku służył luteranom, którzy wyposażyli go w wiele dzieł sztuki. W latach 1943–1945 przeprowadzono prace, które częściowo zabezpieczyły je przed zniszczeniem. Większość zabytków ruchomych została zdemontowana i ukryta poza Gdańskiem (m.in. główne i boczne organy, drewniana empora z nawy południowej z barokową dekoracją malarską i rzeźbiarską, ambona, chrzcielnica, liczne epitafia, obrazy, rzeźby, świeczniki, blakiery).
Od przełomu XIX/XX wieku kościół udostępniono za niewielką opłatą turystom. Po I wojnie światowej w kaplicy Bożego Ciała umieszczono tablice z nazwiskami poległych na frontach parafian. Wiosną 1945 spłonęła więźba dachowa wraz z sygnaturką wieży. Runęła część sklepień prezbiterium: środkowe przęsło południowej nawy, dwa wschodnie przęsła środkowej nawy i przęsło wschodnie oraz część środkowego przęsła północnej nawy. Zawaliły się sklepienia transeptu: dwa pola północne i pole środkowe. Zniszczeniu uległa również wschodnia część sklepienia zakrystii. Po zakończeniu działań wojennych ostatni niemiecki pastor ► Otto Eichel przekazał formalnie 11 VIII 1945 kościół, plebanię i dom parafialny polskiemu pastorowi luterańskiemu, Zygmuntowi Michelisowi, przybyłemu z Warszawy. 20 sierpnia tego roku (1945) Gdański Urząd Wojewódzki przekazał obiekty w tymczasowe użytkowanie przez Polski Kościół Ewangelicki. 16 VIII 1960 ksiądz Edward Dietz, działając w imieniu rady parafialnej, specjalnym pismem do Wydziału Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku przekazał kościół Zarządowi Miasta Gdańska, z nadzieją utworzenia w nim muzeum dawnej kultury, sztuki i historii Gdańska. W latach 60. XX wieku w kościele urządzono lapidarium (miejsce przechowywania fragmentów rzeźb odnajdywanych w ruinach), wraz z okolicznymi zrujnowanymi jeszcze budynkami wykorzystywany był też jako miejsce kręcenia scen do filmów wojennych (np. serialu Kolumbowie Janusza Morgensterna).
W 1948 wzmocniono północno-wschodni narożnik prezbiterium, ratując go przed zawaleniem. W 1952 naprawiono dachy naw, w latach 1967–1971 powstał dach wieży oraz klatka schodowa i żelbetowe stropy tej części budowli. W 1965–1985 wzmacniano fundamenty filarów, zrekonstruowano sklepienia. Przeprowadzenie tych prac uratowało budynek, ale brak stałego gospodarza spowodował dalsze straty. We wrześniu 1964 kierownik Wydziału do Spraw Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku ► Jan Szewczyk zgłaszał pomysł („luźną propozycję”) rozbiórki kościoła. W 1980 kościół, jako własność Skarbu Państwa, przekazany został ► Muzeum Narodowemu w Gdańsku. 1 V 1986 zawaleniu uległ filar nawy północnej wraz z częścią sklepień. Filar i sklepienie odbudowano jeszcze w tym samym roku, ale przy tej okazji obetonowano wszystkie pozostałe filary zachodniego korpusu.
7 IX 1988 władze diececji gdańskiej monitowały wojewodę gdańskiego o nieodpłatne przekazanie na jej rzecz kościoła, co 6 III 1991 spotkało się z pozytywną odpowiedzią. Gospodarzem został proboszcz ► kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny ► ks. Stanisław Bogdanowicz, który doprowadził do renowacji byłej Biblioteki Zappio i zakrystii, poświęconych 20 IV 1992 i funkcjonujących jako kaplica, m.in. duszpasterstwa środowisk twórczych oraz Kaszubów i Mniejszości Niemieckiej. Dalszymi pracami zajęło się ► Stowarzyszenie Odbudowy Gotyckiego Kościoła św. Jana w Gdańsku i ► Nadbałtyckie Centrum Kultury (NCK). Instytucja ta podjęła się dalszej odbudowy – na podstawie umowy użyczenia kościoła św. Jana, zawartej 23 II 1995 na 30 lat z archidiecezją gdańską. 26 II 1997 umorzone zostały pretensje do światyni, wysuwane od początku lat 90. XX wieku przez parafię ewangelicko-augsburską w Gdańsku z siedzibą w Sopocie.
W 1996 zostały wzmocnione fundamenty wschodniej zagrożonej części, rozpoczęto prace przy zachowanych we wnętrzu zabytkowych elementach dawnego wyposażenia, przy ołtarzu głównym wzniesionym w latach 1599–1612 przez ► Abrahama van den Blocka, przy barokowym nagrobku ► Nathanaela Schrödera w południowej nawie prezbiterium, kamiennych płytach nagrobnych oraz przy polichromiach na ścianach i filarach. Wzmocniono ściany i sklepienia, zrekonstruowano brakujące maswerki w oknach. Do zabezpieczonego wnętrza powracały zabytki przechowywane w innych świątyniach (między innymi barokowa krata schodów prowadzących do biblioteki, gotycki krucyfiks z belki tęczowej i jeden z dzwonów). Mimo nadal trwających prac konserwatorskich kościół był wykorzystywany jako sala wystawowa i koncertowa pod nazwą Centrum św. Jana, służy od 1998 także ► Duszpasterstwu Środowisk Twórczych Archidiecezji Gdańskiej. 27 II 2007 specjalnym aneksem wydłużono okres użytkowania kościoła przez NCK do 50 lat (tj. do 2045).
Prace konserwatorskie zakończył dwuetapowy projekt „Projekt rewaloryzacji i adaptacji kościoła św. Jana w Gdańsku na Centrum św. Jana”, prowadzony do 2020 przez NCK pod kierownictwem ► Iwony Berent, finansowany w ramach Regionalnych Programów Operacyjnych dla Województwa Pomorskiego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Ich zwieńczeniem był trwający od lipca 2021 projekt „Św. Jan Od Nowa”, przedstawiający historię odbudowy i rewitalizacji, dzięki którym Gdańsk i Pomorze zyskało wielofunkcyjną przestrzeń kulturalną (profanum – w zachodniej części kościoła, w miejscu i pod dawnym głównym chórem organowym) w jedynym w Polsce kościele katolickim, pełniącym także funkcje liturgiczne (sacrum – prezbiterium z ołtarzem głównym w jego wschodniej części). W tym celu zaprojektowano specjalne, obrotowe siedzenia, które służą bądź wiernym w czasie liturgii, bądź widzom wydarzeń kulturalno-artystycznych. Projekt zakończyła prezentacja 6–7 III 2020 pełnych możliwości odtworzonych bocznych (tzw. Małych) ► organów, od tamtej pory biorących udział w wydarzeniach muzycznych, organizowanych w Centrum Św. Jana oraz towarzyszą coniedzielnym mszom (gra na nich kurator i zarazem pierwszy organista kościoła ► Andrzej Szadejko), od 17 VII 2022 w zsynchronizowanym duecie ze scholą i towarzyszącemu jej na instrumencie elektronicznym drugiemu organiście (Maciej Borowicz), dyrygującemu całym przedsięwzięciem.
►Tabela: Pastorzy kościoła św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła
►Tabela: Rektorzy kościoła św. Jana Chrzciciela i św. Jana Apostoła
