PARAFIE KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W GDAŃSKU

'''PARAFIE KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W GDAŃSKU'''. Parafia jest podstawową kościelną jednostką administracyjną tworzoną na stałe przez biskupa diecezjalnego w celu zapewnienia wiernym opieki duszpasterskiej i sakramentalnej na określonym terytorium. Na czele każdej parafii stoi wyznaczony przez biskupa proboszcz (mianowany na czas nieokreślony) lub administrator (mianowany na pewien okres). Ze względów duszpasterskich możliwe jest także zakładanie parafii personalnych, skupiających wiernych według kryterium językowego, narodowego lub obrzędowego. W szczególnych okolicznościach, gdy niemożliwe jest tworzenie samodzielnych parafii, prawo kościelne dopuszcza ustanawianie na okres przejściowy ośrodków filialnych (punktów duszpasterskich, lokali, kuracji, wikariatów eksponowanych), które pod względem kanonicznym są równe parafiom, ale nie mają osobowości prawnej, a zatem nie są uznawane przez władze państwowe. Przed II wojną światową praktykowane było również zakładanie ekspozytur, mających prawo wykonywania tylko kilku wybranych czynności duszpasterskich. <br/><br/> W pierwszych wiekach chrześcijaństwa parafią określano teren podlegający władzy biskupa, wokół którego skupiało się życie religijne wiernych, a duszpasterstwo miało charakter miejski. W związku z rozwojem katolicyzmu od IV wieku kapłani wspomagający biskupa rozwinęli działalność duszpasterską poza ośrodkami miejskimi, wskutek czego powstawały nowe wspólnoty wiernych, które następnie, około XI wieku, przekształciły się w samodzielne parafie. O znaczeniu i roli parafii wspominał sobór laterański IV. Jednak dopiero sobór trydencki wprowadził obowiązek określenia dokładnej granicy każdej z parafii i polecił wyznaczać dla niej stałego duszpasterza. <br/><br/> Na ziemiach polskich pierwsze ośrodki kultu powstawały przy świątyniach budowanych w największych ówczesnych skupiskach miejskich. Nie były one jednak oficjalnie kościołami parafialnymi, a jedynie wypełniały wszystkie funkcje, które później należały do obowiązków parafii. Obok kościołów grodowych powstawały również, obsadzane przez fundatorów, kościoły wiejskie, z których korzystali właściciele ziemscy bądź też mieszkańcy najbliższej okolicy. Takie świątynie konkretne uprawnienia duszpasterskie uzyskiwały stopniowo. Dopiero z okręgów grodowych oraz innych ośrodków wiejskich na przełomie XII i XIII wieku ukształtowały się rzeczywiste parafie z ściśle określonym terytorium. <br/><br/> W Gdańsku pierwsza parafia spełniająca funkcje duszpasterskie wobec grodu oraz całego podległego mu rejonu wiejskiego powstała przy grodowym [[KOŚCIÓŁ BOŻEJ RODZICIELKI MARII | kościele Bożej Rodzicielki Marii]] w pierwszej połowie XII wieku. Na przełomie XII i XIII stulecia wyodrębniono z niej parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Oliwa) | kościele św. Jakuba]] w [[OLIWA | Oliwie]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Święty Wojciech) | św. Wojciecha]] w [[ŚWIĘTY WOJCIECH | Świętym Wojciechu]] oraz [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | św. Mikołaja]] w gdańskiej osadzie rybacko-rzemieślniczej (rejon Podwala Staromiejskiego). Z chwilą objęcia kościoła św. Mikołaja przez [[DOMINIKANIE | dominikanów]] w 1227 roku utracił on status parafii na rzecz świątyni grodowej. W tym samym okresie rozpoczęto budowę [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], który po 1308 roku przejął prawa parafialne nad [[STARE MIASTO | Starym]] i [[MŁODE MIASTO (Jungstadt) | Młodym Miastem]] oraz okolicznymi miejscowościami. Parafię grodową około 1326 roku zlikwidowano, przenosząc jej wezwanie na [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (NMP) na Głównym Mieście. Od początku istnienia obiekt ten funkcjonował jako kościół parafialny dla [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]], [[DŁUGIE OGRODY | Długich Ogrodów]] i [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starego Przedmieścia]]. Zapewne w XIV wieku istniała już także, prowadzona przez [[CYSTERSI | cystersów]] oliwskich, parafia w dzisiejszej [[MATARNIA | Matarni]], nosząca początkowo tytuł św. Materna, a następnie [[KOŚCIÓŁ ŚW. WALENTEGO | św. Walentego]]. <br/><br/> W dziejach gdańskiego Kościoła wyróżnić można trzykrotną generalną reorganizację sieci parafialnej: w latach 1456, 1718 i 1840–1842. Do pierwszej reorganizacji doszło po [[WOJNA TRZYNASTOLETNIA | wojnie trzynastoletniej]]. 28 I 1456 biskup włocławski Jan Gruszczyński (zwierzchnik diecezji obejmującej Gdańsk) wyodrębnił z parafii NMP parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]] w północnej części Głównego Miasta, parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]] na Starym Przedmieściu oraz parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościele św. Barbary]] na Długich Ogrodach. Z parafii św. Katarzyny wyłączył zaś północno-wschodnią część Starego Miasta, tworząc parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościele św. Bartłomieja]]. Tak nakreślony układ parafialny utrzymał się do czasów [[REFORMACJA | reformacji]], kiedy wszystkie funkcje parafialne Kościoła katolickiego przejęła parafia gdańska z siedzibą na plebanii kościoła NMP, a następnie przy [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]]. <br/><br/> Ponownego podziału rozległego terytorium na okręgi filialne z zachowaniem formalnej jedności parafii gdańskiej dokonał biskup Konstanty Felicjan Szaniawski 14 II 1718 roku. W wyniku tego podziału teren parafii przy kościele NMP (z siedzibą przy Kaplicy Królewskiej) został ponownie ograniczony do południowej część Głównego Miasta i Starego Przedmieścia. Kościół św. Mikołaja obsługiwać miał odtąd północną część Głównego Miasta i Długie Ogrody, kościół karmelitański św. Eliasza i Elizeusza (później [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | kościół św. Józefa]]) – południowo-zachodnią część Starego Miasta, a brygidiański [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościół św. Brygidy]] północno-wschodni rejon Starego Miasta. Powstały wówczas także: obsługiwana przez [[BONIFRATRZY | bonifratrów]] parafia przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA (nieistniejący) | kościele św. Jana Chrzciciela]], jezuicka parafia przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościele św. Ignacego Loyoli]] na [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]] oraz parafia [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] reformatów przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (nieistniejący) | kościele św. Antoniego Padewskiego]] na [[CHEŁM | Chełmie]]. <br/><br/> Kolejne parafie w Gdańsku wokół dawnych świątyń klasztornych powstały dopiero na początku XIX wieku. Około 1835 roku w miejsce parafii św. Jakuba powstała parafia przy [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele Trójcy Świętej]] w Oliwie, a w 1839 samodzielna parafia św. Ignacego Loyoli na Starych Szkotach. W 1840 erygowano odrębne parafie przy Kaplicy Królewskiej oraz przy kościele św. Mikołaja, św. Brygidy i św. Józefa (dawniej św. Eliasza). W 1866 założono parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JADWIGI ŚLĄSKIEJ | kościele św. Jadwigi Śląskiej]] w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]], w 1907 przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościele św. Franciszka z Asyżu]] na [[SIEDLCE | Siedlcach]], a w 1911 przy [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO | kościele Najświętszego Serca Jezusowego]] we [[WRZESZCZ | Wrzeszczu]]. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] powstało następne pięć parafii (w [[BRĘTOWO | Brętowie]], [[BRZEŹNO | Brzeźnie]], [[RUDNIKI | Rudnikach]], [[NOWE SZKOTY | Nowych Szkotach]] i [[LETNICA | Letnicy]]) oraz dwie parafie personalne dla mniejszości polskiej (przy [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościele Chrystusa Króla]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | św. Stanisława Biskupa Męczennika]]). Od końca II wojny światowej powstało kolejne 45 wspólnot duszpasterskich, w 2014 roku w granicach administracyjnych miasta Gdańska działało 59 parafii katolickich. {{author: AGK}} <br><br/> [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]

'''PARAFIE KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W GDAŃSKU'''. Parafia jest podstawową kościelną jednostką administracyjną tworzoną na stałe przez biskupa diecezjalnego w celu zapewnienia wiernym opieki duszpasterskiej i sakramentalnej na określonym terytorium. Na czele każdej parafii stoi wyznaczony przez biskupa proboszcz (mianowany na czas nieokreślony) lub administrator (mianowany na pewien okres). Ze względów duszpasterskich możliwe jest także zakładanie parafii personalnych, skupiających wiernych według kryterium językowego, narodowego lub obrzędowego. W szczególnych okolicznościach, gdy niemożliwe jest tworzenie samodzielnych parafii, prawo kościelne dopuszcza ustanawianie na okres przejściowy ośrodków filialnych (punktów duszpasterskich, lokali, kuracji, wikariatów eksponowanych), które pod względem kanonicznym są równe parafiom, ale nie mają osobowości prawnej, a zatem nie są uznawane przez władze państwowe. Przed II wojną światową praktykowane było również zakładanie ekspozytur, mających prawo wykonywania tylko kilku wybranych czynności duszpasterskich. <br/><br/> W pierwszych wiekach chrześcijaństwa parafią określano teren podlegający władzy biskupa, wokół którego skupiało się życie religijne wiernych, a duszpasterstwo miało charakter miejski. W związku z rozwojem katolicyzmu od IV wieku kapłani wspomagający biskupa rozwinęli działalność duszpasterską poza ośrodkami miejskimi, wskutek czego powstawały nowe wspólnoty wiernych, które następnie, około XI wieku, przekształciły się w samodzielne parafie. O znaczeniu i roli parafii wspominał sobór laterański IV. Jednak dopiero sobór trydencki wprowadził obowiązek określenia dokładnej granicy każdej z parafii i polecił wyznaczać dla niej stałego duszpasterza. <br/><br/> Na ziemiach polskich pierwsze ośrodki kultu powstawały przy świątyniach budowanych w największych ówczesnych skupiskach miejskich. Nie były one jednak oficjalnie kościołami parafialnymi, a jedynie wypełniały wszystkie funkcje, które później należały do obowiązków parafii. Obok kościołów grodowych powstawały również, obsadzane przez fundatorów, kościoły wiejskie, z których korzystali właściciele ziemscy bądź też mieszkańcy najbliższej okolicy. Takie świątynie konkretne uprawnienia duszpasterskie uzyskiwały stopniowo. Dopiero z okręgów grodowych oraz innych ośrodków wiejskich na przełomie XII i XIII wieku ukształtowały się rzeczywiste parafie z ściśle określonym terytorium. <br/><br/> W Gdańsku pierwsza parafia spełniająca funkcje duszpasterskie wobec grodu oraz całego podległego mu rejonu wiejskiego powstała przy grodowym [[KOŚCIÓŁ BOŻEJ RODZICIELKI MARII | kościele Bożej Rodzicielki Marii]] w pierwszej połowie XII wieku. Na przełomie XII i XIII stulecia wyodrębniono z niej parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Oliwa) | kościele św. Jakuba]] w [[OLIWA | Oliwie]], [[KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Święty Wojciech) | św. Wojciecha]] w [[ŚWIĘTY WOJCIECH | Świętym Wojciechu]] oraz [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | św. Mikołaja]] w gdańskiej osadzie rybacko-rzemieślniczej (rejon Podwala Staromiejskiego). Z chwilą objęcia kościoła św. Mikołaja przez [[DOMINIKANIE | dominikanów]] w 1227 roku utracił on status parafii na rzecz świątyni grodowej. W tym samym okresie rozpoczęto budowę [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], który po 1308 roku przejął prawa parafialne nad [[STARE MIASTO | Starym]] i [[MŁODE MIASTO (Jungstadt) | Młodym Miastem]] oraz okolicznymi miejscowościami. Parafię grodową około 1326 roku zlikwidowano, przenosząc jej wezwanie na [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (NMP) na Głównym Mieście. Od początku istnienia obiekt ten funkcjonował jako kościół parafialny dla [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]], [[DŁUGIE OGRODY | Długich Ogrodów]] i [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starego Przedmieścia]]. Zapewne w XIV wieku istniała już także, prowadzona przez [[CYSTERSI | cystersów]] oliwskich, parafia w dzisiejszej [[MATARNIA | Matarni]], nosząca początkowo tytuł św. Materna, a następnie [[KOŚCIÓŁ ŚW. WALENTEGO | św. Walentego]]. <br/><br/> W dziejach gdańskiego Kościoła wyróżnić można trzykrotną generalną reorganizację sieci parafialnej: w latach 1456, 1718 i 1840–1842. Do pierwszej reorganizacji doszło po [[WOJNA TRZYNASTOLETNIA | wojnie trzynastoletniej]]. 28 I 1456 biskup włocławski Jan Gruszczyński (zwierzchnik diecezji obejmującej Gdańsk) wyodrębnił z parafii NMP parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]] w północnej części Głównego Miasta, parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA | kościele św. Piotra i Pawła]] na Starym Przedmieściu oraz parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościele św. Barbary]] na Długich Ogrodach. Z parafii św. Katarzyny wyłączył zaś północno-wschodnią część Starego Miasta, tworząc parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościele św. Bartłomieja]]. Tak nakreślony układ parafialny utrzymał się do czasów [[REFORMACJA | reformacji]], kiedy wszystkie funkcje parafialne Kościoła katolickiego przejęła parafia gdańska z siedzibą na plebanii kościoła NMP, a następnie przy [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]]. <br/><br/> Ponownego podziału rozległego terytorium na okręgi filialne z zachowaniem formalnej jedności parafii gdańskiej dokonał biskup Konstanty Felicjan Szaniawski 14 II 1718 roku. W wyniku tego podziału teren parafii przy kościele NMP (z siedzibą przy Kaplicy Królewskiej) został ponownie ograniczony do południowej część Głównego Miasta i Starego Przedmieścia. Kościół św. Mikołaja obsługiwać miał odtąd północną część Głównego Miasta i Długie Ogrody, kościół karmelitański św. Eliasza i Elizeusza (później [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | kościół św. Józefa]]) – południowo-zachodnią część Starego Miasta, a brygidiański [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościół św. Brygidy]] północno-wschodni rejon Starego Miasta. Powstały wówczas także: obsługiwana przez [[BONIFRATRZY | bonifratrów]] parafia przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA (nieistniejący) | kościele św. Jana Chrzciciela]], jezuicka parafia przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościele św. Ignacego Loyoli]] na [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]] oraz parafia [[FRANCISZKANIE | franciszkanów]] reformatów przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (nieistniejący) | kościele św. Antoniego Padewskiego]] na [[CHEŁM | Chełmie]]. <br/><br/> Kolejne parafie w Gdańsku wokół dawnych świątyń klasztornych powstały dopiero na początku XIX wieku. Około 1835 roku w miejsce parafii św. Jakuba powstała parafia przy [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | kościele Trójcy Świętej]] w Oliwie, a w 1839 samodzielna parafia św. Ignacego Loyoli na Starych Szkotach. W 1840 erygowano odrębne parafie przy Kaplicy Królewskiej oraz przy kościele św. Mikołaja, św. Brygidy i św. Józefa (dawniej św. Eliasza). W 1866 założono parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JADWIGI ŚLĄSKIEJ | kościele św. Jadwigi Śląskiej]] w [[NOWY PORT | Nowym Porcie]], w 1907 przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościele św. Franciszka z Asyżu]] na [[SIEDLCE | Siedlcach]], a w 1911 przy [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO | kościele Najświętszego Serca Jezusowego]] we [[WRZESZCZ | Wrzeszczu]]. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] powstało następne pięć parafii (w [[BRĘTOWO | Brętowie]], [[BRZEŹNO | Brzeźnie]], [[RUDNIKI | Rudnikach]], [[NOWE SZKOTY | Nowych Szkotach]] i [[LETNICA | Letnicy]]) oraz dwie parafie personalne dla mniejszości polskiej (przy [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościele Chrystusa Króla]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | św. Stanisława Biskupa Męczennika]]). Od końca II wojny światowej powstało kolejne 45 wspólnot duszpasterskich, w 2014 roku w granicach administracyjnych miasta Gdańska działało 59 parafii katolickich. {{author: AGK}} <br><br/> [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]

Tabela: Dekanat Gdańsk-Dolne Miasto <br/>

Tabela: Dekanat Gdańsk-Dolne Miasto <br/>

Tabela: Dekanat Gdańsk-Siedlce <br/>

Tabela: Dekanat Gdańsk-Siedlce <br/>