SCHMIEDEN JOHANN ERNST, burmistrz Gdańska

Wersja z 19:19, 29 maj 2023

Johann Ernst Schmieden, 1707, według Pietera van Gunsta

Hymn z okazji ślubu Johanna Ernsta Schmiedena z Adelgunde Hoffmann, 1655

Ekslibris z herbem rodzinnym Johanna Ernsta Schmiedena

JOHANN ERNST SCHMIEDEN (22 IX 1626 Gdańsk – 15 II 1707 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Pochodził z rodziny do 1642 używającej nazwiska Schmidt. Był synem burmistrza Nathanaela Schmiedena i Cathariny z domu Brandner.

W latach 1641–1644 uczęszczał do Gimnazjum Akademickiego, jako uczeń był w 1641 w gdańskim orszaku podczas składania w Warszawie hołdu lennego przez księcia pruskiego Fryderyka Wilhelma królowi Władysławowi IV. W latach 1644–1646 studiował prawo na uniwersytecie w Królewcu, podczas krótkiego pobyty w domu w 1646 był świadkiem powitania w Gdańsku przyszłej królowej polskiej Marii Ludwiki Gonzagi. W tym samym roku drogą morską udał się z Gdańska na dalsze studia w Utrechcie i Lejdzie, w 1652 studiował w Wittenberdze, w 1656 w Strasburgu. Odbywał podróże edukacyjne po krajach niemieckich, Francji, Niderlandach i państwach włoskich.

W 1657 został członkiem Trzeciego Ordynku reprezentując Kwartał Kogi, od 1659 był jego kwatermistrzem. Od 1661 był ławnikiem Głównego Miasta, w 1673 conseniorem, od 1677 był rajcą, w 1678 sędzią. Od 1692 był burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w 1693, 1697, 1702 i 1706 drugiego w 1692, 1696, 1701 i 1705, trzeciego w 1695, 1699, 1700 1703 i 1704, czwartego w 1694 i 1698. W 1689 (jako rajca) i w 1694, 1703, 1704 oraz 1705 był burgrabią królewskim w Gdańsku. W latach 1704–1707 sprawował urząd zarządcy wiejskich posiadłości miasta na Żuławach Gdańskich był także protoscholarchą i w latach 1681–1706 protobibliotekarzem Biblioteki Rady Miejskiej (za jego urzędowania wydano drukiem po raz pierwszy regulamin tej biblioteki).

Uchodził za zręcznego dyplomatę. Jako oficjalny wysłannik miasta brał udział w wielu ważnych misjach dyplomatycznych. W maju 1678 wszedł w skład, jako przewodniczący, specjalnej komisji powołanej przez Radę Miejską Gdańska w celu wyjaśnienia antykatolickiego tumultu. 4 VI 1678 został przyjęty na prywatnej audiencji na dworze w Berlinie przez elektora brandenburskiego i księcia pruskiego Fryderyka Wilhelma I, podczas której poruszono sprawę wydalonego z Gdańska pastora Aegidiusa Straucha. Jeszcze w czerwcu 1678 powierzono mu zadanie przygotowania spodziewanej wizyty króla polskiego Jana III Sobieskiego w Gdańsku. Związane z tym sprawy, zwłaszcza kwestię zapewnienia monarsze odpowiedniego lokum na terenie miasta, omawiał z wysłannikiem królewskim, opatem pelplińskim Alexandrem Wolffem.

Był, zwłaszcza w latach 90. XVII wieku, częstym wysłannikiem Gdańska na zjazdy sejmiku generalnego Prus Królewskich, gdzie prezentował stanowisko miasta w bieżących sprawach politycznych. Jako burmistrz stał pryncypialnie na stanowisku zachowania za wszelką cenę praw i przywilejów Gdańska, nie wahając się w ramach korzystania z tych uprawnień do aresztowania i sądzenia szlachciców, którzy popadli w konflikt z prawem w mieście. W okresie bezkrólewia po śmierci Jana III Sobieskiego stało się to w 1696 przyczyną wystąpień przeciwko niemu ze strony kasztelana chełmińskiego Jana Jerzego Przebendowskiego, który domagał się nawet odebrania mu godności burmistrza.

Wspierał finansowo gdańskie instytucje szkolne, w tym Gimnazjum Akademickie. Jako członek kolegium przy kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) sprawował nadzór nad tamtejszą biblioteką, którą nakazał uporządkować, a następnie od 1660 udostępniać jej księgozbiór, przede wszystkim uczniom Gimnazjum Akademickiego. W latach 1681–1692 opiekował się także Biblioteką Rady Miejskiej. Dzięki jego staraniom została ona zreorganizowana: zatrudniono bibliotekarza, nakazano także dostarczanie do niej wszystkich druków opublikowanych w Gdańsku. W 1686 doprowadził do ogłoszenia drukiem pierwszego w Gdańsku regulaminu bibliotecznego. Pod koniec życia przekazał Bibliotece Rady Miasta swój prywatny księgozbiór liczący ponad 2000 woluminów.

Ufundował kościołowi św. Trójcy obraz, na którym kazał przedstawić siebie jako starotestamentowego Jakuba. Był autorem wielu wierszowanych utworów okolicznościowych (między innymi ku czci królów polskich Jana Kazimierza, Jana III Sobieskiego, Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Augusta II) pisanych z okazji koronacji, śmieci i pobytów monarchów w Gdańsku. W swoich utworach opiewał także wybitnych gdańszczan, na przykład Jana Heweliusza, Johanna Mochingera i innych. Pisał utwory także po łacinie, włosku i francusku. Tworzył również łacińskie dystychy, a także pisane w tym języku epigramaty (krótkie utwory poetyckie w formie aforyzmu o charakterze komemoracyjnym) poświęcone spalonym w 1656 gdańskim przedmieściom. W 1698 pobyt w Gdańsku wybranego królem polskim Augusta II uświetniono napisanym przez niego włoskim panegirykiem Testi da cantarsi (na cześć podpisanego w 1660 pokoju oliwskiego), który został odśpiewany przez chór i solistów z towarzyszeniem baletu. Korespondował z przedstawicielami gdańskiego duchowieństwa luterańskiego, między innymi ze znanym z ortodoksyjnego nastawienia w kwestiach doktrynalnych kaznodzieją Nathanaelem Dilgerem. Redagował także pisma o charakterze praktycznym, wdając się w pisemne polemiki. W 1701 napisał refutację w odpowiedzi na poglądy pastora luterańskiego z kościoła NMP Constantina Schütza w sprawach testamentarnych.

Po ojcu był właścicielem (zakupionej przez niego w 1632) kamienicy przy Langgasse 17 (ul. Długa). U schyłku XVII wieku nabył kamienicę przy Langer Markt 43 (Długi Targ), która w 1709, po jego śmierci, została przejęta przez miasto na potrzeby nowej siedziby ławników, tak zwany Nowy Dom Ławy. Ufundował po 1677 obraz przeznaczony do kościoła św. Trójcy, przedstawiający jego wizerunek jako starotestamentowego Jakuba.

Wybory na kolejne urzędy były z kolei okazją do powstania poświęconych mu utworów gratulacyjnych. Z okazji objęcia urzędu pierwszego burmistrza i protoscholary w 1702 ogłosili je: student teologii (w 1713 kaznodzieja w Tczewie) Gabriel Betner (1682–1721), uczeń Gimnazjum Akademickiego Dawid Gebauer, rektor szkoły św. Katarzyny (1673–1688), następnie profesor wymowy i poezji Gimnazjum Akademickiego Christoph Behr (1642–1704), a pieśń pochwalną Johann Gotfried Kirsch. Wyboru na burgrabiego w 1703 gratulowali mu swoimi utworami wnuk (po synu Nathanaelu Ernscie) i uczeń Gimnazjum Akademickiego Johann Wilhelm Schmiedenn (1693–1714) oraz student teologii, a wkrótce (1710–1731) rektor szkoły św. Jana Johann Zabanius. Z okazji imienin wiersze dedykowali mu zaś nauczyciel szkoły św. Jana, Andreas Wahl (1704), i Blumenau (1702), po objęciu zarządu nad Żuławami z własnym utworem śpieszył także kaznodzieja z Włocławka, Johann Gottfierd Hirsch (1704), w 1705 profesor wymowy Gimnazjum Akademickiego Joannes Sartorius publikował Carmen... Johanni Ernesto Schmieden tertium praesidi creato.

Ożenił się 2 XII 1655 z Adelgunde Hoffmann, co uczczono licznymi utworami gratulacyjnymi (m.in. autorstwa Andreasa Knochiusa, pastora Johanna Jacoba Cramera, Petera Schönwalda i innymi). Miał pierworodną córkę Catharinę Florentinę (1755 Gdańsk – pochowana 21 IV 1712 Gdańsk), której narodziny uczcił ogłoszony drukiem przez oficynę Georga Rhetego łaciński wiersz gratulacyjny anonimowego gdańskiego poety, od 1692 żonę kapitana twierdzy w Wisłoujściu Johanna Habenichta (co wierszem weselnym uczcił pastor Nathanael Dilger), od 17 XII 1702 żonę lekarza Johanna Glosemeyera. Druga jego córka, Adelgunda (chrzest 6 VIII 1657), została 2 VI 1699 żoną burmistrza Johanna Gotffrieda von Diesseldorfa. Własnego potomstwa doczekali się synowie Nathanael Ernst (1661 – pochowany 16 III 1694 Gdańsk, żegnany wierszem Johanna Friedricha Dragheima ) i Carl Amadeus (chrzest 18 VIII 1665 – pogrzeb 3 IX 1697).

Pochowany 2 III 1707 w kościele NMP, w którym chowano także członków jego rodziny. kantatę pogrzebową skomponował Maximilian Dietrich Freislich, mowę pogrzebową przygotował pastor kościoła św. Jana Johann Strauss, Rada Miasta wydała zbiór wierszy żałobnych (głównie autorstwa profesorów Gimnazjum Akademickiego i gdańskich pastorów), specjalne epicedium (literacki utwór żałobny) przygotował profesor Johann Sartorius. PP DK