SZPITAL ŚW. GERTRUDY
| < Poprzednie | Następne > |
SZPITAL ŚW. GERTRUDY (St. Gertrauden-Hospital), założony około 1342, przeznaczony dla podróżnych (których patronką była święta Gertruda), pierwotnie poza obszarem ► Głównego Miasta, po prawej stronie ► Bramy Długoulicznej i po północnej stronie ► Targu Siennego, w miejscu zwanym w początkach XVII wieku Targiem Końskim (Rossmarkt, Pferdemarkt; w miejscu obecnych jezdni ul. Wały Jagiellońskie), przy głównym szlaku komunikacyjnym, prowadzącym do Gdańsk z południa, a także omijającym miasto od zachodu. Znajdowała się przy nim ► kaplica św. Gertrudy (po raz pierwszy wzmankowana w źródłach pisanych w 1363) i cmentarz. Szpital służył także biedocie, żebrzącej za dnia na ulicach miasta, w nocy przeganianej poza mury. W 1520, w obliczu ► zagrożenia miasta przez wojska zakonu krzyżackiego, spalony profilaktycznie przez gdańszczan, wkrótce potem przez nich odbudowany. Od 1525, tak jak wszyzstkie gdańskie szpitale, podlegał władzy miejskiej i wyznaczonych przez nią tzw. panów szpitalnych (Hospitalar-Herren). W 1537 prowizorem (świeckim przełożonym) był Vincent Anholt, szpital zamieszkiwało 10 starszych kobiet. Od 1560 zwiększono liczbę prowizorów do dwóch, od 1561 do trzech, od 1586 do czterech, zmieniających sie rotacyjnie.
Z powodu rozbudowy umocnień ► Głównego Miasta (budowa wałów i fos) w 1563 szpital rozebrano i przeniesiono na prawy brzeg ► Kanału Raduni, między fosą ► Starego Przedmieścia a obecną ul. Mostową i Traktem św. Wojciecha (do nazwy szpitala nawiązuje bastion Gertrudy).
W 1576, podczas ► wojny Gdańska z królem polskim Stefanem Batorym, nowe zabudowania ponownie zniszczono. W latach 1581–1582 ukończono budowę gmachu szpitala w postaci długiego, kalenicowego, piętrowego budynku, o konstrukcji szachulcowej, mieszczącego kaplicę (funkcjonującą do 1695) na środkowej kondygnacji oraz – nad nią i pod nią – izby dla pensjonariuszy. Środki na budowę tego nowego budynku starano się pozyskać drogą publicznej zbiórki, uzbierano jednak jedynie 643 grzywny, brakującą kwotę 2208 grzywien dołożyły władze miasta z innej zbiórki, na wykup marynarzy z niewoli tureckiej (tzw. Barbarossen-Gelder, od przezwiska dowódcy floty osmańskiej Hizira Reisa), zakończonej już po uzyskaniu wolności przez owych marynarzy.
W 1586 liczbę prowizorów zwiększono do czterech. Około 1620 teren szpitala powiększono od północy (w związku z przesunięciem wjazdu do miasta na wschód, do prowizorycznej bramy w bastionie Gertrudy), umieszczając tu bielnik.
Dalszy rozwój posiadłości szpitalnych nastąpił po wybudowaniu ► Bramy Nizinnej (1626), gdy powiększony został o obszar między nią a zlikwidowanym wjazdem tymczasowym. Na powiększenie bielnika przeznaczono leżące naprzeciwko szpitala tereny na lewym brzegu Kanału Raduni. W latach 1769–1770 wyburzono szachulcowe zabudowania, stawiając murowane. W nieznanym czasie zmieniono pierwotne przeznaczenie zakładu, przyjmując m.in. prebendariuszy. W 1551 ► Rada Miejska nakazała przyjmowanie ubogich zdrowych starców. Liczba pensjonariuszy: w 1537 – 10 (wskutek złego stanu funduszy szpitala z powodu nadużyć zarządu), 1681 – 49, 1689 – 69, 1706 – 59, w XIX i 1. połowie XX wieku była stała – 63, 1928 i 1939 mieszkało w nim 56 kobiet.
W XIX wieku szpital nie przeszedł procesu medykalizacji i nadal pełnił funkcję przytułku. Przyjmowano osoby powyżej 50. roku życia, obojga płci i wyznania chrześcijańskiego, mogące wkupić się według taryfy zależnej od wieku. Bezpłatne utrzymanie bywało wyjątkowo przyznawane zasłużonym dla szpitala lub związanego z nim ► kościoła Zbawiciela. Bazę zakładu do 1945 stanowiły dwa budynki powstałe w latach 1769–1770, oraz trzy zbudowane po 1850; ostatni oddano do użytku w sierpniu 1883. Adresem była w połowie XIX wieku uliczka St. Gertruden Hospital 1/3, po rozebraniu ► Bramy Oruńskiej, po roku 1921: Südpromenade 1/3. W roku 1537 zarządzał szpitalem 1 prowizor, 1561 – 3, 1586–1945 – 4. Zniszczony w roku 1945.
