NIEDAŁTOWSKI KRZYSZTOF, ksiądz, duszpasterz środowisk twórczych
| < Poprzednie | Następne > |
KRZYSZTOF NIEDAŁTOWSKI (ur. 3 XI 1959 Gdańsk), ksiądz rzymsko-katolicki, teolog i religioznawca, duszpasterz środowisk twórczych archidiecezji gdańskiej. Syn Grzegorza (4 III 1923 – 30 III 2006 Gdańsk) i Marianny (20 VIII 1927 – 6 VII 2023 Gdańsk). Młodszy brat Leszka (ur. 23 I 1957), absolwenta I Liceum Ogólnokształcące (I LO), Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej, aktora i dyrektora studenckiego Teatru Jedynka, od 1995 związanego z branżą ubezpieczeniową.
W 1974 absolwent Szkoły Podstawowej nr 50, w 1978 ukończył I LO (także aktor Teatru Jedynka), w latach 1978–1983 studiował w Gdańskim Seminarium Duchownym. W 1978 założył i do 1981 prowadził teatr seminaryjny, był też
redaktorem naczelnym kleryckiego pisma literackiego „Novelle Olivarum” (dosł.: gałązki oliwne). Święcenia diakonatu przyjął 31 III 1983 w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Gdańsku–Oliwie, kapłańskie 16 VII 1983 w kościele Bożego Ciała w Gdańsku–Pieckach z rąk bp Lecha Kaczmarka, za specjalną dyspensą biskupią (nie osiągnął wieku kanonicznego). Od 1 VIII 1983 do 31 VIII 1986 wikariusz w parafii św. Michała w Sopocie. 1 IX 1986 podjął studia stacjonarne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL), zakończone w 1994 obroną pracy doktorskiej z teologii i etnologii religii na podstawie pracy Maski rytualne Afryki Zachodniej na przykładzie wybranych ludów (promotor ks. prof. dr hab. Henryk Zimoń, SVD). W latach 1998–1999 odbył studia podyplomowe na Uniwersytecie Monachijskim (Ludwig-Maximilians-Universität München), a w 2007–2008 na Katolickim Uniwersytecie w Leuven (Katholieke Universiteit te Leuven).
Od 1 I 1990 diecezjalny duszpasterz środowisk twórczych, od 15 IX 1990 do 3 VII 1997 rektor kościoła św. Bartłomieja, który stał się siedzibą ośrodka Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Gdańskiej. Od 4 IX 1998 rektor kościoła św. Jana, w którym 25 X 1998 mszą odprawioną przez abp Tadeusza Gocłowskiego zainaugurowano działalność Duszpasterstwa Środowisk Twórczych Archidiecezji Gdańskiej w nowej siedzibie. W latach 1991–2010 duszpasterz wspólnoty niemieckojęzycznej w Gdańsku (msze św. w języku niemieckim w niedziele i święta).
Od lat 80. XX wieku współpracuje ze środowiskiem artystycznym Wybrzeża. W latach 1984–1986 animował działalność Galerii św. Michała w Sopocie. Od 8 VIII 1991 prezydent Fundacji „Pro Arte Sacra”, promującej sztukę sakralną. W okresie 2005–2006 zasiadał w radzie programowej Instytutu Adama Mickiewicza, obok prof. Andrzeja Rottermunda, prof. Normana Daviesa i Leona Tarasewicza. Członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970.
Od 1 I 1992, jako asystent kościelny, współtwórca Radia Plus, w 2000–2012 Areopagu, jeden z moderatorów będących jego kontynuacją, a odbywających się w Europejskim Centrum Solidarności ECS Dialogów Dominikańskich (od 2015), w 2018 przekształconych w Dialogi Świętojańskie. W 2000 przewodniczył zespołowi redakcyjnemu Karty Powinności Człowieka. Od 1994 wykładowca religiologii oraz w latach 2002–2005 teologii mediów w Gdańskim Seminarium Duchownym, 1994–2000 także w Gdańskim Instytucie Teologicznym (filia KUL–u, przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego). Od 1 IX 1990 do 21 XI 1994 wizytator katechetyczny. Od 18 XI 1990 prezes gdańskiego oddziału Towarzystwa Przyjaciół KUL. Od 4 XI 2007 kanonik honorowy Kapituły Kolegiackiej Gdańskiej przy kościele Najświętszego Serca Jezusowego. Od 2018 wykładowca malarstwa włoskiego na Studiach Podyplomowych Italianistycznych w Instytucie Filologii Romańskiej Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Gdańskiego (UG), uzyskał jego stypendium na kurs kultury i języka włoskiego (La Scuola Dante Alighieri, Campus L'Infinito w Recanati, 3–28 X 2022). W 2019 i 2022 prowadził wykłady „Religie świata” dla studentów psychologii na Wydziale Nauk Społecznych UG, w roku akademickim 2022/2023 wykłady na kierunku „Judaistyka stosowana” w sopockim wydziale zamiejscowym niepublicznego warszawskiego Uniwersytetu SWPS (Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej).
Od 2020 prowadzi w Oliwskim Ratuszu Kultury (transmitowane także w life-streamingu) spotkania Wydziału Spraw Fundamentalnych, w cyklu „Rozmowy nieobojętne” między innymi z prof. Jerzym Bralczykiem (23 IX 2020) i prof. Zbigniewem Mikołejko (9 XII 2020), zaś w cyklu „Rozmowy na czasie” między innymi z Basilem Kerskim (14 IX 2021), Jackiem Fedorowiczem (26 X 2021), Małgorzatą Niezabitowską (17 XI 2022) czy Krzysztofem Zanussim (14 XII 2022). Organizator I Synodu Świętojańskiego – otwartej dyskusji młodych, emerytów, kobiet i księży o stanie Kościoła (26 VI 2022). Od września 2022 członek Rady Fundacji „Zupa na Monciaku”, wspierających bezdomnych z terenu Sopotu; od 24 II 2022 „Zupa na Monciaku” wspiera także transportami humanitarnymi Ukrainę. W kadencji 2021–2025 w składzie Gdańskiej Rady do spraw Równego Traktowania.
Zwolennik dialogu ekumenicznego, inicjator wielu spotkań, w tym modlitw i nabożeństw, z udziałem przedstawicieli różnych kościołów chrześcijańskich, islamu i judaizmu. Autor artykułów z zakresu religioznawstwa, scenariusza spektaklu telewizyjnego Pasja w reżyserii Wojciecha Misiuro (1995) oraz książki Zawsze Ostatnia Wieczerza (2006). W 1996 laureat Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za działalność w upowszechnianiu sztuki. 11 XI 2005 wyróżniony przez Prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza pamiątkowym medalem z okazji 25–lecia podpisania Porozumień Sierpniowych. Wraz z Witoldem Bockiem laureat Pomorskiej Nagrody Artystycznej za 2005 „za stworzenie forum dialogu Areopag Gdański”. Wspólnie też byli nominowani do tytułu „Gdańszczanina Roku 2012”. W 2017 powstał o nim i o Larrym Okey Ugwu film Henryki Dobosz-Kinaszewskiej i Oskara Piotra Martina, z muzyką Mikołaja Trzaski, „Czarni”, ukazujący ich działalność jako animatorów Centrum św. Jana. W 2018 odznaczony medalem im. Lecha Bądkowskiego. Jeden z 27 inicjatorów powstania w październiku 2020 „Listu zwykłych księży”, wyrazu sprzeciwu wobec używania religii do celów politycznych, nierównego traktowania kobiet i mężczyzn, dyskryminacji i ksenofobii, z nadzieją na oczyszczenie i odnowę polskiej społeczności religijnej opartej na w sile dialogu.
