BABICKI KRZYSZTOF, reżyser
| < Poprzednie | Następne > |
_z_G%C3%BCnterem_Grassem.jpg)
z Günterem Grassem
KRZYSZTOF BABICKI (ur. 19 VII 1956 Gdańsk), reżyser. Syn Jerzego (11 X 1931 Lwów – 10 X 2013 Gdańsk), lekarza pediatry, absolwenta ► Akademii Medycznej w Gdańsku, w 1956–1991 pracownika Kolejowej Służby Zdrowia, od 1968 kierownika przychodni kolejowej przy ► Dworcu Gdańsk Główny (obecnie ► Central Hotel), od 1976 dyrektora Obwodu Lecznictwa Kolejowego i ► Szpitala Kolejowego, harcmistrza ZHP, członka PZPR, wieloletniego wiceprezesa ► BKS Lechii Gdańsk, i Marii (15 VIII 1933 Wilno – 6 V 2009 Gdańsk), absolwentki bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie we Wrocławiu. Brat Iwony (ur. 2 VIII 1958) żony ► Wojciecha Bonisławskiego, lekarki, specjalistki dermatologii i wenerologii.
Absolwent ► I Liceum Ogólnokształcącego, polonistyki na ► Uniwersytecie Gdańskim (UG) (1979) i reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie (1982). W latach 1972–1975 współzałożyciel i reżyser licealnego ► Teatru Jedynka, gdzie zrealizował m.in. Śmierć Kopernika według własnego scenariusza, Odprawę posłów greckich Jana Kochanowskiego, Drugi pokój ► Zbigniewa Herberta, Personę według Ingmara Bergmana, Małego księcia według Saint Exupéry’ego, Antygonę Sofoklesa i wielokrotnie nagradzany spektakl Baczyński, oparty na montażu tekstów poety. Po podjęciu studiów przekształcił teatr w funkcjonujący w latach 1976–1981 przy UG Studencki Teatr Jedynka, gdzie wystawiał sztuki według własnych scenariuszy, m.in. przygotowany jeszcze w okresie liceum Upadek według Alberta Camusa (1976), następnie Domek mały (1977), Odejście Głodomora według Tadeusza Różewicza (1978), i układające się w teatralny tryptyk – Diagnoza (1979), Odzyskać przepłakane lata (1980), Powrót do raju (1981).
Debiutował jako reżyser w 1982 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie spektaklem Hiob we własnej adaptacji.
Od 1982 reżyser w ► Teatrze Wybrzeże, w latach 1991–1994 jego kierownik artystyczny. Jednocześnie w 1984–1992 reżyser w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Od 2000 dyrektor artystyczny Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie, od 2011 Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni.
W Teatrze Wybrzeże reżyserował m.in. Sonatę widm Strindberga (1982), Kordiana Słowackiego (1982), Pułapkę Różewicza (1984), Wiśniowy sad Czechowa (1985), Wallensteina Schillera (1987, prapremiera polska), Hioba na podstawie Biblii (1990), Antoniusza i Kleopatrę Shakespeare’a (1992), Kobietę i morze Ibsena (1992), Godzinę kota Enquista (1993), Trzy siostry Czechowa (1995), Wszystko dobre, co się dobrze kończy Shakespeare’a (1998), Don Carlosa Schillera (2003), Parawany Geneta (2006). Poza przestrzenią teatru, w mieszkaniu prywatnym, wystawił Wróżby kumaka według ► Güntera Grassa (2000), w scenerii ► kościoła św. Jana ► Tragedię o bogaczu i Łazarzu (2001) – moralitet z 1643 gdańskiego autora ► Jana Gulińskiego.
Po objęciu stanowiska w Gdyni, wystawił na tej scenie m.in.: Rock'n'Roll Toma Stopparda (2011), Idąc rakiem Güntera Grassa (2012), Pokojówki Jeana Geneta (2013), Kolibra lot ostatni ► Pawła Huelle (2014), Biesy Fiodora Dostojewskiego (2014), Żółtą łódź podwodną Pawła Huelle (2015), Z życia glist Pera Olova Enquista (2016), Kursk Pawła Huelle (2017), Zabójstwo króla Piera Paolo Pasoliniego (2018), Przygody Remusa Aleksandra Majkowskiego (2019),
Nastazja wychodzi za mąż Fiodora Dostojewskiego (2020), Arszenik i stare koronki Josepha Kesselringa (2021) oraz Nabucco Giuseppe Verdiego w ► Operze Bałtyckiej (2017). Realizował spektakle telewizyjne i teatralne w kraju, m.in. w Katowicach, Lublinie, Poznaniu, Wrocławiu i za granicą, między innymi w Finlandii, Holandii, Korei Południowej, Niemczech, Rosji. Wśród ponad 20 spektakli zrealizowanych dla Teatru Telewizji wystąpił jako aktor, grając Henryka „buddystę”, w sztuce Ostatnie lato albo pierwsza pieczęć Jacka Antoniego Zielińskiego w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (20 III 1989). Dla Teatru Polskiego Radia wyreżyserował Zawsze się gdzieś wypływa Pawła Huelle (11 XI 2015).
Odznaczony m.in. Srebrnym (1986) i Złotym (1996) Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2006), odznaką "Zasłużony dla województwa lubelskiego" (2006), ► Medalem Księcia Mściwoja II (2001). Laureat między innymi Nagrody im. ► Hugona Morycińskiego dla młodego twórcy za reżyserię przedstawienia Sonata Widm Augusta Strindberga w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku na 24. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1982), nagrody głównej za adaptację i reżyserię przedstawienia Już prawie nic według Jerzego Andrzejewskiego i za twórcze dokonania inscenizacyjne reżysera najmłodszego pokolenia na 24. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1984), nagród prezydenta miasta Gdańska (1985, 1988), Nagrody im. Wandy Siemaszkowej za reżyserię przedstawienia Wiśniowy sad Antoniego Czechowa w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku na 26. Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych (1987), Nagrody Artystycznej ► Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1986), nagród wojewody gdańskiego za reżyserię przedstawień (1991, 1993, 1995), Gdańskiej Statuetki Pegaza oraz Nagrody Ministra Kultury i Sztuki na 29. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form w Szczecinie – obie za reżyserię przedstawienia Godzina kota Pera Olova Enquista w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1994), Katowickiej Złotej Maski za reżyserię przedstawienia Intryga i miłość Fryderyka Schillera w Teatrze Śląskim w Katowicach (2000), wyróżnienia za reżyserię przedstawienia Demokracja Michaela Frayna w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku na 5. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu (2005), nagrody marszałka województwa lubelskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru (2006), ► nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 25-lecia pracy twórczej (2007), Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Pomorskiego dla najlepszego przedstawienia roku – dla spektaklu Idąc rakiem w Teatrze Miejskim w Gdyni (2013), Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Pomorskiego za reżyserię Lotu nad kukułczym gniazdem (2016) i za reżyserię spektaklu Pułapka Tadeusza Różewicza w Teatrze Miejskim im. Witolda Gombrowicza w Gdyni (2022).
Żonaty z Moniką (ur. 1976), absolwentką Studium Aktorskiego przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie (1998), w latach 1999–2011 aktorką Teatru im. Juliusz Osterwy w Lublinie, od 2011 Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni. Ojciec Julii, Zofii i Anny.
