DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY
| < Poprzednie | Następne > |
DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY (Danzig Hbf., Dworzec Centralny), obecnie ul. Podwale Grodzkie (zob. ► Stacja kolejowa Gdańsk Główny) im. ► Mieczysława Jałowieckiego (od 5 XII 2023). Powstał na terenach udostępnionych po niwelacji (od 1893) części miejskich obwarowań, w miejscu dawnych wałów między bastionami św. Elżbiety i Bożego Ciała. Na jego budowę wyasygnowano 5 mln marek. Budowę rozpoczęto w 1896, 28 X 1900 oddano do użytku część główną, tzw. Empfangsgebäude (budynek recepcyjny); uroczyste otwarcie całości nastąpiło 30 X 1900 (pierwszy pociąg odjechał do Tczewa). Budynek, nawiązujący do gdańskiego neorenesansu, zaprojektowali: szkic wstępny Fritz Klinholz (1861–1921), szkic i rysunek projektu wstępnego Alexander Rüdell (1852–1920) i Paul Thoemer (Thömer, 1851–1918) z Ministerstwa Robót Publicznych w Berlinie, szczegółowe rysunki i kierownictwo nad budową gdański architekt ► Johann Hermann Georg Cuny, wykonała firma ► Hermanna Prochnowa, nadzór sprawoał Gustav Heinrich Glasewald (1844–1903).
Bryła dworca składała się z centralnej części z wielką halą, przylegającego skrzydła północnego oraz mniejszego skrzydła południowego i wieży zegarowej w narożniku między halą a skrzydłem południowym. Takie rozwiązanie przestrzenne zastosowano w wielu budynkach dworców, realizowanych w tym czasie według koncepcji Aleksandra Rüdella. Podobne dworce, z halą oświetloną półokrągłymi oknami i z wieżą, powstały w Krefeld, Colmar, Bad Homburg, Wiesbaden, Metz, Stralsundzie. Nadano im historyzujące formy: neogotyckie, neorenesansowe, neobarokowe lub łączące detale różnych stylów. Dworzec gdański otrzymał elewację z czerwonej cegły zestawionej z jasnym piaskowcem w sposób charakterystyczny dla niderlandzkiego manieryzmu, dominującego w gdańskiej architekturze na przełomie XVI i XVII wieku. Na dworcowej wieży (wysokość 48 m), z napędzanym elektrycznie zegarem (o średnicy tarcz 3,25 m), powstał pokryty miedzianą blachą hełm, będący wariacją na temat zwieńczenia wieży pobliskiego ► kościoła św. Katarzyny. Rozwiązania
konstrukcji nośnej wieży i detali architektonicznych hełmu powtórzono później przy budowie wieży zegarowej ► Technische Hochschule Danzig.
Dachy głównej hali pokryto dachówką glazurowaną na kolor ciemnoniebieski, a cokoły wykonano ze śląskiego granitu. Bryłę dworca udekorowano licznymi wieżyczkami, lukarnami, szczytami i szczycikami. W budynku głównym znajdowała się duża hala pasażerska (westybul) z okienkami kasowymi; w południowym skrzydle znajdowały się m.in. przechowalnie bagażu, biuro rzeczy znalezionych, pokoje policjantów i portierów, kilka pomieszczeń przeznaczonych dla księcia – rezydującego we Wrzeszczu następcy tronu Cesarstwa Niemieckiego (► Friedrich Wilhelm Victor Hohenzollern); w skrzydle północnym znajdowały się poczekalnie (wspólna dla klas 1. i 2., osobna dla 3. i 4. klasy, oddzielna dla samotnie podróżujących pań), umywalnie, toalety i bufet. Poczekalnie były dostępne z korytarzy umieszczonych od strony miasta i od strony peronów. Od strony północnej znajdowały się pomieszczenia zajmowane przez kolejarzy i telegrafistów. Korytarze przy poczekalniach w północnej części budynku przykryto sklepieniami krzyżowymi, a reprezentacyjny charakter przedsionka poczekalni książęcej podkreślono sklepieniem gwiaździstym. Także główna hala otrzymała sklepienie o tradycyjnej formie kolebki z gurtami i lunetami, lecz z zastosowaniem nowoczesnej wówczas konstrukcji ze stalowej siatki obrzuconej tynkiem.
W 1902 oddano do użytku przy północno-wschodnim narożniku dworca budynek kas podmiejskich (obecnie obiekt barowo-kawiarniany). Część południowego zespołu dworcowego stanowiły budynki poczty i przesyłek ekspresowych oraz wybudowany gmach biurowo-mieszkalny Eisenbahndirektion (obecnie ► Central Hotel). Budowa dworca wywarła istotny wpływ na zagospodarowanie okolicy, wzrosła atrakcyjność okolicznych działek budowlanych (szczególnie dla branży hotelarskiej, ► hotele). Szybko okazało się, że budynek nie do końca spełnia wymogi rosnącego ruchu pasażerskiego. Brakowało przede wszystkim jadalni. W 1914 przebudowano dworzec według projektu Alexandra Rüdella, powiększając północne pomieszczenia. Powstała duża, rozjaśniona od góry świetlikami sala telegrafu i kwadratowa jadalnia z przeszkloną kopułą siedmiometrowej średnicy. W okresie ► II Wolnego Miasta Gdańska zarządzanie całym kompleksem dworcowym przejęły Polskie Koleje Państwowe (zob. ► Dyrekcja Kolei).
Podpalony w marcu 1945; odbudowany z pominięciem spadzistych dachów nad skrzydłem północnym, zawierającym dawniej poczekalnie (obecnie restauracje i przestrzeń handlowa). W październiku 1947 w informacji dworcowej uruchomiono pierwszy w Gdańsku po zakończeniu II wojny światowej publiczny telefon. 21 XII 1949 uruchomiono ogrzewaną Izbę Dworcową dla Kobiet i Dzieci, w marcu 1950 otwarto świetlicę dworcową dla młodzieży (pierwszą w województwie). W dniach 11-12 XII 1954 przeprowadzono na dworcu milicyjną akcję przeciwko zakłócającym spokój (głównie pijących alkohol), po czym 13 grudnia hala dworcowa zamieniona została w salę sądową, otwartą dla publiczności (zasądzano kary grzywny). W 1955 przed wejściem ustawiono tablicę, w której umieszczano zdjęcia osób nadużywających alkoholu i chuliganów, z odpowiednim opisem i podaniem dokładnych danych personalnych. 15 IV 1956 otwarto dworcową restaurację (na 120 osób), kawiarnię (na 36 osób) i bar piwny.
Na początku lat 60. XX wieku planowano wyburzenie starej i wzniesienie nowej dworcowej zabudowy, zgodnej z architekturą swoich czasów. Plany odrzucono. 7 III 1961 oddano do użytku zmodernizowany budynek dworca podmiejskiego (projekt wnętrz: inż. Jerzy Szczepański i Andrzej Jagodziński z gdańskiego Biura Projektów Budownictwa Komunalnego). Po dwuletnich pracach modernizacyjnych 1 VI 1964 oddano do użytku wyremontowany gmach główny (projekt tych samych autorów; 27 VI 1962 oddano do użytku hall dworca, od końca grudnia 1962 do 8 VII 1963 trwały prace w małym holu - w pomieszczeniach przeznaczonych na zakład fryzjerski i w pomieszczeniach sanitarnych w podziemiach - jako ostatnią część oddano wyremontowane podziemne przejścia na perony pociągów dalekobieżnych, kładąc posadzkę z granitu i okładając ściany granitem szlifowanym z umieszczonymi w nich gablotami). Już po otwarciu, 20 VI 1964 oddano do użytku restaurację WARS-u i kawiarnię.
W październiku 1963 zainstalowano neonowe napisy „Dworzec Gdańsk Główny” i „Dworzec Kolei Elektrycznej’. W pierwszej połowie 1964 halę główną wyłożono okładziną marmurową, przebudowano restaurację, w grudniu 1964 na frontonie gmachu dworcowego (od ul. Podwale Grodzkie) umieszczono dwa wyrzeźbione w piaskowcu, według projektu Leszka Weroczego, herby Polski (140 x 180 cm, waga 900 kg) i poniżej Gdańska (80 x 100 cm, waga 500 kg). Wraz z budową ► tunelu w październiku 1965 przygotowano wyasfaltowany przydworcowy parking na 32 samochody. W 1990 wybetonowano ścianę oporową od strony ul. 3 Maja by umożliwić budowę nowego peronu dla pociągów dalekobieżnych.
W 1992 budynek dworca ponownie poddano generalnemu remontowi (według projektu Andrzeja Pazdeja i Ryszarda Szczęsnego): odświeżono fasady, hala recepcyjna otrzymała antresolę, powstał pasaż handlowy. 31 VIII 1993, po kolejnym remoncie, oddano do użytku część z otwartą dzień wcześniej pierwszą w Gdańsku restauracją ► McDonaldʼs, 15 XII 1995 halę z antresolą. W czerwcu 2000 uruchomiono monitoring (z 16 kamer) najważniejszych miejsc. Między 15 I a 16 III 2013 antresolę wyburzono, przywracając jednoprzestrzenny i otwarty układ hali. Wyburzanie poprzedził 15 XII 2012 happening Burzenie antresoli (na Facebooku powstała strona „Żegnaj, antresolo”), podczas którego mieszkańcy miasta mogli (korzystając z dostarczonej przez organizatorów odzieży ochronnej i narzędzi) rozpocząć rozbiórkę. Od połowy września 2019 do 13 VII 2023 poddany gruntownemu remontowi, dla podróżnych przygotowano tymczasowy dworzec w kontenerach. W 2021 budynek ozdobiono witrażem projektu ► Tomasza Janka, 5 XII 2023 dworzec otrzymał imię ► Mieczysława Jałowieckiego, uroczyste otwarcie miało miejsce 31 VII 2023.
