KORPALSKI ZYGFRYD, rzeźbiarz
| < Poprzednie | Następne > |
ZYGFRYD STANISŁAW KORPALSKI (24 IV 1930 Tczew – 13 VI 2020 Gdynia), rzeźbiarz. Syn Janiny (8 III 1901 – 24 V 1995 Gdynia). W 1950 absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni–Orłowie. Studia rozpoczął na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, w pracowni Stanisława Horno-Popławskiego. Od 1952 kontynuował je w Akademii Sztuk Pięknych w Leningradzie (Sankt Petersburg) u profesora Lisowa, uzyskując dyplom w 1958. Od 1958 do 1966 nauczyciel w Liceum Plastycznym w Gdyni.
Brał udział w realizacjach rzeźbiarskich i rekonstrukcjach w trakcie odbudowy Głównego Miasta. Między innymi autor rzeźby konia na jednym ze szczytów Dworu Miejskiego (Domu Harcerza) oraz portali i elementów rzeźbiarskich na ul. Św. Ducha, ul. Długiej, Długim Targu (pelikan na kamienicy nr 20), ul. Mariackiej (przedproża, putta, rzygacze), ul. Chlebnickiej i ul. Piwnej (przedproża, rzygacze). Był autorem rekonstrukcji herbów na baszcie Bramy Stągiewnej, rzeźb wieńczących portale spichlerzy „Mleczarka” (ul. Stągiewna 18) i „Kosiarz” (ul. Stągiewna 15) ( Spichlerze).
Na terenie Gdańska autor rzeźby Ławica (1967, plenerowa galeria rzeźby w Parku Oliwskim), orła i graniastosłupa z informacjami o zmarłym nad urną mjr. Henryka Sucharskiego na Westerplatte (1971), rzeźby Kształtowanie – Narodziny Wenus (Park Oliwski, 1976), epitafium poświęconego obrońcom Poczty Polskiej (wraz z żoną, dziedziniec Poczty Polskiej w Gdańsku, 1979, zob. Pomnik Obrońców Poczty Polskiej), pomnika Matek Żołnierzy Polskich i Radzieckich na Cmentarzu Żołnierzy Radzieckich w Gdańsku (1984); napisu na Tablicach Pamięci w Kwaterze Sybiraków na cmentarzu Łostowickim (1998); z Czesławem Gajdą pomnika Stefana Michalaka (2001), współautor projektu i wykonania Cmentarza Nieistniejących Cmentarzy w Gdańsku (2002). W latach 80. XX wieku autor projekt tablicy upamiętniającej w Gdańsku Daniela Chodowieckiego, z tekstem konsultowanym z Andrzejem Januszajtisem, na której powstanie zgody nie wyraziła cenzura.
Poza Gdańskiem autor między innymi pomników: Walczących o Polskość Ziemi Złotowskiej w Zakrzewie (praca zbiorowa, 1968), Leśnika nad jeziorem Osuszyno (Szarlota koło Kościerzyny, 1971), tablic pamiątkowych: Bojownikom o Polskość Warmii i Mazur (zamek w Olsztynie, 1965), Walki Marynarzy PMH w II wojnie światowej (hall gmachu PLO w Gdyni, 1970), W hołdzie ziemi dżamnagarskiej (Balachadi, Indie, 1987); monumentalnych kompozycji rzeźbiarskich: Rodzina (Jastrzębia Góra, 1965), Symfonia Bałtyku (Vyšné Ružbachy, Słowacja, 1972), Ewolucja (Hoyerswerda, NRD, 1985), Tide – przypływ, odpływ (Brema, 1986), popiersia Stanisława Staszica (Kwidzyn, 1963), popiersia Aleksandra Majkowskiego (Kartuzy, 1977), głowy kpt. Karola Olgierda Borchardta na jego nagrobku na cmentarzu Witomińskim (2012).
W latach 1948–1952 członek ZMP, od 1952 członek PZPR. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem księcia Mściwoja II (2013), honorową odznaką Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Koszalina i Gdańska oraz odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” i „Zasłużony Działacz Kultury”. Laureat Nagrody Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (za 1984) oraz nagród i wyróżnień artystycznych, między innymi II nagrody w konkursie na „Medal XXV-lecia Wyzwolenia Gdańska” (1980), wyróżnienia w konkursie na pomnik chana Asparucha (Bułgaria), III nagrody w konkursie Muzeum Lenina w Warszawie na medal „Lenin i jego idea”, wyróżnienia w konkursie na pomnik Józefa Wybickiego w Kościerzynie, nagrody na wystawie „Rzeźba i Kwiaty” (Berlin), medalu za pracę „Ewolucja” na Ogólnopolskiej Wystawie Rzeźby w XXX-lecie PRL (Sopot, 1975). Miał pracownię przy ul. Mariackiej 6/8.
Żonaty był z Marią z domu Talaga (1946–1999), absolwentką Wydziału Rzeźby PWSSP u Franciszka Duszeńki (1972) oraz Instytutu Ceramiki w Studio di Carlo Zauli (Włochy, 1978), laureatką nagrody II stopnia Ministerstwa Obrony Narodowej. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni–Małym Kacku.
