KOBZDEJ DARIUSZ, lekarz, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
DARIUSZ KOBZDEJ (5 XI 1954 Gdańsk – 16 XII 1995 Gdańsk), lekarz, działacz polityczny. Syn Tadeusza (20 II 1924 Lwów – 14 I 1984 Gdańsk), architekta, matematyka, wykładowcy geometrii wykreślnej Politechniki Gdańskiej (PG) i Klary, lekarza-stomatologa. Ojciec brał udział w powojennej odbudowie Gdańska, m.in. według jego projektów odbudowano kamienice przy ul. Chlebnickiej 17 i 20, przy ul. Garbary 1, 6 i 7, przy ul. Piwnej 64 i 68, przy ul. Mariackiej 36, 38 i 46. Brat Izabeli (ur. 1959 Gdańsk), architekta, absolwentki PG, następnie w Kanadzie. Bratanek Aleksandra Kobzdeja.
W 1979 ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG), w latach 1979–1980 pracował w szpitalu w Wejherowie, w 1980–1982 w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 AMG. Od czasów studenckich związany z organizacjami opozycyjnymi, w okresie 1977–1979 był działaczem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. 16 XII 1978 pod bramą nr 2 Stoczni Gdańskiej im. Lenina odczytał Apel do społeczeństwa autorstwa Kazimierza Świtonia. W 1979 współzałożyciel i w nieformalnym zarządzie gdańskiego środowiska Ruchu Młodej Polski, od października 1979 współpracownik Stoczniowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku. Po uroczystościach pod pomnikiem Jana III Sobieskiego 3 V 1980 pobity (z Piotrem Bystrzanowskim, Januszem Karolikiem i Mirosławem Rybickim) przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, aresztowany i (bez udziału obrońców) skazany (z Tadeuszem Szczudłowskim) przez kolegium do spraw wykroczeń na trzy miesiące aresztu. W sierpniu 1980 brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej, od 1981 przewodniczący Regionalnego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania. W maju–czerwcu 1981 uczestnik głodówki w budynku AMG w obronie uwięzionych przywódców Konfederacji Polski Niepodległej oraz braci Jerzego i Ryszarda Kowalczyków.
W stanie wojennym ukrywał się, organizator nielegalnych manifestacji pod pomnikiem Jana III Sobieskiego na Targu Drzewnym, ujawnił się w grudniu 1982. W latach 1983–1995 pracował w szpitalu w Gdyni-Redłowie. Członek założyciel Klubu Myśli Politycznej im. Konstytucji 3 Maja w Gdańsku, w 1987 Gdańskiego Klubu Politycznego im. Lecha Bądkowskiego.
W 1995 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego imieniem nazwano 3 V 1999 plac/skwer między Targiem Drzewnym a Podwalem Staromiejskim (przy murach obronnych) z poświęconym mu głazem. Bohater filmu dokumentalnego Biegł ku wolności, nakręconego przez Pawła Zbierskiego. Pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Srebrzysko. Żonaty z Danutą Teresą (ur. 4 XI 1959) z domu Czarlewską, siostrą Sławomira Czarlewskiego, wnuczką pracownika Poczty Polskiej w Gdańsku Floriana Nitki, zamordowanego w obozie Stutthof, romanistką, w latach 2000–2007 dyrektorką wystawy „Drogi do Wolności” w Fundacji Centrum Solidarności, od 4 III 2008 prezesem Zarządu tej fundacji, autorką projektów edukacyjnych, scenariuszy multimedialnych, wystaw historycznych, współautorką filmu dokumentalnego Europejskie drogi do Wolności, odznaczoną m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Medalem XXX-lecia Ruchu Młodej Polski (2009), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2010). Ojciec Piotra Tadeusza (ur. 25 XI 1987), absolwenta prawa Uniwersytetu Gdańskiego i grafiki gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych, od 2020 doktora tamże na podstawie pracy Moduł Szpitalny. Narzędzia projektowania ruchomej architektury zdrowia w Polsce (promotor: prof. dr hab. Marek Adamczewski), pełnomocnika Wojewody Pomorskiego do spraw organizacji szpitali tymczasowych i Narodowego Programu Szczepień.
