EHLERS HEINRICH, nadburmistrz Gdańska
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę EHLERS HEINRICH na EHLERS HEINRICH, nadburnistrz Gdańska) |
Wersja z 20:17, 3 wrz 2022
HEINRICH EHLERS (1 IV 1846 Meyenburg koło Hanoweru – 8 II 1910 Gdańsk), nadburmistrz Gdańska. Syn Heinricha Ehlersa i Augusty Dorothy Seebeck. Ukończył gimnazjum w Oldenburgu, gdzie później pracował w firmie handlowej. W latach 1870–1871 jako ochotnik brał udział w wojnie Prus z Francją. Po jej zakończeniu pracował w Gdańsku w instytucjach związanych z portem, następnie jako sekretarz Korporacji Kupców Gdańskich. W 1889 roku nadzorował budowę linii kolejowej do spichlerzy w Nowym Porcie ( Dworzec Wiślany). Od 1883 roku jako członek Rady Miejskiej czynił starania o przyznanie Gdańskowi korzystnych taryf portowych i kolejowych dla sprowadzanych do portu towarów. W 1891 został etatowym radcą w Zarządzie Miasta; nadal zajmował się problemami gospodarczymi, w tym związanymi z rozbudową i unowocześnianiem gdańskiego portu. 9 III 1903 roku został wybrany przez Radę Miejską Gdańska na pierwszego burmistrza. Po zatwierdzeniu wyboru przez władze państwowe objął urząd 20 IV 1903 roku, wprowadzony nań przez prezydenta gdańskiej rejencji Jaroslawa Jarotzkiego i po złożeniu na jego ręce przysięgi. Tytuł nadburmistrza, nadany przez cesarza, otrzymał 21 IX 1903 roku.
Należał do Stowarzyszenia na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska. W 1892 roku mieszkał przy Poggenpfuhl 22/23 (ul. Żabi Kruk), w 1897 przy Hauptstraße 93A (al. Grunwaldzka), w 1908 przy Promenade 4 (ul. 3 Maja). 6 XI 1879 roku poślubił w Gdańsku Margarettę Cecilię (1860 – 8 II 1903; pochowana 12 II 1903 na ewangelickim cmentarzu w Sopocie, obecnie cmentarz komunalny przy ul. Malczewskiego), córkę kupca Heinricha Emila Rovenhagena (1824–1882), właściciela kamienicy przy Langgasse 81 (ul. Długa) i Marie Elisabeth Jüncke. Świadkiem na ich ślubie był wuj Margaretty Friedrich Wilhelm Jüncke. Z ich potomków w 1896 żyli: Hans Heinrich Emil (ur. 14 VIII 1883 Gdańsk); Ilse Agnes Käthe (ur. 14 X 1885 Gdańsk), w 1917 po mężu Winterfeld, zamieszkała w Berlinie; Susanna Bertha (ur. 6 X 1886 Gdańsk), w 1917 po mężu Schirmacher, również zamieszkała w Berlinie; Friedrich Otto Wilhelm (31 V 1889 Gdańsk – 27 VI 1917 Berlin); Hans August Ludwig (ur. 4 I 1894 Gdańsk), w 1917 żołnierz na froncie; Frank Gerhard Hermann (11 XII 1894 Gdańsk – 10 V 1917 Berlin). Syn Hans w 1903 roku ukończył Gimnazjum Miejskie, następnie studiował gospodarkę rolną. Jedna z córek, Maria, panna, w 1914 mieszkała przy Jäschkentaler Weg 36 (ul. Jaśkowa Dolina).
Zmarł po ciężkiej operacji, przeprowadzonej 17 I 1910 roku. Jego pogrzeb miał podniosły charakter. 10 lutego w Ratuszu Głównego Miasta odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Rady Miejskiej, na którym przemawiali jej przewodniczący Rudolf Keruth i burmistrz Hugo Bail. Następnego dnia o godzinie 14.30 w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP) zostało odprawione nabożeństwo żałobne z udziałem władz państwowych: nadprezydenta prowincji Prusy Zachodnie Ernsta Ludwiga Jagowa (1853–1930), dowódcy XVII Korpusu Armijnego gen. Augusta Antona Mackensena, generalnego superintendenta Kościoła luterańskiego prowincji Prusy Zachodnie Adolfa Döblina. Następnie kondukt żałobny udał się ulicami Gdańska, Wrzeszcza, Oliwy na cmentarz w Sopocie. Za ukwieconym karawanem szli pieszo trzej synowie zmarłego, jego zięć oraz radca miejski Paul Mitzlaff. Pozostałe osoby jechały powozami. W Sopocie, przy dźwiękach dzwonów ewangelickiego kościoła św. Jerzego, odbyły się ceremonie związane ze złożeniem trumny do grobu na cmentarzu ewangelickim, gdzie spoczął obok żony. W kaplicy cmentarnej modlił się pastor gdańskiego kościoła NMP Arthur Brausewetter. Wartę honorową wystawiła gdańska straż pożarna. Grała orkiestra 128. gdańskiego pułku piechoty, śpiewały chóry. Obok gdańskich notabli obecny był także burmistrz Sopotu Max Woldmann (1868–1919).
Gipsowe popiersie Ehlersa, ufundowane przez kupca Alberta Meyera, a wykonane przez rzeźbiarza Adolfa Kürlego (1865–1912), w 1912 roku stanęło w sali posiedzeń Rady Miejskiej, obecnie Wielkiej Sali Wety Ratusza Głównego Miasta (zaginione po 1945). W 1911 roku jego imieniem nazwano Stadion Miejski we Wrzeszczu.
