KEMPEN EGGERT von, burmistrz Gdańska
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Egger_von_Kempen_epitafium.JPG |thumb| Fundowane przez burmistrza Eggerta von Kempen w kościele NMP epitafium rodziny, wspominające przybyłego do Gdańska dziadka Edggerta (1471–1557) i tutaj ławnika (1522) oraz rajcę (od 1525), ojca Johanna, matkę Barbrę Brandes i żonę Klarę Bahr]] | [[File: Egger_von_Kempen_epitafium.JPG |thumb| Fundowane przez burmistrza Eggerta von Kempen w kościele NMP epitafium rodziny, wspominające przybyłego do Gdańska dziadka Edggerta (1471–1557) i tutaj ławnika (1522) oraz rajcę (od 1525), ojca Johanna, matkę Barbrę Brandes i żonę Klarę Bahr]] | ||
| − | '''EGGERT von KEMPEN''' (3 VI 1571 Gdańsk – 10 VII 1636 Gdańsk), [[BURMISTRZOWIE MIAST GDAŃSKICH | burmistrz]] Gdańska. Niekiedy określany imieniem Eduarda. Pochodził z rodziny | + | '''EGGERT von KEMPEN''' (3 VI 1571 Gdańsk – 10 VII 1636 Gdańsk), [[BURMISTRZOWIE MIAST GDAŃSKICH | burmistrz]] Gdańska. Niekiedy określany imieniem Eduarda. Pochodził z rodziny przybyłej z Lubeki. Wnuk Eggerta (1471 Lubeka – 30 IV 1557 Gdańsk), na [[GŁÓWNE MIASTO | Głównym Mieście]] Gdańsku [[ŁAWA MIEJSKA | ławnika]] (1520) i [[RADA MIEJSKA | rajcy]] (1522), ostatniego z gdańskich rajców biorącego udział w publicznych procesjach katolickich. Syn Johanna von Kempen (1530 Gdańsk – 31 VII 1580 Gdańsk), studenta uczelni protestanckiej, ławnika (od 1557) i rajcy (od 1560) i Barbary, córki burmistrza [[BRANDES JOHANN, burmistrz Gdańska | Johanna Brandesa]], [[KALWINI W GDAŃSKU | kalwinisty]]. Bratanek Eggerta (zm. 1588), kanonika warmińskiego, m.in. pośredniczącego w sprowdzeniu do Gdańska jezuitów. <br/><br/> |
| − | Od 1606 był ławnikiem, od 1608 rajcą, w 1611 [[SĘDZIA | sędzią]], od 1615 [[KAMLARIA | kamlarzem]]. Od 1618 był burmistrzem, pierwszym był w 1619, 1623, 1628, 1630 i 1634, drugim w 1618, 1622, 1627 i 1633, trzecim w 1621, 1625, 1626, 1632 i 1636, czwartym w 1620, 1624, 1629, 1631 i 1635. W 1616 był [[BURGRABIOWIE | burgrabią]] królewskim w Gdańsku. W latach 1630–1636 z ramienia [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]] pełnił funkcję zarządcy wchodzących w skład posiadłości miasta Żuław Gdańskich. Jako [[PROTOSCHOLARCHA | protoscholarcha]] zabiegał o reformę gdańskich szkół, uchodził za protektora nauki w tym mieście. <br/><br/> | + | Od kwietnia 1581 był uczniem [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], studiował zwłaszcza prawo i wymowę na kalwińskim uniwersytecie w Lejdzie (1593) i na katolickim uniwersytecie w Sienie (1598). Odbył podróż edukacyjną po Włoszech (z królestwem Neapolu), Francji i Anglii. Od 1606 był ławnikiem, od 1608 rajcą, w 1611 [[SĘDZIA | sędzią]], od 1615 [[KAMLARIA | kamlarzem]]. Od 1618 był burmistrzem, pierwszym był w 1619, 1623, 1628, 1630 i 1634, drugim w 1618, 1622, 1627 i 1633, trzecim w 1621, 1625, 1626, 1632 i 1636, czwartym w 1620, 1624, 1629, 1631 i 1635. W 1616 był [[BURGRABIOWIE | burgrabią]] królewskim w Gdańsku. W latach 1630–1636 z ramienia [[RADA MIEJSKA | Rady Miejskiej]] pełnił funkcję zarządcy wchodzących w skład posiadłości miasta Żuław Gdańskich. Jako [[PROTOSCHOLARCHA | protoscholarcha]] zabiegał o reformę gdańskich szkół, uchodził za protektora nauki w tym mieście. <br/><br/> |
W 1619 podjął decyzję o zamknięciu jednej z pierwszych w Europie i pierwszej na terenie Rzeczpospolitej [[PRASA | gazety]] (tygodnika) „Wöchentliche Zeitung”, wydawanej przez [[HÜNEFELD ANDREAS, drukarz | Andreasa Hünefelda]], obawiając się ewentualnych zadrażnień na tle politycznym, a także zapewne w obawie przed złamaniem monopolu informacyjnego władz miejskich. <br/><br/> | W 1619 podjął decyzję o zamknięciu jednej z pierwszych w Europie i pierwszej na terenie Rzeczpospolitej [[PRASA | gazety]] (tygodnika) „Wöchentliche Zeitung”, wydawanej przez [[HÜNEFELD ANDREAS, drukarz | Andreasa Hünefelda]], obawiając się ewentualnych zadrażnień na tle politycznym, a także zapewne w obawie przed złamaniem monopolu informacyjnego władz miejskich. <br/><br/> | ||
Latem 1623, jako prezydujący burmistrz, został postawiony przed trudnym zadaniem lawirowania pomiędzy planami politycznymi króla polskiego Zygmunta III Wazy, który w obliczu konfliktu polsko-szwedzkiego zamierzał nakłonić Gdańsk do współpracy przy tworzeniu floty wojennej, a wyraźnym ultimatum króla szwedzkiego Gustawa Adolfa, domagającego się od miasta deklaracji neutralności. Sprawę komplikował dodatkowo fakt, że pod koniec czerwca 1623 polski monarcha przybył osobiście do Gdańska, zaś władca Szwecji pojawił się na gdańskiej redzie na czele silnej floty wojennej. <br/><br/> | Latem 1623, jako prezydujący burmistrz, został postawiony przed trudnym zadaniem lawirowania pomiędzy planami politycznymi króla polskiego Zygmunta III Wazy, który w obliczu konfliktu polsko-szwedzkiego zamierzał nakłonić Gdańsk do współpracy przy tworzeniu floty wojennej, a wyraźnym ultimatum króla szwedzkiego Gustawa Adolfa, domagającego się od miasta deklaracji neutralności. Sprawę komplikował dodatkowo fakt, że pod koniec czerwca 1623 polski monarcha przybył osobiście do Gdańska, zaś władca Szwecji pojawił się na gdańskiej redzie na czele silnej floty wojennej. <br/><br/> | ||
| − | Stał na stanowisku ortodoksji [[LUTERANIE | luterańskiej]]. | + | Stał na stanowisku ortodoksji [[LUTERANIE | luterańskiej]]. Zwalczał wpływy kalwinistów na terenie miasta i w łonie Rady Miejskiej (w sytuacji konwersji wielu członków gdańskiego patrycjatu na kalwinizm). W 1630 wydał decyzję, by na terenie miejskiego folwarku w Grabinach-Zameczku, gdzie zakorzenił się już kalwinizm, tamtejszy szkolmistrz organizował luterańskie modlitwy i śpiewy. Próby urządzenia w tym miejscu kaplicy luterańskiej nie powiodły się wobec niechętnej postawy kalwińskiego burmistrza [[CZIRENBERG JOHANN, burmistrz Gdańska, patron gdańskiej ulicy | Johanna Czirenberga]]. <br/><br/> |
Aktywnie prowadził działalność kupiecką, specjalizując się zwłaszcza w handlu dalekomorskim, w którym lokował kapitały. Był właścicielem kamienicy przy Joppengasse (ul. Piwna 19). Na początku XVII wieku zaczął się interesować inwestowaniem kapitałów w dobra ziemskie. W 1606 nabył majątek Kłosowo w okolicach Kartuz. Po 1 XI 1622 dzierżył faktycznie, choć początkowo nieprawnie, starostwo w Berwałdzie (Niedźwiedzica na Żuławach), przejęte z ręką pierwszej żony, Klary, córki poprzedniego tenutariusza [[BAHR SIMON, kupiec, bankier | Simona Bahra]]. Sankcję królewską na tenutę tego starostwa uzyskał 13 VII 1623. W 1623 wiódł spór majątkowy ze swoim szwagrem, [[SPEIMANN JOHANN, burmistrz Gdańska | Johannem Speimannem]], o [[ZŁOTA KAMIENICZKA | Złotą Kamieniczkę]] przy Langer Markt (Długim Targu 41). W sporze tym swoją mediację oferowała księżniczka szwedzka Anna. <br/><br/> | Aktywnie prowadził działalność kupiecką, specjalizując się zwłaszcza w handlu dalekomorskim, w którym lokował kapitały. Był właścicielem kamienicy przy Joppengasse (ul. Piwna 19). Na początku XVII wieku zaczął się interesować inwestowaniem kapitałów w dobra ziemskie. W 1606 nabył majątek Kłosowo w okolicach Kartuz. Po 1 XI 1622 dzierżył faktycznie, choć początkowo nieprawnie, starostwo w Berwałdzie (Niedźwiedzica na Żuławach), przejęte z ręką pierwszej żony, Klary, córki poprzedniego tenutariusza [[BAHR SIMON, kupiec, bankier | Simona Bahra]]. Sankcję królewską na tenutę tego starostwa uzyskał 13 VII 1623. W 1623 wiódł spór majątkowy ze swoim szwagrem, [[SPEIMANN JOHANN, burmistrz Gdańska | Johannem Speimannem]], o [[ZŁOTA KAMIENICZKA | Złotą Kamieniczkę]] przy Langer Markt (Długim Targu 41). W sporze tym swoją mediację oferowała księżniczka szwedzka Anna. <br/><br/> | ||
Wykazywał się dbałością o podkreślanie wagi rodziny nie tylko w działalności publicznej. Ufundował wykonane w latach 1601–1606 epitafium inskrypcyjne w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP) dla upamiętnienia rodziny von Kempen, a także (wraz z Johannem Speimannem) w 1620 epitafium ku czci swojego teścia Simona Bahra. Był właścicielem okazałego prywatnego księgozbioru, który po jego śmierci zasilił [[BIBLIOTEKA RADY MIEJSKIEJ GDAŃSKA | Bibliotekę Rady Miejskiej]]. W 1620 zamówił specjalne gobeliny flamandzkie, niektóre ozdobione herbem własnym i herbem Rawicz jego pierwszej żony Klary. <br/><br/> | Wykazywał się dbałością o podkreślanie wagi rodziny nie tylko w działalności publicznej. Ufundował wykonane w latach 1601–1606 epitafium inskrypcyjne w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP) dla upamiętnienia rodziny von Kempen, a także (wraz z Johannem Speimannem) w 1620 epitafium ku czci swojego teścia Simona Bahra. Był właścicielem okazałego prywatnego księgozbioru, który po jego śmierci zasilił [[BIBLIOTEKA RADY MIEJSKIEJ GDAŃSKA | Bibliotekę Rady Miejskiej]]. W 1620 zamówił specjalne gobeliny flamandzkie, niektóre ozdobione herbem własnym i herbem Rawicz jego pierwszej żony Klary. <br/><br/> | ||
| − | Po raz pierwszy ożenił się 30 VIII 1601 z Klarą (zm. 1 XI 1622), córką Simona Bahra. Po raz drugi 10 XII 1623 z Dorotheą (chrzest 18 XI 1597 – 26 I 1644), córką rajcy Gabriela Schumanna, żegnaną żałobnymi utworami m.in. przez m.in. konrektora [[SZKOŁA ŚW. JANA| szkoły św. Jana]] Georga Culmanna, kaznodzieję w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Lazarecie]] (później pastora w Kiezmarku) Erdmanna Zernebacha, Augustinusa Wisaeusa i kantora w kościele NMP Georga Bernhardiego. Pierwsze małżeństwo było bezdzietne, siedmioro dzieci z drugiego związku zmarło w stosunkowo krótkim czasie po urodzeniu. Niewątpliwie z tej racji zapisał w testamencie (wraz z żoną z drugiego małżeństwa) znaczne kwoty wielu gdańskim fundacjom publicznym i szpitalom. Pochowany 14 VII 1636 w kościele NMP, mowę pogrzebowa wygłosił drugi pastor tego kościoł, Daniel Dilger, żegnali go specjalnie napisanymi utowrami rektor [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]] Jakob Zetzkius i Michael Albinus. Z braku dziedzica jego majątek przeszedł na rodziny Ferberów i Brandesów. Wdowa Dorothea, która 22 I 1636, obok męża, uzyskała od króla dzierżawę starostwa w Berwałdzie na 30 lat, mimo sprzeciwów szlachty, utrzymała się w nim do śmierci. Po niej starostwo przejął rodzina Köhne-Jaski ([[KÖHNE-JASKI ISRAEL, burgrabia gdański | Israel Köhne-Jaski]] był mężem Anny Schumann, siostry Dorothei, spadek przejął jego syn, również Israel (1614–1675)). {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Po raz pierwszy ożenił się 30 VIII 1601 z Klarą (zm. 1 XI 1622), córką Simona Bahra. Po raz drugi 10 XII 1623 z Dorotheą (chrzest 18 XI 1597 – 26 I 1644), córką rajcy Gabriela Schumanna, żegnaną żałobnymi utworami m.in. przez m.in. konrektora [[SZKOŁA ŚW. JANA| szkoły św. Jana]] Georga Culmanna, kaznodzieję w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Lazarecie]] (później pastora w Kiezmarku) Erdmanna Zernebacha, Augustinusa Wisaeusa i kantora w kościele NMP Georga Bernhardiego. Pierwsze małżeństwo było bezdzietne, siedmioro dzieci z drugiego związku zmarło w stosunkowo krótkim czasie po urodzeniu. Niewątpliwie z tej racji zapisał w testamencie (wraz z żoną z drugiego małżeństwa) znaczne kwoty wielu gdańskim fundacjom publicznym i szpitalom. <br/><br/> |
| + | Pochowany 14 VII 1636 w kościele NMP, mowę pogrzebowa wygłosił drugi pastor tego kościoł, Daniel Dilger, żegnali go specjalnie napisanymi utowrami rektor [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]] Jakob Zetzkius i Michael Albinus. Z braku dziedzica jego majątek przeszedł na rodziny Ferberów i Brandesów. Wdowa Dorothea, która 22 I 1636, obok męża, uzyskała od króla dzierżawę starostwa w Berwałdzie na 30 lat, mimo sprzeciwów szlachty, utrzymała się w nim do śmierci. Po niej starostwo przejął rodzina Köhne-Jaski ([[KÖHNE-JASKI ISRAEL, burgrabia gdański | Israel Köhne-Jaski]] był mężem Anny Schumann, siostry Dorothei, spadek przejął jego syn, również Israel (1614–1675)). {{author: DK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:21, 13 gru 2023
EGGERT von KEMPEN (3 VI 1571 Gdańsk – 10 VII 1636 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Niekiedy określany imieniem Eduarda. Pochodził z rodziny przybyłej z Lubeki. Wnuk Eggerta (1471 Lubeka – 30 IV 1557 Gdańsk), na Głównym Mieście Gdańsku ławnika (1520) i rajcy (1522), ostatniego z gdańskich rajców biorącego udział w publicznych procesjach katolickich. Syn Johanna von Kempen (1530 Gdańsk – 31 VII 1580 Gdańsk), studenta uczelni protestanckiej, ławnika (od 1557) i rajcy (od 1560) i Barbary, córki burmistrza Johanna Brandesa, kalwinisty. Bratanek Eggerta (zm. 1588), kanonika warmińskiego, m.in. pośredniczącego w sprowdzeniu do Gdańska jezuitów.
Od kwietnia 1581 był uczniem Gimnazjum Akademickiego, studiował zwłaszcza prawo i wymowę na kalwińskim uniwersytecie w Lejdzie (1593) i na katolickim uniwersytecie w Sienie (1598). Odbył podróż edukacyjną po Włoszech (z królestwem Neapolu), Francji i Anglii. Od 1606 był ławnikiem, od 1608 rajcą, w 1611 sędzią, od 1615 kamlarzem. Od 1618 był burmistrzem, pierwszym był w 1619, 1623, 1628, 1630 i 1634, drugim w 1618, 1622, 1627 i 1633, trzecim w 1621, 1625, 1626, 1632 i 1636, czwartym w 1620, 1624, 1629, 1631 i 1635. W 1616 był burgrabią królewskim w Gdańsku. W latach 1630–1636 z ramienia Rady Miejskiej pełnił funkcję zarządcy wchodzących w skład posiadłości miasta Żuław Gdańskich. Jako protoscholarcha zabiegał o reformę gdańskich szkół, uchodził za protektora nauki w tym mieście.
W 1619 podjął decyzję o zamknięciu jednej z pierwszych w Europie i pierwszej na terenie Rzeczpospolitej gazety (tygodnika) „Wöchentliche Zeitung”, wydawanej przez Andreasa Hünefelda, obawiając się ewentualnych zadrażnień na tle politycznym, a także zapewne w obawie przed złamaniem monopolu informacyjnego władz miejskich.
Latem 1623, jako prezydujący burmistrz, został postawiony przed trudnym zadaniem lawirowania pomiędzy planami politycznymi króla polskiego Zygmunta III Wazy, który w obliczu konfliktu polsko-szwedzkiego zamierzał nakłonić Gdańsk do współpracy przy tworzeniu floty wojennej, a wyraźnym ultimatum króla szwedzkiego Gustawa Adolfa, domagającego się od miasta deklaracji neutralności. Sprawę komplikował dodatkowo fakt, że pod koniec czerwca 1623 polski monarcha przybył osobiście do Gdańska, zaś władca Szwecji pojawił się na gdańskiej redzie na czele silnej floty wojennej.
Stał na stanowisku ortodoksji luterańskiej. Zwalczał wpływy kalwinistów na terenie miasta i w łonie Rady Miejskiej (w sytuacji konwersji wielu członków gdańskiego patrycjatu na kalwinizm). W 1630 wydał decyzję, by na terenie miejskiego folwarku w Grabinach-Zameczku, gdzie zakorzenił się już kalwinizm, tamtejszy szkolmistrz organizował luterańskie modlitwy i śpiewy. Próby urządzenia w tym miejscu kaplicy luterańskiej nie powiodły się wobec niechętnej postawy kalwińskiego burmistrza Johanna Czirenberga.
Aktywnie prowadził działalność kupiecką, specjalizując się zwłaszcza w handlu dalekomorskim, w którym lokował kapitały. Był właścicielem kamienicy przy Joppengasse (ul. Piwna 19). Na początku XVII wieku zaczął się interesować inwestowaniem kapitałów w dobra ziemskie. W 1606 nabył majątek Kłosowo w okolicach Kartuz. Po 1 XI 1622 dzierżył faktycznie, choć początkowo nieprawnie, starostwo w Berwałdzie (Niedźwiedzica na Żuławach), przejęte z ręką pierwszej żony, Klary, córki poprzedniego tenutariusza Simona Bahra. Sankcję królewską na tenutę tego starostwa uzyskał 13 VII 1623. W 1623 wiódł spór majątkowy ze swoim szwagrem, Johannem Speimannem, o Złotą Kamieniczkę przy Langer Markt (Długim Targu 41). W sporze tym swoją mediację oferowała księżniczka szwedzka Anna.
Wykazywał się dbałością o podkreślanie wagi rodziny nie tylko w działalności publicznej. Ufundował wykonane w latach 1601–1606 epitafium inskrypcyjne w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) dla upamiętnienia rodziny von Kempen, a także (wraz z Johannem Speimannem) w 1620 epitafium ku czci swojego teścia Simona Bahra. Był właścicielem okazałego prywatnego księgozbioru, który po jego śmierci zasilił Bibliotekę Rady Miejskiej. W 1620 zamówił specjalne gobeliny flamandzkie, niektóre ozdobione herbem własnym i herbem Rawicz jego pierwszej żony Klary.
Po raz pierwszy ożenił się 30 VIII 1601 z Klarą (zm. 1 XI 1622), córką Simona Bahra. Po raz drugi 10 XII 1623 z Dorotheą (chrzest 18 XI 1597 – 26 I 1644), córką rajcy Gabriela Schumanna, żegnaną żałobnymi utworami m.in. przez m.in. konrektora szkoły św. Jana Georga Culmanna, kaznodzieję w Lazarecie (później pastora w Kiezmarku) Erdmanna Zernebacha, Augustinusa Wisaeusa i kantora w kościele NMP Georga Bernhardiego. Pierwsze małżeństwo było bezdzietne, siedmioro dzieci z drugiego związku zmarło w stosunkowo krótkim czasie po urodzeniu. Niewątpliwie z tej racji zapisał w testamencie (wraz z żoną z drugiego małżeństwa) znaczne kwoty wielu gdańskim fundacjom publicznym i szpitalom.
Pochowany 14 VII 1636 w kościele NMP, mowę pogrzebowa wygłosił drugi pastor tego kościoł, Daniel Dilger, żegnali go specjalnie napisanymi utowrami rektor szkoły mariackiej Jakob Zetzkius i Michael Albinus. Z braku dziedzica jego majątek przeszedł na rodziny Ferberów i Brandesów. Wdowa Dorothea, która 22 I 1636, obok męża, uzyskała od króla dzierżawę starostwa w Berwałdzie na 30 lat, mimo sprzeciwów szlachty, utrzymała się w nim do śmierci. Po niej starostwo przejął rodzina Köhne-Jaski ( Israel Köhne-Jaski był mężem Anny Schumann, siostry Dorothei, spadek przejął jego syn, również Israel (1614–1675)).
