KWIATKOWSKI JAN, wydawca, działacz gdańskiej Polonii
| Linia 6: | Linia 6: | ||
'''JAN KWIATKOWSKI''' (27 XII 1869 Poznań – 24 XI 1941 Łódź), drukarz, wydawca. Syn Tomasza i Teresy z domu Jaruszowskiej (zm. 25 XII 1917), brat przyrodni (po ojczymie) Marii z Jankowskich Wieczorkiewiczowej, matki [[WIECZORKIEWICZ HENRYK, dziennikarz, działacz gdańskiej Polonii | Henryka Wieczorkiewicza]]. Po szkole podstawowej uczył się w Poznaniu przez trzy lata zawodu drukarza w "Dzienniku Poznańskim", praktykę odbył w "Kurierze Poznańskim", po roku rozpoczął pracę w wydawnictwie "Orędownik". Od 6 IV 1890 pracował w Zakładach Wydawniczych Karola Miarki w Mikołowie na Śląsku, zdobywając kwalifikacje do pracy edytorskiej. Redaktor i kierownik działu wydawniczego tych Zakładów, specjalizujących się w popularnych edycjach literatury pięknej dla mieszkańców Śląska. od 1906 redagował czasopismo "Rodzina". Od 1911 był kierownikiem filii Zakładów Wydawniczych w Raciborzu. <br/><br/> | '''JAN KWIATKOWSKI''' (27 XII 1869 Poznań – 24 XI 1941 Łódź), drukarz, wydawca. Syn Tomasza i Teresy z domu Jaruszowskiej (zm. 25 XII 1917), brat przyrodni (po ojczymie) Marii z Jankowskich Wieczorkiewiczowej, matki [[WIECZORKIEWICZ HENRYK, dziennikarz, działacz gdańskiej Polonii | Henryka Wieczorkiewicza]]. Po szkole podstawowej uczył się w Poznaniu przez trzy lata zawodu drukarza w "Dzienniku Poznańskim", praktykę odbył w "Kurierze Poznańskim", po roku rozpoczął pracę w wydawnictwie "Orędownik". Od 6 IV 1890 pracował w Zakładach Wydawniczych Karola Miarki w Mikołowie na Śląsku, zdobywając kwalifikacje do pracy edytorskiej. Redaktor i kierownik działu wydawniczego tych Zakładów, specjalizujących się w popularnych edycjach literatury pięknej dla mieszkańców Śląska. od 1906 redagował czasopismo "Rodzina". Od 1911 był kierownikiem filii Zakładów Wydawniczych w Raciborzu. <br/><br/> | ||
W lutym 1913 za 18 000 marek nabył w Gdańsku [[GAZETA GDAŃSKA (I) | „Gazetę Gdańską”]] wraz z drukarnią przy Vorstädtischer Graben 49 (ul. Podwale Przedmiejskie), do Gdańska sprowadził się z rodziną 1 kwietnia tego roku. „Gazetę Gdańską” wydawał od 3 IV 1913 do czasu chwilowego zamknięcia jej 3 VIII 1914 z rozkazu dowódcy [[SIEDEMNASTY KORPUS ARMIJNY | 17. Korpusu Armijnego]], generała [[MACKENSEN AUGUST ANTON von, feldmarszałek, honorowy obywatel Gdańska | Augusta von Mackensena]]. Aresztowany, po czterech dniach zwolniony, odzyskał też 16 sierpnia prawo druku „Gazety” (poddanej ścisłej cenzurze), którą wydawał do 1920 (mimo zniszczenia lokalu 17 XII 1918 przez niemieckie bojówki). 2 III 1917 powołany do wojska, od 31 marca w garnizonie gdańskim, zwolniony 20 listopada. Podczas I wojny światowej drukarnia była jednym z ośrodków życia kulturalnego Polonii gdańskiej. Od 1920 w drukarni na Oruni przy Stadtgebiet 12 (Trakt Św. Wojciecha 57) ([[DRUKARSTWO I DRUKARNIE | drukarstwo i drukarnie]]) drukował polskie czasopisma, gazety, druki okolicznościowe i broszury. <br/><br/> | W lutym 1913 za 18 000 marek nabył w Gdańsku [[GAZETA GDAŃSKA (I) | „Gazetę Gdańską”]] wraz z drukarnią przy Vorstädtischer Graben 49 (ul. Podwale Przedmiejskie), do Gdańska sprowadził się z rodziną 1 kwietnia tego roku. „Gazetę Gdańską” wydawał od 3 IV 1913 do czasu chwilowego zamknięcia jej 3 VIII 1914 z rozkazu dowódcy [[SIEDEMNASTY KORPUS ARMIJNY | 17. Korpusu Armijnego]], generała [[MACKENSEN AUGUST ANTON von, feldmarszałek, honorowy obywatel Gdańska | Augusta von Mackensena]]. Aresztowany, po czterech dniach zwolniony, odzyskał też 16 sierpnia prawo druku „Gazety” (poddanej ścisłej cenzurze), którą wydawał do 1920 (mimo zniszczenia lokalu 17 XII 1918 przez niemieckie bojówki). 2 III 1917 powołany do wojska, od 31 marca w garnizonie gdańskim, zwolniony 20 listopada. Podczas I wojny światowej drukarnia była jednym z ośrodków życia kulturalnego Polonii gdańskiej. Od 1920 w drukarni na Oruni przy Stadtgebiet 12 (Trakt Św. Wojciecha 57) ([[DRUKARSTWO I DRUKARNIE | drukarstwo i drukarnie]]) drukował polskie czasopisma, gazety, druki okolicznościowe i broszury. <br/><br/> | ||
| − | Od 7 I 1917 prezes Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Gdańsku, | + | Od 7 I 1917 prezes Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Gdańsku (i reżyser kilku sztuk teatralnych wystawianych przez Towarzystwo, np. „Chata za wsią”, „Czartowskie łowy”, „Stary piechur i syn jego huzar”). Należał do [[TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ” | Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”]], w 1919 założył koło tej organizacji w Wejherowie i przez kilka lat był jego prezesem. Po I wojnie światowej aktywny członek wielu polskich organizacji kulturalnych, oświatowych i sportowych w Gdańsku. W połowie listopada 1918 współorganizator wielkiego wiecu gdańskiej Polonii, na którym padały hasła przyłączenia Gdańska do Polski. Był jednym z organizatorów i zasiadał w Zarządzie [[PODKOMISARIAT NACZELNEJ RADY LUDOWEJ W GDAŃSKU (1918–1919)| Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Gdańsku]], wraz z [[CZYŻEWSKI JÓZEF, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | Józefem Czyżewskim]] założył 8 IV 1919 Polskie Stronnictwo Ludowe na Pomorzu. Członek Narodowego Stronnictwa Robotników, także powstałej pod koniec stycznia 1920 Rady Opiekuńczej Okręgowej, stawiającej sobie za cel niesienie pomocy ludności polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. Od 14 XII 1919 do 1924 z Listy Polskiej był [[RADA MIEJSKA | radnym miasta Gdańska]]. Współzałożyciel [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]] (w 1921 wchodził w skład pierwszego Zarządu), [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki]] i [[GMINA POLSKA | Gminy Polskiej]], której w 1924 był prezesem i dla której w 1927 wydał 13 numerów pisma "Straż Gdańska" (był autorem nazwy tego pisma). Prezes VI Okręgu Gdańskiego Pomorskiego Związku Śpiewaczego, w latach 1922/1923 i 1924–1926 prezes Koła Miłośników Sceny. W 1928 na polecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP podjął próby reorganizacji wydawnictwa „Katolik” w Bytomiu, od 30 VI 1930 prezes Rady Nadzorczej tego pisma, a od 28 XI 1931 do 1933 jego likwidator.<br/><br/> |
Po 1933 wycofał się z życia publicznego. Opuścił Gdańsk i zamieszkał w zakupionej willi w Gdyni-Kolibkach (Orłowie), skąd wysiedlony został przez Niemców jesienią 1939 do Łodzi. Wydał wspomnienia ''Polski Gdańsk w okresie przełomowym''. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1930), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1931), honorową odznaką Więźniów Ideowych (za areszt w 1914, jedyny tak wyróżniony polski mieszkaniec Gdańska). Od 29 IV 1896 żonaty był z Małgorzatą z domu Kudzielka (zm. 24 V 1935 w gdańskim [[SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | szpitalu Najświętszej Marii Panny]], pochowana na cmentarzu w Kolibkach), ojciec Magdaleny (po mężu Wiloch), Amelii, Małgorzaty i Leona (po przybyciu do Gdańska ucznia [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskiego]], zm. tragicznie 16 VIII 1915, tydzień po nieudanym skoku do morza na plaży w [[WESTERPLATTE | Westerplatte]], pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu Kaplicy Królewskiej przy Wielkiej Alei]]) i Haliny Stanisławy (ur. 24 II 1918 Gdańsk), w 1936 maturzystki w gdańskim [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskim]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Po 1933 wycofał się z życia publicznego. Opuścił Gdańsk i zamieszkał w zakupionej willi w Gdyni-Kolibkach (Orłowie), skąd wysiedlony został przez Niemców jesienią 1939 do Łodzi. Wydał wspomnienia ''Polski Gdańsk w okresie przełomowym''. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1930), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1931), honorową odznaką Więźniów Ideowych (za areszt w 1914, jedyny tak wyróżniony polski mieszkaniec Gdańska). Od 29 IV 1896 żonaty był z Małgorzatą z domu Kudzielka (zm. 24 V 1935 w gdańskim [[SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | szpitalu Najświętszej Marii Panny]], pochowana na cmentarzu w Kolibkach), ojciec Magdaleny (po mężu Wiloch), Amelii, Małgorzaty i Leona (po przybyciu do Gdańska ucznia [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskiego]], zm. tragicznie 16 VIII 1915, tydzień po nieudanym skoku do morza na plaży w [[WESTERPLATTE | Westerplatte]], pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu Kaplicy Królewskiej przy Wielkiej Alei]]) i Haliny Stanisławy (ur. 24 II 1918 Gdańsk), w 1936 maturzystki w gdańskim [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskim]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Wersja z 14:40, 23 mar 2023
JAN KWIATKOWSKI (27 XII 1869 Poznań – 24 XI 1941 Łódź), drukarz, wydawca. Syn Tomasza i Teresy z domu Jaruszowskiej (zm. 25 XII 1917), brat przyrodni (po ojczymie) Marii z Jankowskich Wieczorkiewiczowej, matki Henryka Wieczorkiewicza. Po szkole podstawowej uczył się w Poznaniu przez trzy lata zawodu drukarza w "Dzienniku Poznańskim", praktykę odbył w "Kurierze Poznańskim", po roku rozpoczął pracę w wydawnictwie "Orędownik". Od 6 IV 1890 pracował w Zakładach Wydawniczych Karola Miarki w Mikołowie na Śląsku, zdobywając kwalifikacje do pracy edytorskiej. Redaktor i kierownik działu wydawniczego tych Zakładów, specjalizujących się w popularnych edycjach literatury pięknej dla mieszkańców Śląska. od 1906 redagował czasopismo "Rodzina". Od 1911 był kierownikiem filii Zakładów Wydawniczych w Raciborzu.
W lutym 1913 za 18 000 marek nabył w Gdańsku „Gazetę Gdańską” wraz z drukarnią przy Vorstädtischer Graben 49 (ul. Podwale Przedmiejskie), do Gdańska sprowadził się z rodziną 1 kwietnia tego roku. „Gazetę Gdańską” wydawał od 3 IV 1913 do czasu chwilowego zamknięcia jej 3 VIII 1914 z rozkazu dowódcy 17. Korpusu Armijnego, generała Augusta von Mackensena. Aresztowany, po czterech dniach zwolniony, odzyskał też 16 sierpnia prawo druku „Gazety” (poddanej ścisłej cenzurze), którą wydawał do 1920 (mimo zniszczenia lokalu 17 XII 1918 przez niemieckie bojówki). 2 III 1917 powołany do wojska, od 31 marca w garnizonie gdańskim, zwolniony 20 listopada. Podczas I wojny światowej drukarnia była jednym z ośrodków życia kulturalnego Polonii gdańskiej. Od 1920 w drukarni na Oruni przy Stadtgebiet 12 (Trakt Św. Wojciecha 57) ( drukarstwo i drukarnie) drukował polskie czasopisma, gazety, druki okolicznościowe i broszury.
Od 7 I 1917 prezes Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Gdańsku (i reżyser kilku sztuk teatralnych wystawianych przez Towarzystwo, np. „Chata za wsią”, „Czartowskie łowy”, „Stary piechur i syn jego huzar”). Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, w 1919 założył koło tej organizacji w Wejherowie i przez kilka lat był jego prezesem. Po I wojnie światowej aktywny członek wielu polskich organizacji kulturalnych, oświatowych i sportowych w Gdańsku. W połowie listopada 1918 współorganizator wielkiego wiecu gdańskiej Polonii, na którym padały hasła przyłączenia Gdańska do Polski. Był jednym z organizatorów i zasiadał w Zarządzie Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Gdańsku, wraz z Józefem Czyżewskim założył 8 IV 1919 Polskie Stronnictwo Ludowe na Pomorzu. Członek Narodowego Stronnictwa Robotników, także powstałej pod koniec stycznia 1920 Rady Opiekuńczej Okręgowej, stawiającej sobie za cel niesienie pomocy ludności polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. Od 14 XII 1919 do 1924 z Listy Polskiej był radnym miasta Gdańska. Współzałożyciel Gdańskiej Macierzy Szkolnej (w 1921 wchodził w skład pierwszego Zarządu), Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki i Gminy Polskiej, której w 1924 był prezesem i dla której w 1927 wydał 13 numerów pisma "Straż Gdańska" (był autorem nazwy tego pisma). Prezes VI Okręgu Gdańskiego Pomorskiego Związku Śpiewaczego, w latach 1922/1923 i 1924–1926 prezes Koła Miłośników Sceny. W 1928 na polecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP podjął próby reorganizacji wydawnictwa „Katolik” w Bytomiu, od 30 VI 1930 prezes Rady Nadzorczej tego pisma, a od 28 XI 1931 do 1933 jego likwidator.
Po 1933 wycofał się z życia publicznego. Opuścił Gdańsk i zamieszkał w zakupionej willi w Gdyni-Kolibkach (Orłowie), skąd wysiedlony został przez Niemców jesienią 1939 do Łodzi. Wydał wspomnienia Polski Gdańsk w okresie przełomowym. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1930), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1931), honorową odznaką Więźniów Ideowych (za areszt w 1914, jedyny tak wyróżniony polski mieszkaniec Gdańska). Od 29 IV 1896 żonaty był z Małgorzatą z domu Kudzielka (zm. 24 V 1935 w gdańskim szpitalu Najświętszej Marii Panny, pochowana na cmentarzu w Kolibkach), ojciec Magdaleny (po mężu Wiloch), Amelii, Małgorzaty i Leona (po przybyciu do Gdańska ucznia Gimnazjum Miejskiego, zm. tragicznie 16 VIII 1915, tydzień po nieudanym skoku do morza na plaży w Westerplatte, pochowany na cmentarzu Kaplicy Królewskiej przy Wielkiej Alei) i Haliny Stanisławy (ur. 24 II 1918 Gdańsk), w 1936 maturzystki w gdańskim Gimnazjum Polskim.
Bibliografia:
Wspomnienia:
„Gazeta Gdańska”, nr 99 z 16 VIII 1915, s. 3; nr 118 z 27 V 1935, s. 10.
Jan Kwiatkowski, Polski Gdańsk w okresie przełomowym, t. 1-2, Orłowo Morskie 1935-1937.
Jan Kwiatkowski, Z siedziby Karola Miarki, Katowice 1938.
Literatura:
Bukowski Andrzej, Kwiatkowski Jan, w: Polski Słownik Biograficzny, 16, 1971, s. 354.
Romanow Andrzej, Jan Kwiatkowski, w: Działacze polscy i przedstawiciele RP w Wolnym Mieście Gdańsku, Gdańsk 1974, s. 122-133.
Romanow Andrzej, Kwiatkowski Jan, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 554-555.
