WIELOCH ROMAN, docent Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ROMAN WIELOCH''' (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa. Syn Władysława Wielocha, działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia” | + | '''ROMAN WIELOCH''' (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa, konserwator, docent [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Władysława Wielocha (28 VI 1874 Wierzenica koło Swarzędza – 21 IX 1955 Sopot), działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia” i Marianny z domu Górskiej (30 XII 1875 Wałycz pod Wąbrzeźnem – 8 II 1961 Sopot). Brat [[WIELOCH ANTONI, działacz społeczny | Antoniego Wielocha]] i Kornelii Eleonory (ur. 21 II 1905 Gdańsk). W 1931 ukończył gdańskie [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskie]], rozpoczął studia na Wydziale Architektury [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], dwa lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w 1937 uzyskał dyplom. Członek [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratniej Pomocy]], polskiego Klubu Sportowego [[GEDANIA, klub sportowy | Gedania]], chóru „Moniuszko”, udzielał się w [[ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku]] i polskim harcerstwie. Nie znajdując po studiach pracy w Gdańsku, początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala.<br/><br/> |
| + | W czasie II wojny światowej członek Armii Krajowej, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od sierpnia 1945, organizował Społeczne Przedsiębiorstwo Budowlane, pracujące przy odbudowie Gdańska i portu w Gdyni. Specjalizował się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Od 1950 pracował w Katedrze i Zakładzie Żelbetownictwa Wydziału Budownictwa PG. Od 1962 doktor nauk technicznych, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG.<br/><br/> | ||
| + | Jego działalność naukową cechowało ścisłe powiązanie z projektową i wykonawczą praktyką inżynierską. Obok konstrukcji prefabrykowanych i sprężonych w technologii betonów jamistych poważne miejsce zajmowały w tej działalności zagadnienia konstrukcyjno-budowlane związane z odbudową i ratowaniem zabytków Gdańska i [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwa gdańskiego]]. Autor i konsultant z ramienia Wydziału Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Opracował projekt techniczno-konstrukcyjny odbudowy [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] ze wzmocnieniem uszkodzonej w 1945 pożarem jego wieży i projekt rekonstrukcji sklepień [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]]. Wykonał ekspertyzy i orzeczenia techniczne przy odbudowie [[BASZTA NAROŻNA | Baszty Narożnej]], [[BASZTA BROWARNA | Baszty Browarnej]], kamienic przy ul. Straganiarskiej (nr 24, 25, 26, 27 i 29), ul. Tkackiej (nr 1, 2, 3, 4, 5, 6), ul. Długiej (nr 46), także przy ul. Piwnej i ul. Kramarskiej. Po 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w [[WISŁOUJŚCIE | Wisłoujściu]], filarów w Dworze Artusa, w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]]. Poza Gdańskiem wykonał ekspertyzy dla wybranych zagadnień zamku w Lidzbarku Warmińskim, w klasztorze w Żarnowcu, w Starogardzie Gdańskim. <br/><br/> | ||
| + | Był doradcą do spraw odbudowy kościołów w [[DIECEZJA GDAŃSKA | diecezji gdańskiej]], członkiem Komisji Diecezjalnej do spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego, odpowiedzialnym za zagadnienia konstrukcji nośnych. W latach 1991–1992 był prezesem [[TOWARZYSTWO POLSKA–NIEMCY W GDAŃSKU | Towarzystwa Polska–Niemcy w Gdańsku]]. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalem Edukacji Narodowej, papieskim Benemerenti (złoty krzyż) za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów, Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1958), odznakami [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1960), [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1965), odznaką „Rodła”.<br/><br/> | ||
| + | Od 1939 żonaty był z Eugenią z domu Bogolejsza (2 IV 1907 – 14 VII 2006 Sopot), ojciec Wiktora (10 IV 1941 – 15 IX 1995 Sopot) i Romany | ||
| + | Orlikowskiej–Wrońskiej (ur. 16 XII 1942 Stalowa Wola), absolwentki I Liceum Ogólnokształcące w Sopocie i Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, od 1975 adwokatki, w latach 1980–1981 prawniczki w Biurze Interwencji przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, obrończyni w około 40 sprawach politycznych stanu wojennego, po 1989 działającej w organizowaniu i rejestracji polskiego oddziału Amnesty International, adwokatki przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, reprezentującej (2005) rodziny ofiar katastrofy promu „Jan Heweliusz” (1983), w latach 2011–2015 sędzi Trybunału Stanu, odznaczonej Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).<br/><br/> | ||
| + | Pochowany grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:21, 7 paź 2023
ROMAN WIELOCH (3 VII 1910 Gdańsk – 2 VI 1995 Sopot), inżynier budownictwa, konserwator, docent Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Władysława Wielocha (28 VI 1874 Wierzenica koło Swarzędza – 21 IX 1955 Sopot), działacza gdańskiej Polonii, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Chóru Śpiewaczego „Lutnia” i Marianny z domu Górskiej (30 XII 1875 Wałycz pod Wąbrzeźnem – 8 II 1961 Sopot). Brat Antoniego Wielocha i Kornelii Eleonory (ur. 21 II 1905 Gdańsk). W 1931 ukończył gdańskie Gimnazjum Polskie, rozpoczął studia na Wydziale Architektury Technische Hochschule Danzig, dwa lata później kontynuował je na Wydziale Budownictwa Lądowego, gdzie w 1937 uzyskał dyplom. Członek Bratniej Pomocy, polskiego Klubu Sportowego Gedania, chóru „Moniuszko”, udzielał się w Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku i polskim harcerstwie. Nie znajdując po studiach pracy w Gdańsku, początkowo pracował w porcie gdyńskim, w 1939 przeniósł się do Stalowej Woli, gdzie miał kierować budową nowego szpitala.
W czasie II wojny światowej członek Armii Krajowej, aresztowany w 1942, przebywał w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Zwolniony, powrócił do Stalowej Woli. W Gdańsku ponownie od sierpnia 1945, organizował Społeczne Przedsiębiorstwo Budowlane, pracujące przy odbudowie Gdańska i portu w Gdyni. Specjalizował się w wykorzystaniu betonu sprężonego w budownictwie. Od 1950 pracował w Katedrze i Zakładzie Żelbetownictwa Wydziału Budownictwa PG. Od 1962 doktor nauk technicznych, od 1968 docent, dyrektor Instytutu Technologii i Materiałów Budowlanych PG.
Jego działalność naukową cechowało ścisłe powiązanie z projektową i wykonawczą praktyką inżynierską. Obok konstrukcji prefabrykowanych i sprężonych w technologii betonów jamistych poważne miejsce zajmowały w tej działalności zagadnienia konstrukcyjno-budowlane związane z odbudową i ratowaniem zabytków Gdańska i województwa gdańskiego. Autor i konsultant z ramienia Wydziału Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Opracował projekt techniczno-konstrukcyjny odbudowy Ratusza Głównego Miasta ze wzmocnieniem uszkodzonej w 1945 pożarem jego wieży i projekt rekonstrukcji sklepień Dworu Artusa. Wykonał ekspertyzy i orzeczenia techniczne przy odbudowie Baszty Narożnej, Baszty Browarnej, kamienic przy ul. Straganiarskiej (nr 24, 25, 26, 27 i 29), ul. Tkackiej (nr 1, 2, 3, 4, 5, 6), ul. Długiej (nr 46), także przy ul. Piwnej i ul. Kramarskiej. Po 1980 konsultant metod zabezpieczenia podwodnych części twierdzy w Wisłoujściu, filarów w Dworze Artusa, w kościele św. Katarzyny i kościele św. Jana. Poza Gdańskiem wykonał ekspertyzy dla wybranych zagadnień zamku w Lidzbarku Warmińskim, w klasztorze w Żarnowcu, w Starogardzie Gdańskim.
Był doradcą do spraw odbudowy kościołów w diecezji gdańskiej, członkiem Komisji Diecezjalnej do spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego, odpowiedzialnym za zagadnienia konstrukcji nośnych. W latach 1991–1992 był prezesem Towarzystwa Polska–Niemcy w Gdańsku. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalem Edukacji Narodowej, papieskim Benemerenti (złoty krzyż) za szczególne zasługi dla Kościoła poprzez osobisty wkład w ratowanie po 1945 gdańskich kościołów, Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1958), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” (1960), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1965), odznaką „Rodła”.
Od 1939 żonaty był z Eugenią z domu Bogolejsza (2 IV 1907 – 14 VII 2006 Sopot), ojciec Wiktora (10 IV 1941 – 15 IX 1995 Sopot) i Romany
Orlikowskiej–Wrońskiej (ur. 16 XII 1942 Stalowa Wola), absolwentki I Liceum Ogólnokształcące w Sopocie i Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, od 1975 adwokatki, w latach 1980–1981 prawniczki w Biurze Interwencji przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, obrończyni w około 40 sprawach politycznych stanu wojennego, po 1989 działającej w organizowaniu i rejestracji polskiego oddziału Amnesty International, adwokatki przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka, reprezentującej (2005) rodziny ofiar katastrofy promu „Jan Heweliusz” (1983), w latach 2011–2015 sędzi Trybunału Stanu, odznaczonej Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).
Pochowany grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
