TEJCHMAN-KONARZEWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ANDRZEJ TEJCHMAN-KONARZEWSKI (15 I 1933 Warszawa – 5 XI 2004 Gdańsk), profesor ► Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista z dziedziny hydrotechniki i geotechniki. Syn Jana (29 X 1893 – 15 VIII 1956) i Zofii (16 XII 1897 – 27 X 1953) z domu Zdanowicz. Podczas II wojny światowej ukończył w Warszawie na tajnych kursach pięć klas szkoły powszechnej. W Gdyni z rodziną od listopada 1945. W 1951 uzyskał maturę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni-Orłowie. W 1956 ukończył studia wyższe na Wydziale Budownictwa Wodnego PG (zob. ► Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG, magister inżynier hydrotechnik ze specjalnością budownictwo morskie. W latach 1956–2004 pracownik PG, 1958–1963 zatrudniony także w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN).
Odbył staże w Duńskim Instytucie Geotechniki w Kopenhadze (1968–1969) oraz na uniwersytetach w Birmingham (1974), Karlsruhe i Akwizgranie (Aachen). W 1965 uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Wodnego PG, od 1970 na stanowisku docenta, od 1971 doktor habilitowany, od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–1975 był pełnomocnikiem rektora PG do spraw współpracy z zagranicą. W okresie 1975–1978 zastępca dyrektora do spraw naukowo-badawczych, 1978–1981 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 dziekan Wydziału Hydrotechniki. W latach 1975–1976 był również kierownikiem Studium Podyplomowego Inżynieria Morska.
Współtwórca polskiej szkoły naukowej w zakresie geotechniki oraz budownictwa morskiego, twórca polskiej szkoły fundamentowania na palach, metod obliczeniowych dotyczących nośności i osiadań pali, opracowania metody prognozy stateczności i ochrony klifów. Autor i współautor publikacji w języku polskim i w językach obcych, m.in. pięciu skryptów i czterech monografii, w tym z ► Eugeniuszem Dembickim Wybrane zagadnienia fundamentowania budowli hydrotechnicznych (1974), a także ekspertyz. Współtwórca patentu i normy PN-83/B-02482: „Fundamenty budowlane. Nośność pali i fundamentów palowych”. Projektant i współprojektant fundamentowania konstrukcji, m.in. w Gdańsku: ► Portu Północnego, ► Stoczni Gdańskiej, ► Mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II, ► mola w Brzeźnie, Zakładu Produkcji Kruszyw Popiołopozytowych POLLYTAG, a także terminali: gazu płynnego, słodowego, zbożowego.
Przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Komitetu Geotechniki (1985–1999), Komitetu Badań Morza PAN (1987–1995), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaników Gruntów i Geotechniki. Redaktor naczelny „Archiwum Hydrotechniki” PAN (1965–1990). Członek ► Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, w latach 1973–1977 przewodniczący Wydziału IV, Nauki Techniczne, w 1977–1979 skarbnik, w 1979–1981 członek zarządu.
Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995), odznaką ► „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1988), medalem Uniwersytetu Technicznego Kaiserslautern w Niemczech (1999).
Żonaty był z Haliną (9 XI 1936 – 22 I 2017 Gdańsk), stomatologiem, prof. dr hab. ► Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, w 1988–2007 kierownikiem Katedry i Zakładu Protetyki Stomatologicznej. Ojciec Piotra i Andrzeja Jacka (ur. 16 XI 1957 Gdynia), profesora PG, kierownika Katedry Budownictwa i Inżynierii Materiałowej PG. Pochowany na cmentarzu w Gdyni-Witominie.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga Jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 494.
