TEISSEYRE STANISŁAW, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW TEISSEYRE (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, rektor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Syn Wawrzyńca, profesora geologii Uniwersytetu im. Jana Kazimierza i Politechniki Lwowskiej, i Janiny z domu Polityńskiej, siostry lwowskiego malarza Kazimierza Polityńskiego. Po ukończeniu gimnazjum początkowo studiował rolnictwo. W latach 1928–1933 kontynuował studia w grupie rysunkowej Wydziału Ogólnego politechniki we Lwowie, w latach 1931–1933 będąc jednocześnie w Katedrze Rysunku asystentem Jana Henryka Rosena, specjalisty malarstwa monumentalnego.
W 1934 był współzałożycielem Związku Zawodowego Lwowskich Artystów Plastyków. W 1936 wyjechał do Paryża na trzymiesięczne stypendium Funduszu Kultury Narodowej. W 1937, także dzięki uzyskanemu stypendium, odbył podróż artystyczną do Włoch. W 1939–1941 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W czasie okupacji, we współpracy z Romanem Sielskim i Margit Sielską, zajmował się malowaniem i odnawianiem fresków na terenach województwa lwowskiego i tarnopolskiego, wraz z żoną Marią pomagał we Lwowie ukrywającym się Żydom. W 1944 zakładał w Lublinie Związek Polskich Artystów Plastyków, w 1952 jego przewodniczący. W latach 1945–1946 pracował jako scenograf w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie, w Łodzi i Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, był też redaktorem „Przeglądu Artystycznego”.
Od 1947 profesor. W 1947–1950 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny). W 1950 prorektor, 1951–1962 rektor gdańskiej PWSSP, 1952–1965 prowadził również pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1962–1965 dziekan Wydziału Malarstwa. W okresie 1952–1956 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji z okręgu Gdynia, od roku 1964 członek Komitetu do spraw UNESCO, od 1957 delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (Association Internationale des Arts Plastiques, od 1960 członek Komitetu Wykonawczego) i komisarz polskich międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu w 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji w 1960 i 1962). W połowie lat 60 wyjechał do Poznania, by w tamtejszej PWSSP ponownie objąć stanowisko rektora (1965–1978).
Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył szkołę sopocką; jeden z autorów zbiorowego obrazu Manifestacja 1-majowa 1905 r. (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (Najważniejszą walką jest walka o pokój, 1950), wiejskiej (Pomoc wojska przy żniwach, W zagrodzie, 1951; Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu, 1952) i socjalistycznej pracy (Sołdek ze stoczniowcami, 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic Drogi Królewskiej, kierowany przez niego zespół opracowania fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku tworzył głównie pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje. Twórca polichromii i witraży do poznańskiego kościoła św. Jana Jerozolimskiego na Komandorii.
Od 1951 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, między innymi delegat na III Zjazd Partii w 1959. W 1952 wyróżniony Nagrodą Państwową III stopnia. W 1954 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1958 otrzymał Nagrodę Plastyczną Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, w 1963 Nagrodę Okręgu ZPAP Gdańsk. W 1960 wyróżniony odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”. Mieszkał w Sopocie, przy ul. Obrońców Westerplatte 25/1.
Od 1930 żonaty był z Marią z domu Podulską (25 III 1908 Lwów – 19 IX 1980 Gdynia), z którą 29 IV 2019 (pośmiertnie) otrzymał Medal „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” (za uratowanie we Lwowie Gizeli i Ewy Herman). Od 1958 żonaty był z Teresą Pągowską, po rozwodzie po raz trzeci ożenił się z Ireną Makowiecką z domu Sadowską (zm. 1988), z którą zakupił „Teserówkę”, dom z pracownią powstały w ramach „Osiedla Twórców”, zaprojektowanego przez związanego z ASP w Poznaniu architekta Jerzego Schmidta, przekazany wraz z kolekcją dzieł sztuki i archiwaliów uczelni testamentem przez oboje małżonków. Pochowany wraz z żoną Ireną na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu. Bezdzietny.
