SCHRÖDER CHRISTIAN, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
CHRISTIAN SCHRÖDER (18 III 1626 Gdańsk – 27 IV 1701 Gdańsk), ► burmistrz Gdańska. Wnuk przybyłego z Lęborka browarnika Simona (zm. 1607), od 19 V 1582 posiadającego ► obywatelstwo Gdańska. Syn browarnika i kupca Aegidiusa (1585–1635, pochowany w ► kościele Najświętszej Marii Panny), ► kalwinisty, i Dorothei (około 1592–1662), córki Lorentza Sprengela. Ojciec, wraz z braćmi Eliasem (zm. 1635 w wieku 50 lat) oraz Georgiem (1592–1626), zapisany został w marcu 1600 do gdańskiego ► Gimnazjum Akademickiego. Browarnikam byli także pozostali, młodsi bracia ojca: Johann (Hans) (pochowany 15 IX 1659 w wieku 65 lat), Martin (pochowany 12 IV 1655 w wieku 58 lat) i Ludwig (pochowany 22 IV 1687 w wieku 87 lat). Także i oni byli uczniami Gimnazjum Akademickiego, zapisano ich razem w marcu 1607. Zmarły bezpotomnie Johann ustanowił testamentem rodzinną fundację, mającą służyć pomocą biedniejszym członkom rodziny, wyżywieniu biednych w szpitalach, w domu dziecka i w sierocińcu, procenty z zapisanych 1000 florenów przeznaczył na wypłacane na okres trzech lat stypendia dla dwóch studentów teologii.
Brat Elisabeth (1610 Gdańsk – około 10 II 1647 Gdańsk), od 6 III 1634 żony Johanna Henricha Barkhusena; Aegidiusa, kupca, od 15 I 1649 posiadającego potwierdzone kupieckiego obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), od 2 VII 1651 żonatego z gdańszczanką Anną Passarge (1633–1662); Eliasa (1625–1680), w marcu 1640 zapisanego do gdańskiego ► Gimnazjum Akademickiego, po studiach prawniczych w Rostocku (zapisany w sierpniu 1644) i Lejdzie (1646), od 22 VIII 1649 także mającego potwierdzone gdańskie obywatelstwo, członka ► Trzeciego Ordynku, sekretarza Rady Miejskiej, Heinricha oraz Simona (zm. 1675), dziadka późniejszego burmistrza ► Christiana Gabriela Schrödera.
Od lipca 1641 uczył się w gdańskim Gimnazjum Akademickim, w 1643 prowadził końcową dysputę o ekonomii pod kierunkiem ► Petera Oelhafa. Od 15 X 1644 studiował prawo na uniwersytecie w Królewcu, w Lejdzie w latach 1646–1647 oraz Franeker w 1647. Uchodził wedle współczesnych za człowieka rozsądnego, starannie wykształconego, a przy tym dowcipnego.
22 VII 1653 uzyskał potwierdzenie kupieckiego obywatelstwa Gdańska (jako tzw. Bürger-Kind) i wszedł w skład Trzeciego Ordynku jako reprezentant ► Kwartału Wysokiego, w okresie 1653–1658 ► syndyk miejski, 1659–1660 ► ławnik ► Głównego Miasta, 1661–1676 ► rajca (wyboru gratulował mu specjalnym wierszem rektor ► szkoły św. Bartłomieja Johann Klein), w 1665 ► sędzia. Od 1677 burmistrz. Urząd pierwszego burmistrza sprawował w 1678, 1681, 1682, 1685, 1689, 1692, 1696 i 1700, drugiego w 1677, 1681, 1688, 1695 i 1699, trzeciego w 1680, 1684, 1687, 1691, 1694 i 1698, czwartego w 1679, 1683, 1686, 1690, 1693, 1697 i 1701. W 1683 i 1690 był ► burgrabią królewskim w Gdańsku, w 1665–1677 protobibliotekarzem ► Biblioteki Rady Miejskiej, w 1686–1701 ► protoscholarchą przy Gimnazjum Akademickim, w 1696–1701 zarządcą wiejskich posiadłości miasta na Żuławach Gdańskich, co najmniej od 1671 był nadzorcą gdańskich szpitali.
W okresie wojny polsko-szwedzkiej („potopu”) jako syndyk zabiegał w 1656 w Hadze o pomoc finansową i militarną Niderlandów dla Gdańska. Doprowadził do podpisania 10 lipca porozumienia, na mocy którego Niderlandy przyrzekły Gdańskowi pożyczkę w wysokości 500 000 guldenów, miesięczne subsydium 12 tysięcy talarów na opłacenie żołnierzy oraz pomoc wojskową. Efektem jego zabiegów było również uwolnienie w końcu lipca 1656 przez flotę niderlandzko-duńską portu gdańskiego od blokady szwedzkiej. Pod koniec 1657 był członkiem delegacji gdańskiej (wraz z burmistrzem ► Adrianem von der Linde i rajcą ► Albrechtem Rosenbergiem), wysłanej na rozmowy z królem polskim Janem Kazimierzem do Bydgoszczy, z misją odwiedzenia monarchy od planów odstąpienia Elbląga elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi za cenę porzucenia przezeń koalicji ze Szwecją.
Posłował na sejmik pruski w maju 1673 (wraz z ► Danielem Proite), gdzie bronił niezależnego stanowiska ► Rady Miejskiej Gdańska w kwestii sporów religijnych w mieście (w związku ze sprawą pastora ► Aegidiusa Straucha), odmawiając tym samym kompetencji sejmikowi pruskiemu w tej sprawie. 13–19 XI 1677 oddelegowany przez władze miejskie (wraz z burmistrzami ► Gabrielem Krumhausenem i Danielem Proite) na tajne obrady z królem polskim Janem III Sobieskim i dygnitarzami koronnymi w związku z interwencją władcy w Gdańsku (w sprawie żądań króla dotyczących m.in. oddania mu starostwa puckiego, także wobec zarzutów postawionych Radzie Miejskiej, oskarżanej o działania dyplomatyczne zmierzające do wypowiedzenia posłuszeństwa władcy). Reprezentował (wraz z ► Constantinem Ferberem) stanowisko Rady Miejskiej podczas rozprawy przeprowadzonej w Gdańsku przez króla Jana III Sobieskiego 25 I 1678 w związku ze sporem władz miejskich z opozycją rzemieślniczą.
W 1659 otrzymał od królowej Krystyny szlachectwo szewdzkie, w 1684 szlachectwo polskie przyznał mu król Jana III Sobieski. Właściciel dworku z ogrodem na terenie Długich Ogrodów (zakupionego po jego śmierci przez płk. von Weihera, a następnie w 1751 w posiadaniu marszałka Jerzego Mniszcha, blisko związanego z królem polskim Augustem III przywódcy frakcji dworskiej Jerzego Augusta Mniszcha, który założył tam swoją rezydencję służącą mu jako oficjalne lokum podczas pobytów w Gdańsku). Od klasztoru oliwskiego dzierżawił Dwór I w Sopocie (okolice Placu Konstytucji). Najprawdopodobniej w 1668 ufundował ozdobny sarkofag w ► kościele św. Jana, zaprojektowany i wykonany przez pochowanego tam później najbliższego kuzyna, kupca, prawnika i podróżnika Nathanaela Schrödera (12 VII 1638 – 5 IV 1674), a przyozdobionego herbem Schröderów i chronogramem jej poświęconym. W 1676 podarował ► Bibliotece Rady Miejskiej portrety króla Jakuba I, kardynała Stanisława Hozjusza, kanclerza Jana Zamoyskiego i sekretarza Rady Miasta ► Johanna Chemnitiusa. W 1677 polecił wybić medal okolicznościowy upamiętniający jego wybór na stanowisko burmistrza.
Ożenił się 29 VII 1653 z Anną Benigną (1635–1664), córką Friedricha Schöninga, diakona w ► kościele Najświętszej Marii Panny (NMP), gratulował mu zawarcia tego związku m.in. stryjeczny brat ► Elias Constantin Schröder. Ojciec sześciorga dzieci: 1/ Friedricha Christiana (chrzest 26 II 1658); 2/ Gottfrieda Benjamina (chrzest 28 III 1660); 3/ Dorothei Christiany Benigny (chrzest 5 XII 1662), do 1686 żony Johanna Bartscha; 4/ Nathanaela Friedricha (chrzest 8 I 1664 – 5 V 1736), 1 VII 1670 zapisanego do początkującej (piątej) klasy ucznia Gimnazjum Akademickiego, po studiach w Królewcu (1685), Jenie (immatrykulowany 22 VII 1686), Lipsku (1686) i Lejdzie (1689) na Starym Mieście w Gdańsku ławnika (od 1701), rajcy (od 17119), sędziego (w 1721, 1725, 1729, 1733), żonatego; 5/ Joachima Heinricha (chrzest 5 VI 1673), przebywającego w 1711 w Lineburgu; 6/ Johanna Christiana (ur. 1675), w kwietniu 1682 zapisanego do początkującej klasy Gimnazjum Akademickiego, żonatego, ojca dwóch synów.
Pochowany 19 V 1701 w kościele NMP. Kazanie pogrzebowe, wygłoszone przez ► Samuela Schelwiga, ukazało się drukiem (1701) z dodatkiem kilkunastu utworów żałobnych (m.in. autorstwa burmistrza ► Johanna Ernsta von der Lindego, profesorów tegoż Gimnazjum ► Samuela Friedricha Willenberga, ► Johanna Sartoriusa i ► Friedricha Christiana Büchera, pastorów ► Johanna Falcka i ► Michaela Hanscha, Christopha Fischera, lekarza ► Johanna Ernsta Steinhardta, Samuela Vercha, Gottfrieda Stüve, Gerorga Schrödera, rektora ► szkoły św. Katarzyny Johanna Ernsta Schrödera). Odrębnie drukowane epicedium przygotował rajca ► Ernst Lange.
Wdowa Anna Benigna jeszcze dwukrotnie wychodziła za mąż, za Johanna Engelbrechta i Ernsta Heckera, ten drugi m.in. odsprzedał zniszczony podczas oblężenia w 1734 Dwór I w Sopocie kapitanowi Wobeserowi.
Bibliografia:
Die Matrikel der Universität Jena, Bd. 2 (1652–1723), bearb. Reinhold Jauernig, Weimar 1961, s. 726.
Die Matrikel der Universität Rostock, hrsg. Adolph Hofmeister, Bd. 3, Rostock 1893, s. 136 (brat Elias).
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. II, s. 16; VI, s. 355, 381.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 64, 76, 137, 139, 219, 241.
Hanow Michael Christophorus Hanow, Wspomnienie zasług protoscholarchów i protobibliotekarzy ... [1759], w: Gdańskie Gimnazjum Akademickie, t. III, Gdańsk 2008, s. 439, 500 (tekst oryginału i tłumaczenie).
Kotarski Edmund, Fundacje stypendialne w dawnym Gdańsku, w: Fundacje i fundatorzy w średniowieczu i epoce nowożytnej, red. Edward Opaliński i Tomasz Wiślicz, Warszawa 2000, s. 125.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 4, 221.
Zdrenka Joachim, Schröder Krystian, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement I, Gdańsk 1998, s. 270.
Zdrenka Joachim, Urzędnicy miejscy Gdańska w latach 1342–1792 i 1807–1814, t. II, Gdańsk 2008, s. 303–304.
