ROSENBERG GEORG, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
GEORG ROSENBERG (1531 Gdańsk – 8 I 1592 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Syn Georga Rosenberga oraz Barbary, córki rajcy Dietharda (zm. 2 X 1528) i siostry burmistrza Johanna Brandesa. Brat Michaela (24 IX 1537 Gdańsk – 21 IX 1610 Gdańsk), od 1585 ławnika, od 1593 rajcy.
W latach 1558–1561 był starszym kantoru hanzeatyckiego w Antwerpii, od 1564 ławnikiem Głównego Miasta, od 1567 rajcą, w 1568 i 1569 sędzią. Od 1578 był burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w 1579, 1583, 1586 i 1589, drugiego w 1578, 1582, 1585 i 1588, trzeciego w 1581 i 1581, czwartego w 1580, 1584, 1587 i 1590. W 1581, 1586 i 1591 był burgrabią królewskim w Gdańsku, w 1582 zastępował nieobecnego w Gdańsku burgrabiego Reinholda Mölnera. W latach 1588–1591 był inspektorem kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP) i protoscholarchą.
W 1570 wysłany został z poselstwem gdańskim do króla polskiego Zygmunta Augusta z prośbą o usunięcie kaprów królewskich z portu gdańskiego. Interweniował również u władcy w sprawie uwolnienia internowanych na sejmie lubelskim w 1569 wysłanników Gdańska (między innymi burmistrza Georga Kleefelda). Uczestniczył w 1576 w pertraktacjach z królem polskim Stefanem Batorym w sytuacji poparcia przez Gdańsk kandydatury cesarza Maksymiliana II do tronu polskiego. 23 XI 1576 wysłany do Torunia na rozmowy z monarchą w sprawie odmowy złożenia mu hołdu i przysięgi wierności dopóki nowo wybrany władca nie zatwierdzi przywilejów miasta. Okazał się przy tym być twardym negocjatorem, uparcie broniącym niezależności miasta, czym naraził się na gniew władcy.
W styczniu 1577 wysłany jako poseł Gdańska na rozmowy z władcą do Bydgoszczy wobec planowanej wyprawy Stefana Batorego przeciwko zbuntowanemu Gdańskowi oraz w kwestii omówienia warunków ugody z monarchą. Aresztowany w początku lutego 1577 na polecenie króla (wraz z Constantinem Ferberem) do 27 września więziony był w Łęczycy. 12 XII 1577 znalazł się ponownie w składzie delegacji gdańskiej do przebywającego w Malborku króla w sprawie negocjacji dotyczących zakończenia wojny i zatwierdzenia warunków ugody. Dał się poznać w latach 80. XVI wieku jako zwolennik rozbudowy gdańskich fortyfikacji ziemnych, a zwłaszcza modernizacji w stylu szkoły nowowłoskiej twierdzy w Wisłoujściu.
Przyczynił się do umacniania w Gdańsku wpływów luteranizmu. Wykazywał się niemałą troską o zapewnienie należytej obsady stanowisk kaznodziejów w gdańskich kościołach, rozwój edukacji protestanckiej na terenie miasta i jego posiadłości. Odegrał ważną rolę w zabiegach o uzyskanie od króla polskiego Stefana Batorego w 1577 przywileju potwierdzającego wolność wyznawania luteranizmu w Gdańsku.
Aktywnie zajmował się działalnością kupiecką, inwestując kapitały w handel morski. Spowinowacony był z przybyłym do Gdańska z Westfalii kupcem Dirckiem Lilge, zleceniodawcą renesansowej realizacji Domu Angielskiego.
Trzykrotnie wstępował w związek małżeński. Po raz pierwszy w 1562 z Barbarą (zm. 4 V 1574), córką Hermana Bömelna z Kłajpedy (Memel) i wdową po Ambrożym Stormie, po raz drugi 8 V 1575 z Anną (zm. 24 XII 1585), córką burmistrza toruńskiego Heinricha Krügera, po raz trzeci 2 IX 1590 z Anną, córką rajcy Heinricha Köselera, która jako wdowa wyszła następnie (27 I 1597) za Conrada Köhne–Jaskiego. Dla uświetnienia swojego drugiego ślubu zamówił u Abrahama Burcharda opartą na opowieści o księżniczce Gryzeldzie sztukę teatralną (zrealizowaną w formie przedstawienia szkolnego) Schau-Spiel auff vorstehende Beylagen H. George Rosenbergs, Raths-Verwandten in Dantzig mit Jfr. Anna Krügerin ... vorgestellet zu Dantzig von Abraham Burchard Anno 1575. Miał czworo dzieci (z pierwszego i drugiego małżeństwa), o których nic nie wiadomo. Tradycje patrycjuszowskie w Gdańsku kontynuowała linia jego brata Michaela.
Pochowany 8 II 1592 w kościele NMP.
