DOM ANGIELSKI

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Dom Angielski, na podstawie Juliusa Gottharda Gretha z 1857
Dom Angielski, 1881
Dom Angielski, widok od strony zachodniej, początek XX wieku
Dom Angielski,
początek XX wieku
Dom Angielski, przedproże, przed 1945
Dom Angielski, około 1948
Dom Angielski, około 1948
Dom Angielski, 2010

DOM ANGIELSKI (das Englische Haus), zwany niekiedy Anielskim (das Engelische Haus), ul. Chlebnicka 16. Nazwa (notowana w 1716) od mających tam siedzibę angielskich kupców; według przeciwników ich tak wczesnej tutaj obecności – od wieńczącej szczyt postaci anioła. Jedna z najznakomitszych i największych renesansowych kamienic gdańskich. Zbudowana w latach 1569–1570 na podwójnej parceli na zlecenie kupca z Westfalii Dircka Lylge’a (żonatego z gdańszczanką Elisabeth Rosenberg; zob. Georg Rosenberg). Zaprojektowana przez Hansa Kramera, powstała we współpracy z Johannem Schneiderem z Lindau i rzeźbiarzem Willemem Jacobsenem.

Po bankructwie Lylge’a w 1574 i wyroku sądu, w 1586 podzielona przez wierzycieli Michaela Roggego i Hildegardę Speyman. Do lat 30. XVII wieku pozostawała w posiadaniu rodziny Rogge (zob. Johann Rogge). W latach 60.–80. XVII wieku należała do rodzin Zirenberg i von Krockow. W latach 1640–1690 część dzierżawili kupcy angielscy, którzy mimo protestów gdańszczan wykorzystywali wielką sień na zebrania, nabożeństwa i faktorię handlową. W efekcie podziałów majątkowych kamienica dziedziczona była w częściach; do scalenia w rękach jednego właściciela doszło dopiero w latach 30. XVIII wieku.

Od 1722 kamienica służyła jako zajazd. W październik 1810 zakupił ją Paul Heinrich Müller, dotychczasowy właściciel gospody i ogrodu na Neugarten ( Nowe Ogrody), od 1823 dzierżawca Stawowia (obecnie w granicach Sopotu), gdzie urządzał publiczne koncerty. W 1829 sprzedał kamienicę, od 1832 pełniącą rolę hotelu (właściciele: hotele, tabela). W 1842 została połączona z kamienicą przy Langer Markt 486 (Długi Targ 30), nabytej od Johna Simpsona i tworzyła zespół hotelowy (18 pokoi). W 1912 planowano jej rozbiórkę, Stowarzyszenie na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska zorganizowało publiczną zbiórkę pieniędzy w celu wykupienia budynku. W akcję zaangażowały się władze miasta i dom stał się własnością gminy miejskiej aż do 1945. W latach 1914–1920 miały w nim siedzibę między innymi żydowska loża masońska Łańcuch nad Wisłą, Akademicki Związek Architektów, biuro Zjednoczenia Cegielni. Nastąpiło też rozdzielenie z posesją przy Długim Targu 30. W 1912 Carl Weber przebadał, zinwentaryzował i sporządził projekt rekonstrukcji dekoracji fasady. W latach 1924–1931 wykonano prace zabezpieczające i konserwatorskie, wymieniono 40% dekoracji kamieniarskiej.

Dom, usytuowany na podwójnej działce, pięciokondygnacyjny, z trzykondygnacyjnym poddaszem. Nakryty potężnymi, przenikającymi się dwuspadowymi dachami, z wieżyczką na skrzyżowaniu. Wieżyczka z latarnią dawała możliwość obserwacji panoramy aż po linię horyzontu. Fasada sześcioosiowa, opięta parami kanelowanych pilastrów toskańskich, jońskich i korynckich, w partii poddasza z hermami. Na osi fasady umieszczono rozbudowany portal. Zwieńczona szczytem schodkowym, zakończonym tympanonem i figurą anioła. Pierwotnie fasada pokryta była bogatą, barwną dekoracją sgraffitową; dekoracja kamienna była polichromowana i złocona.

W marcu 1945 uległ niemal całkowitemu zniszczeniu, w latach 1957–1959 odbudowany w stanie surowym z zachowaniem ocalałych partii fasady, detalu architektonicznego i fragmentów ścian bocznych według projektu architekta Kazimierza Orłowskiego. Dalsze prace przy wystroju fasady prowadzono w latach 70. XX wieku (zakończone w 1979) wraz z rekonstrukcją wystroju rzeźbiarskiej fasady. Wnętrza razem z sąsiednimi kamienicami (nr 13–15) zaprojektowano na potrzeby domu studenckiego Akademii Sztuk Pięknych.

W kwietniu 1966 Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza, przy wsparciu Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku podjęło (niezrealizowaną) uchwałę o umieszczeniu na ścianie Domu Angielskiego tablic upamiętniających pobyt w hotelu Ignacego Krasickiego (1778), Zygmunta Krasińskiego (1838, 1843), Józefa Ignacego Kraszewskiego (1867) i Jadwigi Łuszczewskiej, "Deotymy". EBSZ

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania