LÖSCHIN MATTHIAS GOTTHILF, historyk, honorowy obywatel Gdańska, były patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
MATTHIAS GOTTHILF LÖSCHIN (24 II 1790 Gdańsk – 31 I 1868 Gdańsk), historyk, pedagog, radny Gdańska, były patron gdańskiej ulicy. Syn urodzonego na Łużycach kupca i drobnego armatora gdańskiego Johanna oraz Florentiny Katheriny z domu Weder, brat Johanna Friedricha (1792–1875), dzwonnika kościoła św. Jana. Uczęszczał do szkoły św. Piotra i Pawła, 25 VIII 1805 zapisany został do przedostatniej klasy Gimnazjum Akademickiego (był jednym z uczniów, którzy w grudniu 1807 nieśli trumienki chowanych na cmentarzu Bożego Ciała córek księcia Wilhelma, młodszego brata króla Prus Friedricha Wilhelma III). W 1809 rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Królewcu. Od 1812 doktor, odbył podróż do Turyngii, odwiedzając w Weimarze Johanna Wolfganga Goethego. Prywatny nauczyciel w Gdańsku, po egzaminie państwowym w 1815 nauczyciel i kierownik elementarnej szkoły św. Barbary. Od 1824 do przejścia na emeryturę 20 III 1866 dyrektor wyższej szkoły obywatelskiej (średniej) św. Jana. W 1838 z jego inicjatywy powstało pierwsze w Gdańsku publiczne przedszkole (w okolicach obecnej ul. Łagiewniki).
W latach 1844–1847 członek Rady Miejskiej. Ponowny wybór w 1850 zablokował nadburmistrz Joachim Heinrich Weickhmann, powołując się na zakaz kandydowania do władz urzędnikom i nauczycielom szkół finansowanych przez miasto. Stanowisko nadburmistrza potwierdziło po złożonym odwołaniu Pruskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
Obok pracy pedagogicznej i dydaktycznej prowadził działalność naukową i literacką. W latach 1815–1816 wydawał założone przez siebie czasopismo „Gedana” ( czasopisma kulturalne w XVIII–XIX wieku); publikował prace z historii Gdańska: w 1816 Geschichte Danzigs (Historia Gdańska), w 1822–1823 dwutomową, kilkakrotnie wznawianą Geschichte Danzigs von der ältesten bis zur neuesten Zeit. Mit beständiger Rücksicht auf Cultur der Sitten, Wissenschafen, Künste, Gewerbe und Handelszweige (Historia Gdańska od czasów najstarszych po czasy najnowsze. Z konsekwentnym uwzględnienie kultury obyczajów, nauki, sztuki, rzemiosła i rzemiosła) (w uzupełnieniu w 1824–1828 opublikował cztery kroniki gdańskie), w 1837 – trzy tomy przyczynków do historii miasta i okolic Beiträge zur Geschichte Danzigs und seiner Umgebungen, w 1828, 1836, 1853 i 1860 cztery kolejne Danzig und seine Umgebungen (Gdańsk i jego okolice), w 1868 wykaz gdańskich burmistrzów od XIV wieku Die Bürgermeister, Rathsherren und Schöppen des Danziger Freistaates und Patrizierfamilien denen sie angehörten (Burmistrzowie, rajcy i ławnicy gdańskiego wolnego miasta oraz rodziny patrycjuszowskie, do których należeli). W pracach wykorzystywał źródła przechowywane w archiwum miejskim w Ratuszu Głównego Miasta i Bibliotece Miejskiej ( archiwa), w której dodatkowo w okresie 1829–1863 był bibliotekarzem. Publikowanymi pracami, obejmującymi wszystkie aspekty przeszłości miasta (polityka, gospodarka, dzieje społeczne, kultura), choć jeszcze np. bez krytyki wykorzystanych źrodeł czy bez przywołania i oceny starszej historiografii, na wiele dziesięcioleci wywarł przemożny wpływ na postrzeganie przeszłości Gdańska.
W 1820 doktor honoris causa uniwersytetu w Marburgu, od 1835 członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. W uznaniu zasług 5 XII 1865 nadano mu honorowe obywatelstwo miasta.
Mieszkał w należącej do niego kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 77 (ul. Świętego Ducha 119/121). Od 26 XI 1815 żonaty z Augustą Müller (26 VIII 1794 Oruńskie Przedmieście – 27 II 1870 Gdańsk), córką Carla Gottlieba, sekretarza loterii państwowych w Gdańsku, osobą zasłużoną w organizacji opieki nad sierotami i dziećmi z rodzin robotniczych. 6 II 1868 został pochowany obok rodziców na cmentarzu św. Jana. Jego imię nosiła do 1945 ulica we Wrzeszczu (Dolnym), obecnie ul. Poprzeczna. Zob. też ochrona zabytków w XIX i początku XX wieku.
