REUTENER GEORG FERDINAND, przedsiębiorca, śpiewak amator
| < Poprzednie | Następne > |
GEORG FERDINAND REUTENER (21 X 1846 Gdańsk – 11 XI 1908 Gdańsk), przedsiębiorca, śpiewak amator o głosie tenorowym, kalwin. Syn Conrada (1808 Obermeilen, Szwajcaria – 14 II 1881 Gdańsk), działającego w Gdańsku od 1831, do 1844 notowanego jako Reitener, od 1854 jako Reutener, właściciela wytwórni szczotek z surowców naturalnych oraz sklepu z przyborami toaletowymi, w 1833 przy Grosse Hosennähergasse (ul. Pończoszników, z wejściem od Lange Brücke (Długie Pobrzeże)), w 1836–1839 przy Vorstädtscher Graben 410 (ul. Podwale Przedmiejskie 36), od 1844 do śmierci w zakupionej kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 941 (ul. Świętego Ducha 68). Matką była Maria Elisabeth Sawatzki (1808 Gdańsk-Orunia – 13 VIII 1882 Gdańsk), brat zmarłych w dzieciństwie Rudolfa (1 VI 1840 Gdańsk – 30 XI 1840 Gdańsk) i Anny Gertrudy (31 VII 1842 Gdańsk – 12 XI 1842 Gdańsk) oraz Henrietty Renaty Louisy (30 IV 1835 – 19 II 1908), żony budowniczego organów Carla Gotthilfa Schurichta i Richarda.
W okresie 1856–1861 uczył się w szkole realnej św. Jana. W 1872 roku przejął od ojca wytwórnię szczotek i sklep z przyborami toaletowymi przy Heilige-Geist-Gasse 68 (ul. św. Ducha), a w 1883 przeniósł je do własnego domu przy Langgasse 40 (ul. Długa). W grudniu 1888 roku reklamował swoje towary na prezenty świąteczne, między innymi szczotki do włosów i ubrań wykonane z kości słoniowej, szylkretu, drzewa oliwnego i wykładanego masą perłową rogu bawolego, a także srebrne, mosiężne i drewniane szczotki do stołu, zwyczajne i luksusowe nesesery podróżne, lustra i lusterka, perfumy, mydła, olejki czy oryginalną wodę kolońską. Od 10 XI 1871 roku członek loży masońskiej Eugenia pod Ukoronowanym Lwem ( wolnomularstwo). W roku 1905 prowadzenie zakładu i sklepu przekazał synowi Leo Gustavowi.
Brał czynny udział w życiu muzycznym Gdańska i okolicznych miejscowości. Śpiewu uczył się zapewne u Johanna Kronkego (1 VIII 1803 Gdańsk – 11 V 1859 Gdańsk), nauczyciela muzyki w szkole św. Jana i drugiego organisty w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP). Około 1865 roku wstąpił do założonego w 1842 przez Franza Augusta Brandstätera i przez tegoż kierowanego chóru męskiego Danziger Liedertafel i chóru mieszanego Danziger Singakademie ( Stowarzyszenie Śpiewacze) – od listopada 1884 jego członek honorowy. W listopadzie 1879 roku był jednym z założycieli chóru Danziger Männergesangverein, a w okresie 1906–1908 jego prezesem. Wraz z bratem Richardem i dwoma śpiewakami o głosach basowych tworzył znany i ceniony w Gdańsku kwartet wokalny.
W latach 1871–1905 wystąpił jako solista w 55 koncertach oratoryjnych danych przez Danziger Singakademie, po raz pierwszy 26 XI 1871 roku w kantacie kościelnej Actus tragicus BWV 106 Johanna Sebastiana Bacha, potem między innymi 6 IV 1873 w Wielkiej mszy h-moll BWV 232 Bacha, 5 III 1875 w oratorium Chrystus Friedricha Kiela, 14 IV 1878 w premierowym w Gdańsku wykonaniu Requiem Giuseppe Verdiego, 17 XII 1885 w Des Müllers Lust und Leid op. 33 Alberta Beckera, 29 XI 1886 w oratorium Das Gedächtnis der Entschlafenen Friedricha Markulla, 22 III 1888 w Requiem Wolfganga Amadeusza Mozarta, a ponadto po kilka razy w oratoriach Pory roku i Stworzenie świata Josepha Haydna oraz Elias i Paulus Felixa Mendelssohna-Bartholdy’ego.
Występował także w innych koncertach, między innymi 3 XII 1879 roku podczas kameralnego koncertu dla zaproszonych gości w Sali Apollina Hotelu du Nord (Apollo-Saal; hotel Gdańsk Radisson Blu) był jednym z wykonawców Zigeunerleben Roberta Schumanna, pieśni na cztery głosy solowe i chór mieszany, 16 IV 1881 w zorganizowanym przez Gustava Jankewitza koncercie pasyjnym w kościele NMP zaśpiewał Vater unser (Ojcze nasz) Johanna Ludwiga Krebsa, 19 XI 1883 tamże śpiewał partię Cesarza Karola V Habsburga w oratorium Luther in Worms (Luter w Wormacji) Ludwiga Meinardusa, a 19 X 1898 w hotelu Danziger Hof wziął udział w koncercie na rzecz wyposażenia wnętrza nowo zbudowanego kościoła Lutra ( kościół garnizonowy św. Apostołów Piotra i Pawła).
Jego ostatni występ odbył się 9 V 1906 roku w auli szkoły św. Jana przy Fleischergasse 25/28 (ul. Rzeźnicka) w ramach koncertu zorganizowanego przez Adalbertusa Boehnerta, drugiego organistę kościoła św. Jana. Wykonywał wówczas kantatę Das Lied von der Glocke (Pieśń o dzwonie) Andreasa Romberga.
Poza Gdańskiem wystąpił między innymi 12 IX 1872 roku w Malborku przed Wilhelmem I i następcą tronu Friedrichem Hohenzollernem, śpiewając arię z oratorium Judas Maccabaeus Georga Friedricha Händla, 22 I 1882 w Chojnicach dał koncert razem z Carlem Fuchsem, 17 II 1884 w Pruszczu Gdańskim wykonał partię Łukasza w Porach roku Haydna z udziałem miejscowego Towarzystwa Śpiewaczego; często występował też w Słupsku (w czerwcu 1887 roku tamtejsze Towarzystwo Śpiewacze wręczyło mu dyplom honorowy) i w Sopocie, między innymi 4 V 1896 w Domu Zdrojowym (Kurhaus) na koncercie na rzecz budowy Erlöserkirche (obecnie kościół św. Jerzego).
W salonie muzycznym w swoim domu przy Langgasse 40 gościł wybitnych śpiewaków, u boku których niejednokrotnie występował, między innymi Carla Hilla z teatru dworskiego w Schwerinie, Paula Bulßa z teatru dworskiego w Dreźnie, Maxa Stangego z Berlina (zob. też Reinhold Adolf Oskar Koenenkamp), oraz muzyków, między innymi dyrygenta Teatru Miejskiego w sezonie 1885–1886 Felixa Weingartnera.
14 XI 1908 roku został pochowany na wspólnym cmentarzu parafii św. Bartłomieja, św. Jana i św. Piotra i Pawła.
9 IV 1872 roku poślubił Paulinę Margarethę Feyerabendt (24 XI 1846 Gdańsk – 16 III 1928 Gdańsk), śpiewaczkę amatorkę o głosie altowym i pianistkę kameralistkę, córkę Gustava Eduarda Feyerabendta (1810 Gdańsk – 17 X 1866 Stegna), w latach 1856–1860 pastora w St.-Peter-und-Paul-Kirche Hela (obecnie Muzeum Rybołówstwa w Helu), 1860–1866 w Herz-Jesu-Kirche Kobbelgrube (obecnie kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stegnie), zięcia dr. Jeana Georga Haffnera. Jako śpiewaczka wystąpiła między innymi 3 V 1867 roku w gdańskim kościele św. Piotra i Pawła, wykonując partię altową w kantacie kościelnej Was mein Gott will BWV 111 Bacha (partię tenorową śpiewał jej przyszły szwagier Richard Reutener), 21 I 1871 w cyklu pieśni Der Rose Pilgerfahrt Roberta Schumanna, a 9 XII 1873 w jego oratorium Das Paradies und die Peri. Jako pianistka akompaniowała śpiewakom, między innymi 22 III 1889 mężowi na koncercie charytatywnym na rzecz Domu Diakonis przy Neugarten 1/5.
Ich syn Paul Conrad Ferdinand (30 XII 1872 Gdańsk – po 1951) był inżynierem. W latach 1880–1891 uczył się w szkole św. Jana, potem studiował budowę maszyn. W 1907 roku pracował jako rządowy brygadzista budowlany (Regierungs Bauführer) w Saarbrücken (Kraj Saary), w czasie I wojny światowej w Limburgu (Hesja) jako rządowy radca budowlany (Regierungs Baurat), następnie na stanowisku kierownika oddziału kolei (Reichsbahn Abteilungspräsident). Po przejściu na emeryturę wykładał w Technische Hochschule Berlin-Charlottenburg, między innymi w semestrze zimowym 1950–1951 przedmiot „maszynowe urządzenia dworcowe” (Maschinelle Bahnhofsanlagen). Był żonaty z Olgą Bulß, córką śpiewaka operowego Paula Bulßa. W czasie I wojny światowej została odznaczona w Limburgu medalem Florence Nightingale III klasy przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża.
Drugi z synów, Leo Gustav (około 1874 Gdańsk – 1925 Gdańsk), był kupcem. W latach 1886–1893 uczył się w szkole św. Jana. 2 I 1904 roku w Kilonii poślubił Charlottę (Käthe) Marię Neumann (zm. po 1939). W 1905 przejął od ojca jego wytwórnię szczotek i sklep z przyborami toaletowymi przy Langgasse 40. W 1914 zamknął je, pomieszczenia sklepowe odnajęła firma Benski & Co. Galanterie- und Lederwaren. Po 1914 pracownik banku, w 1921 mieszkał wraz z matką przy Langgasse 40, w 1925 z rodziną przy Heilige-Geist-Gasse 116/117, podczas gdy matka pozostała przy Langgasse.
