Opactwo cystersów, widok z Pachołka
http://www.encyklopediagdanska.pl/index.php?title=OPACTWO_CYSTERS%C3%93W_W_OLIWIE&action=edit
OPACTWO CYSTERSÓW W OLIWIE ( cystersi, klasztor cystersów w Oliwie). Założone według tradycji klasztornej w 1170 lub 1175 roku przez Sobiesława I legendarnego przodka Sobiesławiców, według tzw. dokumentu fundacyjnego 18 III 1178 przez Sambora I (dokument jest falsyfikatem z połowy XIII wieku, zawiera pomyłkę w dacie rocznej: zamiast 1178 powinno być: 1186). Było filią opactwa w Kołbaczu koło Szczecina (linia filiacyjna: Kołbacz, duński Esrum, Clairvaux). Nowo pobudowany klasztor obsadzony został 2 VII 1186 przybyłym z Kołbacza konwentem z opatem Dithardem i ponownie, z niejasnych powodów w roku 1195, kolejny raz 1226 po napadzie Prusów, kiedy zginął opat Ethler z zakonnikami. Klasztor i posiadłości opactwa zniszczone przez Prusów 1234(6?), rabowane przez Krzyżaków w latach 1243, 1247 i 1252 oraz przez Brandenburczyków w roku 1271. Majątek opactwa obejmował początkowo 7 osad skupionych wokół jego siedziby. W 1224 roku z nadania Świętopełka weszła północnej część Kępy Oksywskiej (sporna z klasztorem norbertanek w Żukowie), w 1233 z nadania jego młodszego brata Sambora II – ziemia gniewska, w 1245 majątek opactwa obejmował już 35 wsi. Przed rokiem 1275 opactwo ufundowało filialny klasztor cysterek w Żarnowcu. W 1283, w zamian za ustąpienie ziemi gniewskiej, przejętej w wyniku układów Mściwoja II przez Krzyżaków, otrzymało od niego w ramach rekompensaty m.in. wsie nad potokiem Strzyża: Biesiekierz, Małe i Duże Chojno ( Matarnia), Barniewice, z obszarem po obu stronach potoku aż do jego ujścia do Wisły (na gruntach tych opactwo następnie założyło lub zezwoliło na założenie wsi Strzyży, Nowiec, Brętowo, Niedźwiednik). W 1283 roku dysponowało ponad 40 majątkami ziemskimi.
Po wygaśnięciu dynastii Sobiesławiców majątek i przywileje opactwa zatwierdzali kolejni władcy Pomorza. W 1303 roku do opactwa cystersów przyłączono posiadłości klasztoru augustianów w Swornegaciach. Po zajęciu Pomorza Wschodniego przez Krzyżaków majątek opactwa w 1312 zatwierdził wielki mistrz Karol z Trewiru, następnie w 1342 wielki mistrz Ludolf König. W marcu 1350 roku zabudowania klasztoru zniszczył pożar. 4 IX 1433 klasztor został spustoszony przez oddziały polskie i czeskie (husyci pod wodzą Jana Czapka). W czasie wojny trzynastoletniej opactwo poparło Związek Pruski. W roku 1457 w Oliwie król polski Kazimierz Jagiellończyk odbierał przysięgę wierności od rycerstwa ziemi puckiej i lęborskiej. W 1460 w ufortyfikowanym klasztorze stacjonowały polskie wojska Gotarda z Radlina i Wawrzyńca Schranka, w 1462 w posiadłościach opactwa oddziały Piotra Dunina. W roku 1467 Kazimierz Jagiellończyk potwierdził przywileje i stan posiadania opactwa. Po inkorporacji Prus Królewskich do Korony opactwo oliwskie nie włączyło się do polskich prowincji cystersów, pozostając w prowincji bałtyckiej. W 1505 przywileje i stan posiadania opactwa zatwierdził król Aleksander Jagiellończyk, a w 1512 król Zygmunt Stary. Podczas wojny w latach 1519–1521 w Oliwie stacjonowały idące na pomoc wielkiemu mistrzowi Albrechtowi Hohenzollernowi wojska zaciężne z Rzeszy. W 1545 roku projekt króla Zygmunta Starego, by przekazać zarząd dóbr opactwa biskupowi włocławskiemu, mimo zatwierdzenia przez papieża Pawła III, napotkał opór opactwa i nie został zrealizowany. Zgodnie z przyjętym na sejmie piotrkowskim (1538) prawem komendy kandydatów na opatów mianował król (po rozbiorze, począwszy od roku 1782, król pruski), wskazując kandydatów spośród stanu szlacheckiego, za czasów Rzeczypospolitej głównie z grona okolicznej, najczęściej polskojęzycznej szlachty. Realizacja prawa komendy napotykała opór opactwa do końca XVI wieku ( Kasper Geschkau, który objął opactwo, usuwając w roku 1558 Lamberta Schlieffa, po odwołaniu przez króla i mianowaniu Mikołaja Lockiego w 1560 musiał zostać usunięty siłą, w 1584 Jan Kostka objął opactwo mimo mianowania Fabiana Lockiego, w 1588 Klemens Montau próbował bez królewskiego mianowania objąć urząd). W 1562 roku opactwo (wraz z klasztorami kartuskim, żukowskim i żarnowieckim) poręczyło pożyczkę od Gdańska zaciągniętą przez króla Zygmunta II Augusta. W roku 1563 posiadłości najechały wojska księcia Eryka II von Braunschweig-Calenberg, który próbował zaciągnąć się na żołd króla Zygmunta II Augusta. W XVI wieku pod wpływem myśli luterańskiej nastąpiło rozluźnienie reguły, konflikty o stanowisko opata spowodowały spadek liczebności konwentu. W lutym 1577 podczas wojny Gdańska z królem polskim Stefanem Batorym opactwo zostało najechane i zrujnowane przez gdańskie wojska. Klasztor odbudowano dzięki odszkodowaniom i donacjom. W roku 1587 przybywający do Polski wybrany na króla Zygmunt III Waza zaprzysiągł w klasztorze pacta conventa. 24 VI 1580 wizytator zakonu cysterskiego Edmund a Cruce zlikwidował system filiacyjny polskich klasztorów cysterskich, łącząc je w jeden wikariat generalny. W 1580 do opactwa przyłączono dobra klasztoru kartuskiego, wydzielone ponownie w 1591 na żądanie biskupa włocławskiego Hieronima Rozrażewskiego. 4 VIII 1611 opat Dawid Konarski i przeor Philippus Adler dokonali podziału majątku opactwa na dobra opackie i konwentualne, w 1616 Dawid Konarski wydał wilkierz dla wiosek opactwa. Dobra ziemskie opactwa zostały zniszczone w czasie wojen szwedzkich w latach 1626–1629 i 1655–1660, w roku 1660 w klasztorze odbywały się rokowania, uwieńczone podpisaniem 3 V 1660 traktatu pokojowego, tzw. pokoju oliwskiego. W 1697 po podwójnej elekcji na króla Polski, jeden z wybranych kandydatów, książę Francis Louis Bourbon książę Conti, oczekiwał w posiadłościach opactwa na przybycie zwolenników, powrócił do Francji po ataku oddziałów wiernych drugiemu z kandydatów, Augustowi II Mocnemu. W czasie wojny północnej w okresie 1700–1721 w posiadłościach opackich wielokrotnie kwaterowały oddziały wojskowe, w 1710 w Oliwie obradował sejmik pruski. Ponownemu zniszczeniu posiadłości opactwa uległy podczas wojny sukcesyjnej w latach 1733–1734. Generalne prace remontowe i budowlane na terenie całego opactwa prowadził w 1740–1782 opat Jacek Józef Rybiński, m.in. ufundował rokokowe wyposażenie klasztoru i kościoła, budowę wielkich organów, rozbudowę rezydencji opata i urządzenie wokół niej parku. Po I rozbiorze Polski (1772) państwo pruskie przejęło majątek opacki i klasztorny, w 1807 roku Oliwa znalazła się w granicach I Wolnego Miasta Gdańska. W czasie wojen napoleońskich w klasztorze stacjonowały oddziały wojskowe. W 1820 roku władze pruskie wydały zakaz przyjmowania nowicjuszy do klasztoru, 31 III 1829 nakaz jego skasowania i wprowadzenie systemu parafialnego katolickiego i ewangelickiego. Faktyczna kasata nastąpiła 1 X 1831. AK
Konwent liczył przeciętnie około 40 osób (w roku 1611 – wraz z konwersami do 50, w 683 – 40, w 1769 – 35), tylko w okresie wojen i kryzysów (np. w dobie reformacji) znacznie odbiegał od tej wzorcowej liczby (np. w 1569 – około 12 zakonników, a w 1660 – tylko 13 braci z święceniami kapłańskimi). Stawiało to klasztor oliwski w gronie średniej wielkości konwentów w Polsce (w największych opactwach do 60 zakonników). W okresie schyłkowym u progu kasaty liczba ta jednak drastycznie spadła (w roku 1783 – 18, w 1817 – 9, w 1831, w momencie ostatecznej likwidacji konwentu – 3). Opaci reprezentowali opactwo na zewnątrz, wykonywali wiele istotnych zadań na rzecz Kościoła, ale także państwa. Bywali królewskimi lub biskupimi komisarzami, członkami ważnych z punktu widzenia Rzeczypospolitej gremiów (np. K Geschkau, opat w okresie 1569–1584, był członkiem Komisji Morskiej, a potem Komisji Karnkowskiego), ponadto sekretarzem królewskimi i poborcami królewskiej części palowego (np. Michał Antoni Hacki, opat w 1683–1703). Spełniali ważną funkcję mediatorów w kościelno-cywilnych sporach (np. D. Konarski, opat w 1589–1616), byli mecenasami i fundatorami ważnych obiektów sakralnych i świeckich (m.in. Aleksander Kęsowski, opat w 1641–1647, budowniczy szpitala św. Łazarza w Oliwie, M.A. Hacki, wspierający Kolegium Jezuickie w Starych Szkotach i inne klasztory w Gdańsku, czy J.J. Rybiński, opat w 1740– 1782, inicjator budowy Pałacu Opatów w Oliwie i fundator słynnych organów oliwskich). Wielu z nich zasłynęło z działalności kronikarskiej (Rüdiger, opat w 1291–1313 oraz Stanisław, opat w 1330–1355, autor Kroniki oliwskiej), polemicznej, kaznodziejskiej i literackiej (wśród nich M.A. Hacki, autor wydanych drukiem kazań i panegiryków sławiących m.in. Gdańsk). Na uwagę zasługują też opaci zasłużeni dla reformy opactwa po kryzysie związanym z reformacją (D. Konarski i Adam Trebnic, opat w 1616–1630, ten ostatni zmarły w opinii świętości). Po śmierci opata J.J. Rybińskiego (1782) królowie Prus z dynastii Hohenzollernów dwukrotnie powoływali na opatów członków swojej rodziny wywodzących się z linii katolickiej ( Johann Karl Ludwig Hohenzollern-Hechingen do roku 1803 oraz Joseph Wilhelm Friderich Hohenzollern-Hechingen do 1836). Konwentem bezpośrednio zarządzał przeor, mający do pomocy podprzeora. Funkcję przeora pełniło także wielu wybitnych ludzi Kościoła, wśród nich: P. Adler (zm. 1630), autor kroniki oliwskiej z przełomu XVI–XVII wieku (Annales Monasterii Olivensis), pisarz i teolog Feliks Łącki (zm. 1689), pisarz – teolog, Iwo Mateusz Rohweder (zm. 1765), budowniczy kościołów w Łęgowie i Różynach, organizator życia religijnego i naukowego w podległych sobie jednostkach, teolog, kronikarz, poeta i artysta dekorator. Na uwagę zasługują także zwykli członkowie konwentu: Johann (zm. około 1494), prawdopodobnie autor kolejnej części Kroniki oliwskiej (Annales Olivenses), Mathias Wichmann (zm. 1652), hagiograf, dobrodziej klasztoru brygidek (tam pochowany), Johann Augustyn Hoffmann (zm. 1683), pisarz, polemista, teolog i organizator drukarni oliwskiej, Lambert Franck (zm. 1748), muzyk i kompozytor, Johann Wilhelm (imię zakonne: Michael) Wulff, organmistrz, konstruktor wspomnianych wyżej oliwskich organów.
Część zakonników zajmowała się formacją duchowną pozostałych członków konwentu (mistrzowie nowicjatu, spowiednicy, profesorowie teologii), część oddawała się zarządzaniu obiektami tworzącymi opactwo (bibliotekarz, archiwariusz, zarządcy: szpitala, bursy, apteki, drukarni, spichlerzów, młyna, kuchni, refektarza, szafarze, prokuratorzy dóbr ziemskich) bądź uświetnianiem oprawy nabożeństw (kantorzy, zakrystianie), część wreszcie bezpośrednio poświęcała się duszpasterstwu (jako komendariusze kościoła św. Jakuba, proboszczowie w takich posiadłościach zakonu, jak Matarnia, Łęgowo, Rumia, Mechowo). Każdorazowo w klasztorze przebywała spora liczba pobierających nauki nowicjuszy (kleryków, diakonów i subdiakonów), gdyż po reformie życia zakonnego od początku XVII wieku funkcjonowało tu studium tzw. partykularne. Dla dokończenia studiów teologicznych cystersi oliwscy jeździli początkowo do kolegium jezuickiego w Braniewie, a w XVIII wieku (między rokiem 1738 a około 1783) oliwski partykularz przekształcono w studium filozoficzno-teologiczne, zwane czasami – na wyrost – Akademią Oliwską (zorganizowaną przez przeora Rohwedera). Spośród kilku posesji, które cystersi posiadali w obrębie murów Gdańska, na uwagę zasługują: wielka parcela przechodnia między ul. Chlebnicką 32–35 a ul. Mariacką 12–13, mieszcząca aż 6 kamienic, często odnajmowanych mieszczanom; dom Pod Łososiem (Der Lachs) przy ul. Szerokiej 52 (51A) – wytwórnia likierów, od roku 1659 w wieczystej dzierżawie różnych przedsiębiorców; tzw. Dwór lub Hotel Oliwski (Olivaer Hof, Hotel d’Oliva, także Münchherberge) przy Targu Drzewnym 7 (obecnie Dom Prasy), siedziba opata i członków konwentu w mieście; ponadto spichlerz – karczma Olivenbaum na Ołowiance. SK
Opaci klasztoru cystersów w Oliwie
| 1186–?
|
Dithard
|
| ?–1226
|
Henryk
|
| 1226–1236?
|
Ethler
|
|
|
Jaracz*?
|
|
|
Tetbrand?
|
| 1249?–1252?/1263
|
Albert
|
| 1254/1263 – przed 1277
|
Wichman
|
| 1263?/1277–1282? 1283?
|
Jan (i Jan II?)
|
| 1282? 1283?–1284/1285
|
Herman
|
| 1284/1285–1286/1290
|
Lambert
|
| 1286?–1291?
|
Jan Melsack
|
| 1291?–1310/1313?
|
Rüdiger
|
| 1313?–1320/1323?
|
Aleksander
|
| 1320/1323–1324/1330
|
Paweł
|
| 1324/1330–1350/1356
|
Stanisław
|
| 1350/1356–1371?
|
Wesselus
|
| 1371–1378
|
Albert Roden
|
| 1379–1387
|
Zygfryd
|
| 1388? 1389?–1394
|
Mikołaj Runge
|
| 1395–1399
|
Mikołaj
|
| 1399–1403? 1404?
|
Mikołaj Praester
|
| 1403? 1404?
|
Jakub
|
| 1406?
|
Mikołaj Runge (ponownie)
|
| 1407?–1409?
|
Jakub (ponownie)
|
| 1409/1410
|
Bernard?
|
| 1410–1424?
|
Mikołaj Runge (ponownie)
|
| 1418?–1432?
|
Bernard
|
| 1432–1440?
|
Bernard II?
|
| 1440–1444
|
Jan
|
| 1444/1445–1454
|
Mikołaj
|
| 1454–1464
|
Henryk Koning
|
| 1464–1469
|
Paweł
|
| 1469–1474
|
Mikołaj Reuse
|
| 1474–1488
|
Mikołaj Muskendorf
|
| 1488–1493
|
Mikołaj Unger-Praester
|
| 1493–1498
|
Michał Gedaue
|
| 1498–1500
|
Piotr Smithing
|
| 1500–1504
|
Jerzy Krokow
|
| 1504–1528
|
Grzegorz Stolzenfot
|
| 1528–1537
|
Wawrzyniec
|
| 1537–1545
|
Bartłomiej
|
| 1545–1549
|
Adrian
|
| 1549–1557
|
Lambert Schlieff
|
| 1557–1560
|
Kasper Geschkau
|
| 1560–1569
|
Mikołaj Locka
|
| 1569–1584
|
Kasper Geschkau (ponownie)
|
| 1584–1588
|
Jan Kostka
|
| 1588
|
Klemens Montau (niezatwierdzony)
|
| 1589–1616
|
Dawid Konarski
|
| 1616–1630
|
Adam Trebnic
|
| 1630–1638
|
Jan Grabiński
|
| 1639
|
Aleksander Grabiński
|
| 1639–1641
|
Michał Konarski
|
| 1641–1667
|
Aleksander Kęsowski
|
| 1667–1683
|
Krzysztof Karol Łoknicki
|
| 1667–1703
|
Michał Antoni Hacki
|
| 1703–1722
|
Kazimierz Benedykt Dąbrowski
|
| 1722–1740
|
Franciszek Mikołaj Zaleski
|
| 1740–1782
|
Jacek Józef Rybiński
|
| 1782–1803
|
Johann Karl Ludwig Hohenzollern-Hechingen
|
| 1803–1836
|
Joseph Wilhelm Friedrich Hohenzollern-Hechingen
|
*Kursywą oznaczono dane budzące wątpliwości badaczy.
AK
|
