WERNSDORFF JOHANN WILHELM, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN WILHELM WERNSDORFF (8 III 1749 Gdańsk – 13 X 1837 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Syn Gottlieba Wernsdorffa, profesora wymowy i poezji w Gimnazjum Akademickim. Nauki pobierał w domu, wiedzę zweryfikował eksternistycznie 5 V 1768 dysputą w Gimnazjum Akademickim pod kierunkiem profesora Daniela Gralatha, w gronie innych uczniów kształcących się w systemie edukacji domowej (Jonathan Friderch Heller, Johann Jacob Hevelke, Nathanael Constantin Sendel (syn profesora Christiana Sendela)). Po uzyskaniu stypendium z gdańskiej fundacji Johanna Gottfrieda Diesseldorfa w latach 1768–1772 studiował prawo na uniwersytecie w Lipsku. Po powrocie do Gdańska 16 IV 1776 uzyskał obywatelstwo miejskie, od 1777 do 1792 był sekretarzem Rady Miejskiej, w tym w okresie 1784–1791 oddelegowanym do Warszawy gdańskim rezydentem przy dworze królewskim. W latach 1792–1793 pełnił funkcję ławnika, a po włączeniu Gdańska do państwa pruskiego w 1793 pracował w państwowej administracji sądowej. Od 1798 do maja 1807 był burmistrzem do spraw sądowych w Zarządzie Miasta (Magistrat). Posiadał udziały w gdańskich statkach handlowych (m.in. w 1785 w statku „Jungfrau Susanna-Henriette“).
W 1807 został jednym z 14 senatorów (rajców) I Wolnego Miasta Gdańska, wybrany w pierwszej kolejności w gronie ośmiu najbogatszych gdańszczan. Jako podskarbi miejski zajmował się sprawami finansowymi, m.in. spłatą kontrybucji nałożonej na Gdańsk przez cesarza Napoleona I. W 1810 był członkiem Kolegium Szkolnego, administratorem Starych Szkotów i Stolzenbergu ( Chełm), odpowiedzialnym za Dolne Miasto, prowizorem ds. zdrowia (kwestie epidemii i szpitalnictwa), zasiadał w deputacji ds. Kamlarii, Dworu Artusa, posiadłości wiejskich miasta na Żuławach, ds. depozytów, produkcji wyrobów ze złota i srebra, aptek miejskich, straży mieszczańskiej na Głównym i Starym Mieście, spraw cechów i rzemiosł. W kwietniu 1812, po wyjeździe z Gdańska Gottlieba Hufelanda, został burmistrzem w jego miejsce, początkowo czwartym, w 1813 – trzecim.
Współkierował administracją w czasie tragicznego dla miasta, prawie rocznego oblężenia przez wojska rosyjsko-pruskie, zmagając się z pożarami domów, następnie spichlerzy na Wyspie Spichrzów, epidemią tyfusu zimą i wiosną 1813, niedoborem żywności. Po ponownym włączeniu Gdańska do państwa pruskiego od 14 II 1814 do 1820 pełnił funkcję drugiego burmistrza. Później przeszedł na emeryturę.
W latach 1786–1837 mieszkał we własnym domu przy Jopengasse 558 (ul. Piwna 3). Z nieznanej z imienia żony, poślubionej w 1777 potomstwa nie pozostawił. 24 II 1785 zawarł ponowny związek z Adelgundą Louisą (1751 Gdańsk – 14 V 1807 Gdańsk), córką kupca i armatora Fabiana Ludwika Gorzuchowskiego. Spadkobiercy w 1838 sprzedali należącą do niego kamienicę przy Jopengasse 558 (ul. Piwna 3) kupcowi Ernstowi Augustowi Deplanque (1806 – po 1856 Berlin).
W chwili śmierci z jego najbliższej rodziny żyły dzieci brata, pastora Christiana Friedricha: urzędnik finansowy Christian Friedrich (1786 Cedry Wielkie – 1866 Gdańsk) i Charlotta Euphrosina Elisabeth (1792 Cedry Wielkie – 1870 Gdańsk), od 22 XI 1820 żona gdańskiego lekarza Johanna Carla Heina. Jako dziecko zmarł ich brat, Johann Christiann (1789 Cedry Wielkie – 13 II 1810 Gdańsk).
