PODJACKI FRANCISZEK, pocztowiec, przedstawiciel gdańskiej Polonii
FRANCISZEK JÓZEF PODJACKI (1 XII 1909 Kurzętnik koło Lubawy – 28 II 1992) pocztowiec, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn pocztowca Benona Podjackiego (16 VI 1870 Piaseczno – 29 IV 1940 KL Sachsenhausen) i Joanny domu Klarowskiej (grudzień 1877 Mroczno – 1945 Drezno). Brat Edmunda (ur. 1906, zginął w czasie II wojny światowej w niemieckim obozie koncentracyjnym), Alfonsa Jana (16 V 1908 Kurzętnik – 6 XI 1968), Marty Joanny (4 XI 1912 Gdańsk – 20 IV 1990 Leśniewo koło Pucka), Elżbiety Łucji (4 I 1915 – 1945 Drezno; ofiara nalotu bombowego), po mężu Badziong, Wandy, Pelagii, Małgorzaty (zm. 1937 lub 1938).
Od 1912 w Gdańsku. W latach 1915–1922 uczęszczał do szkoły powszechnej, od 1922 do 1926 uczeń Gimnazjum Polskiego w Gdańsku, następnie pozostawał na utrzymaniu rodziców. Posiadał obywatelstwo II Wolnego Miasta Gdańska. 2 (lub 3) VIII 1928 wstąpił na służbę Poczty Polskiej w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG) z przydziałem do Polskiego Urzędu Pocztowo-Telegraficznego Gdańsk 1, gdzie był zatrudniony jako siła kontraktowa. Od 28 VI 1930 goniec z XV grupą uposażenia, następnie prowizoryczny woźny (od 1936, w związku ze zmianą nomenklatury: prowizoryczny młodszy pocztylion), młodszy pocztylion oraz pocztylion). Od 1 II 1934 w XI grupie uposażenia. W dniach 19 i 21 II 1939 poddał się egzaminowi podstawowemu dla praktykantów z wykształceniem powszechnym w dziale służby pocztowo-telekomunikacyjnej, który zdał z wynikiem dostatecznym. Należał do Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Gminy Polskiej Związku Polaków w II WMG, Pocztowego Klubu Sportowego, Związku Zawodowego Pracowników Poczt, Telegrafów i Telefonów.
Po wybuchu II wojny światowej aresztowany i osadzony w obozie Stutthof, zwolniony 31 III 1940 i wywieziony z rodziną na roboty przymusowe do Niemiec. Pracował w firmie węglowej „Steinecke i. Co.” w Bismarck koło Magdeburga. Po kapitulacji Niemiec przebywał, od maja 1945 do lutego 1946, w obozie dla repatriantów polskich w Drütte koło Brunszwiku. Do Gdańska powrócił w marcu 1946. Jako były obywatel II WMG poddany został weryfikacji i 26 marca tego roku złożył deklarację wierności Narodowi Polskiemu i Demokratycznemu Państwu Polskiemu. 1 kwietnia wstąpił do służby na Poczcie Polskiej z przydziałem do Urzędu Pocztowo-Telekomunikacyjnego Gdańsk 2 na Dworcu Gdańsk Główny. Był zatrudniony jako młodszy pocztylion w X grupie uposażenia, od 1 IV 1947 pocztylion w IX grupie uposażenia. 22 VII 1952 mianowany ekspedientem, 22 VII 1956 starszym ekspedientem. Od 1 XI 1974 na emeryturze.
Brał udział w uroczystościach z okazji 40. rocznicy wybuchu II wojny światowej, podczas których odsłonięto pomnik Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku oraz otwarto oddział wrocławskiego Muzeum Poczty i Telekomunikacji. Odznaczony Brązowym (przed wojną), Srebrnym (dwukrotnie, przed wojną, 1973) i Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), odznaką „400 lat Poczty Polskiej” (1958), odznaką „Przodownika Pracy Socjalistycznej” (1971).
W Gdańsku mieszkał przy Bischofsberg 7 (ul. Biskupia), Sandgrube 52c (ul. Rogaczewskiego), Kaninchenberg 9 (ul. Górka), Holzgasse 8a (ul. Kładki), Am Holzraum 10 (ul. Jaracza), po wojnie przy ul. Łąkowej 53, Łąkowej 4 oraz Drzewieckiego 3a.
15 IX 1936 zawarł związek małżeński z Klarą z domu Mokwa (1 X 1908 Neu Panskow koło Greifswaldu – 22 VIII 1966), córką Andrzeja Mokwy i Pauliny Flatał vel Flatau. Ojciec bliźniąt, Henryka Franciszka oraz Krystyny Elżbiety (ur. 25 VII 1937). Jako wdowiec ożenił się powtórnie 18 VII 1967 w Gdańsku ze Stefanią Szczepińską z domu Staniszewską (28 XI 1906 Barłożno – 22 XI 1996), pracownicą fizyczną, córką Leona Staniszewskiego i Konstancji z domu Lewandowskiej.
Pochowany na cmentarzu parafii św. Mateusza (tzw. starym) w Starogardzie Gdańskim.
Bibliografia:
Archiwum Muzeum Poczty Polskiej – oddział Muzeum Gdańska.
Archiwum Poczty Polskiej w Warszawie, Franciszek Podjacki – teczka osobowa.
Archiwum rodzinne Karoliny Murphy.
