SZNAJDER ROMAN, architekt
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN SZNAJDER (5 VII 1924 Białowieża – 7 XI 2012 Gdańsk), architekt. Syn Władysława (1897 Kalisz – 1949 Białystok), nadleśniczego Lasów Państwowych w Białowieży i Jadwigi z domu Sadowskiej (6 VIII 1902 Kalisz – 2 III 1989 Gdańsk), po 1945 urzędniczki w Białowieskim Parku Narodowym, następnie do 1970 pracowniczki Dziekanatu Studiów Zaocznych Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Brat Elżbiety, zamężnej Caban (21 IV 1926 Białowieża – 22 V 2012 Gdańsk), w latach 1943–1945 wywiezionej na przymusowe roboty w Prusach Wschodnich, od 1970 do emerytury w 1991 pracowniczki administracyjnej Instytutu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Gdańskiego.
W Białowieży ukończył szkołę podstawową oraz - w czasie II wojny światowej – liceum (matura rosyjska). W 1947 jako ekstern ukończył liceum i uzyskał polską maturę w Hajnówce. Z uwagi na pochodzenie nieprzyjęty na studia na Politechnice Gdańskiej, od 1947 do 1953 studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) z siedzibą w Sopocie. Od 1951 do 1964 zatrudniony był w pracowni „Główne Miasto” gdańskiego „Miastoprojektu”. Równolegle w latach 1959–1974 pracował w Katedrze Projektowania Architektury Okrętów i Form Przemysłowych gdańskiej PWSSP, następnie 1975-1979 w Katedrze Projektowania Form Przemysłowych. Od 1971 do 1993 starszy wykładowca i kierownik Pracowni Projektowania Wzornictwa Przemysłowego, w latach 1981-1993 kierownik Katedry Wzornictwa Przemysłowego na Wydziale Architektury i Wzornictwa, w latach 1993–1999 starszy wykładowca w Pracowni Projektowania Mebla Katedry Architektury Wnętrz tego Wydziału.
W latach 1951–1962 brał udział w odbudowie Gdańska, projektował oświetlenie ulic i głównie elewacje, wnętrza i przedproża kamienic, między innymi przy ul. Mariackiej nr 11, 12, 13, 14 i 15 (1955–1957; w tej ostatniej zamieszkał w 1957), sień przy Długim Targu 25 (1954), wraz z zespołem - także budynków w Gdańsku- Wrzeszczu (1959) i w Gniewie (1961). W latach 1960–1962 koordynator spraw kolorystyki Głównego Miasta Gdańska, projektował i nadzorował realizację w budynkach przy ul. Piwnej, Ogarnej, Kaletniczej, Kotwiczników, Złotników, Grobla I, Szerokiej, Św. Ducha i całości ul. Mariackiej, oraz szereg dziedzińców przy ul. Długiej i Długim Targu. Zaprojektował także wnętrze Kolektury Gier Liczbowych przy ul. Długiej 28. Z inżynierem Henrykiem Kitowskim wykonał projekt wnętrza restauracji „Pod Łososiem”, wraz z zespołem - wnętrza kawiarni i restauracji „Pod Wieżą” (u. Piwna 50/51) oraz kawiarnię „Marysieńka” (ul. Szeroka 34-37).
Po zakończeniu prac związanych z odbudową gdańskiego Głównego Miasta, do 1965 zaprojektował między innymi: salon telewizyjny w Gdyni przy ul. 10 Lutego, dworce PKP w Chojnicach (wnętrza) i Elblągu (całość), z doc. inż. Witoldem Wierzbickim wnętrza budynku administracyjnego Szpitala Zakaźnego w Gdańsku przy ul. Smoluchowskiego 18, z zespołem budynek administracyjny Gdańskich Zakładów Nawozów Fosforowych (ul. Kujawska 2) i wnętrza budynku Oddziału Okręgowego Narodowego Banku Polskiego w Gdańsku przy ul. Okopowej oraz statków m/s „Matejko” i m/s „Mazowsze”. Wykonał też między innymi w Gdańsku projekty wnętrz biurowca „Centromoru” (1966), Teatru Lalki i Aktora (ob. Miejski Teatr „Miniatura”, 1969), mebli dla Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (1968), wnętrz łącznika baszt Bramy Stągiewnej (1977), oświetlenia sal ekspozycyjnych Muzeum Narodowego w Gdańsku (1978), opracował koncepcję architektoniczną elewacji na Długim Pobrzeżu, między ul. św. Ducha i Żurawiem (1984). W ramach zespołu Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP, 1970) przygotował projekty: urbanistyczny dla jednostek A, B i C, między ul. Piecewską, Wileńską, Nobla, Rakoczego, Magellana, Kruczkowskiego, Jaśkowa Dolina, Budapesztańską, Bulońską, Rakoczego i Belgradzką w Gdańsku- Pieckach-Migowie (1970), kolorystyczny elewacji jednostki „C” Osiedla Mieszkaniowego Gdańsk- Zaspa (rejon ul. Jana Pawła II, Leszczyńskich i Burzyńskiego) (1978–1979). Zaprojektował także wnętrza ośrodka wypoczynkowego Marynarki Wojennej w Juracie (1971), jachtu żaglowo-motorowego „Mazurka” (1973–1975), dwóch sal zamku w Książu koło Wałbrzycha (1974), sypialni marszałkowej Izabeli Lubomirskiej w pałacu w Wilanowie (1977), żaglowca „Dar Młodzieży” (1981).
Tworzył także projekty wystawiennicze: indywidualne – wystawy prac fotograficznych inż. Tercjana Multaniaka Sport w obiektywie w gdańskim Dworze Artusa (1972) oraz zespołowe, między innymi Stocznia Gdańska w XX-leciu PRL (Chorzów 1965, Katowice 1966), Przemysł okrętowy na Międzynarodowych Targach Poznańskich (1969). Brał udział w Ogólnopolskich Wystawach Architektury Wnętrz w Sopocie (1967) i Gdańsku, gdzie zdobył nagrodę zespołową (1969), oraz prac absolwentów uczelni artystycznych w Warszawie (1976).
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1980), odznaką honorową „Za Zasługi dla Gdańska” (1993). Laureat między innymi Nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki II stopnia (1975).
Od 1951 żonaty z Barbarą z domu Krankowską (19 I 1924 Poznań – 30 VIII 1987 Gdańsk), w czasie II wojny światowej harcerką i żołnierką Armii Krajowej, absolwentką Wydziału Biologii w Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie (1951), w Gdańsku nauczycielką biologii w Szkole Podstawowej nr 50 i w VI Liceum Ogólnokształcącym. Ojciec Romana (ur. 26 VII 1952 Sopot), od 1996 profesora matematyki w Bowie State University (USA) oraz Agnieszki (ur. 7 VIII 1953 Sopot). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
