BIANGA JAN, bokser, trener
| < Poprzednie | Następne > |
JAN BIANGA (26 I 1910 Sopot – 8 IV 1982 Sopot), sportowiec, bokser (waga kogucia, piórkowa i lekka), trener. Ukończył Gimnazjum Macierzy Szkolnej w Gdańsku ( Gimnazjum Polskie) oraz Polską Wyższą Szkołę Handlową ( Polskie Szkoły Handlowe w II Wolnym Mieście Gdańsku). Pracował jako księgowy w Komisariacie Generalnym RP w Gdańsku. Należał do Gminy Polskiej Związku Polaków, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej, Związku Harcerstwa Polskiego (harcmistrz), chórów Lutnia i Moniuszko oraz Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (TG „Sokół”). Do roku 1939 mieszkał przy obecnej ul. Marii Skłodowskiej-Curie.
Karierę sportową rozpoczął od uprawiania gimnastyki w TG „Sokół” w Sopocie, od szesnastego roku życia trenował boks w jedynym gdańskim klubie posiadającym taką sekcję: Sportverein Schutzpolizei Danzig EV (we Wrzeszczu). W barwach tego klubu wygrał dziewięć walk, jedną zremisował, brał udział w drużynowych mistrzostwach Niemiec w 1928 roku w Dortmundzie. W roku 1929 przeniósł się do sekcji bokserskiej powołanej wówczas przy polskim klubie Gedania. Uczestnik mistrzostw Polski: w 1930 i 1931 brązowy medalista w wadze koguciej. Mistrz Pomorza w wadze koguciej w 1930, 1931 (bez walk, z powodu braku przeciwników) i 1932, wicemistrz w wadze piórkowej w 1934, mistrz w 1938 roku.
Reprezentant Pomorza między innymi w spotkaniach: 12 I 1936 roku w Toruniu z drużyną Prus Wschodnich (9:7, zremisował w wadze piórkowej z Faustem), 15 XI 1938 w Gdyni z drużyną Rygi (12:4, wygrał z Tregersem). Zwycięzca w wadze piórkowej turnieju bokserskiego I Igrzysk Rodaków z Zagranicy i Wolnego Miasta Gdańska, rozgrywanych w Warszawie 1–8 VIII 1934 roku. W latach 1933–1937 wraz z zespołem Gedanii brał udział w walkach o drużynowe mistrzostwo Polski (w 1933 roku dochodząc do półfinałów).
Wygrał 176 walk, przegrał dziewięć, zremisował dwanaście. Od 1938 roku trener bokserów Gedanii, współpracował w niej z Feliksem Stammem, szkolił także bokserów polskiego zespołu AZS przy Technische Hochschule Danzig. 1 IX 1939 aresztowany i pobity w Victoriaschule, 7 września odstawiono go, wraz z grupą pracowników Komisariatu Generalnego RP do granicy niemiecko-litewskiej i tam zwolniony. Przez poselstwo polskie w Kownie dotarł do Polski. 17 września był w Łucku, po jego zajęciu przez Armię Czerwoną w początkach października 1939 wrócił do Gdańska. Po odmowie podpisania volkslisty aresztowany, więziony w obozie w Nowym Porcie, od lutego 1940 roku przebywał w obozie Stutthof, od 19 kwietnia w Sachsenhusen, od 28 maja w Mauthausen-Gusen. Wyzwolony przez armię amerykańską, ze względu na znajomość języka niemieckiego, angielskiego, a także rosyjskiego i francuskiego został zatrudniony jako tłumacz. Żona z córkami mieszkały w czasie wojny w Sopocie.
Po wojnie studiował w Wyższej Szkole Handlu Morskiego i Akademii Wychowania Fizycznego. Był trenerem bokserów HKS Sopot, Ogniwa Sopot, Gedanii (z którą w 1955 roku sięgnął po wicemistrzostwo Polski, w 1956 spadł do II ligi, w 1959 ponownie wprowadził zespół do I ligi), Floty Gdynia (1960), Gwardii ( Wybrzeża) Gdańsk (1960–1963), Polonii Gdańsk (1969), Gedanii (1976–1977, szkolił młodzież). Był asystentem Feliksa Stamma w polskiej kadrze narodowej i olimpijskiej (1953–1955, 1961), w 1955 roku uzyskał uprawnienia trenera I klasy. W 1961 roku w Zarządzie Gdańskiego Okręgowego Związku Bokserskiego pełnił funkcję przewodniczącego Wydziału Wyszkolenia. 30 I 1963 decyzją Federacji Klubów Sportowych Gwardii został mianowany na trenera koordynatora klubów gwardyjskich w boksie. W grudniu 1972 roku został trenerem pomocniczym kadry seniorów Polski (przy głównym trenerze Franciszku Kiku). Trenował także zespoły amatorskie, między innymi w 1964 roku w sopockim Technikum Handlowym. Jego wychowankiem był Zygmunt Chychła. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” na najpopularniejszego trenera Wybrzeża w roku 1962 zajął drugie miejsce. W 2018 przyznano mu medal "Za zasługi dla gdańskiego sportu".
2 lipca 1936 roku w kościele Chrystusa Króla zawarł związek małżeński z Elżbietą Colbe, miał córki Janinę (ur. 1937) i Barbarę Biangę-Janczukowicz (ur. 1940).
Pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie.
