HARCERSTWO
| < Poprzednie | Następne > |
i harcerzy na Jubileuszowym Zlocie Harcerstwa w Spale,
11–25 VII 1935. Stoją od lewej: komendant Gdańskiego Hufca Harcerzy hm. Stanisław Szymański, komendantka Chorągwi Harcerek phm. Maria Ostrowska, komendant Chorągwi Harcerzy hm. Alf Liczmański,
w drugim rzędzie – chorąży sztandaru Cecylia Reyman, drużynowa Drużyny Harcerek „Wichry Bałtyku”
HARCERSTWO. Pierwsze polskie drużyny skautowe powstały w 1911 we Lwowie. W Gdańsku przed I wojną światową idee harcerskie krzewili Franciszek Kręcki i Bernard Filarski. Wybuch wojny w 1914 przerwał tę nielegalną w ocenie ówczesnych władz niemieckich działalność. W lipcu 1920 do Karwi na obóz harcerzy z Warszawy pojechało sześciu gdańszczan: Stefan Mirau, Witold Kopczyński, Alfons Liczmański, Aleksander Witkowski, Mieczysław Tejkowski i Jerzy Żuralski. Po powrocie z obozu, 8 VIII 1920, założyli pierwszą gdańską drużynę harcerzy, nadając jej im. Zygmunta Augusta. Pierwszym drużynowym został Stefan Mirau. Kilka miesięcy później powstała pierwsza drużyna harcerek – im. Emilii Plater; jej drużynową była Zofia Caezar, a opiekunem Stefan Mirau. W 1928 za sprawą Michała Urbanka powstał pierwszy na terenie Gdańska Hufiec Harcerzy, a za sprawą Marii Ostrowskiej pierwszy w Gdańsku Hufiec Harcerek.
Do 1935 harcerstwo gdańskie podlegało Wydziałowi Zagranicznemu Głównej Kwatery Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) w Warszawie. Z początkiem 1935 kierownictwo ZHP utworzyło na terenie II Wolnego Miasta Gdańska (WMG) Zarząd Okręgu ZHP oraz Chorągiew Harcerzy i Chorągiew Harcerek. Przewodniczącym Okręgu został Franciszek Kręcki, komendantem Chorągwi Harcerzy hm. Alf Liczmański, komendantką Chorągwi Harcerek podharcmistrzyni Maria Ostrowska. Harcerstwo uczyło języka i kultury polskiej oraz utrzymywało ścisły kontakt z krajem na obozach i wycieczkach krajoznawczych. Podczas europejskich Jamboree Skautów w Anglii, na Węgrzech i w Holandii dokumentowano polskość Gdańska, harcerskie żeglarstwo przed 1939 zorganizowało kilka wypraw do zagranicznych portów Morza Bałtyckiego. Rozwojowi harcerstwa pomagali rodzice, skupieni w Kołach Przyjaciół Harcerstwa, oraz organizacje polonijne.
Nasilające się od 1933 szykany wobec gdańskiej Polonii dotykały również harcerzy: 3 V 1939 komendant Hufca hm. Alfons Żurek, nauczyciel Polskich Szkół Handlowych, prowadzący harcerzy na zbiórkę do siedziby Komendy Chorągwi w budynku Dyrekcji Kolei, został napadnięty przez nazistowską bojówkę i śmiertelnie pobity. W tych warunkach harcerze podjęli szeroką akcję szkoleń samoobrony i dywersji w obliczu zbliżającej się wojny. Szkoleniami kierował zastępca komendanta chorągwi i dowódca tajnych Harcerskich Oddziałów Bojowych hm. Oskar Żawrocki. Za pierwszą ofiarę II wojny światowej w Gdańsku uważa się hm. Jana Ożdżyńskiego, komendanta Hufca w II WMG, zastrzelonego w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1939 w siedzibie Komendy Chorągwi (w gmachu Dyrekcji Kolei, obecnie w tym miejscu znajduje się tablica pamiątkowa). Na odsłoniętej w 1981 tablicy pamięci na murze obecnego Domu Harcerza wymieniono 116 gdańskich harcerzy i przyjaciół harcerstwa, którzy zginęli podczas II wojny światowej. W 1939 ZHP w II WMG liczyło 3000 członków.
Po 1945, m.in. ze względu na legendę Szarych Szeregów czy Tajnego Hufca Harcerzy w Gdyni, również w Gdańsku nastąpił szybki rozwój harcerstwa. Początkowo Komenda Gdańskiej Chorągwi Harcerzy mieściła się w Sopocie przy ul. Kościuszki 1. Pierwszym powojennym komendantem Chorągwi Morskiej Harcerzy (tak nazwano Chorągiew Gdańską) był hm. Jan Stróżyński. Pierwszą komendantką Morskiej Chorągwi Harcerek została hm. Zofia Polkowska. Do pracy w chorągwi przystąpiły była komendantka Chorągwi Lwowskiej hm. Stefania Stipal i była komendantka Chorągwi Pomorskiej hm. Jadwiga Luśniak oraz była naczelniczka harcerek hm. Maria Krynicka. O powadze i znaczeniu harcerstwa w tym czasie świadczy fakt, że na funkcję pierwszego po wojnie przewodniczącego Zarządu Okręgu ZHP w Gdańsku powołano w 1946 Eugeniusza Kwiatkowskiego, ministra pełnomocnika Rządu Rzeczypospolitej Polskiej (RP) do spraw odbudowy Gdańska i Gdyni.
Powojenne władze Gdańska uczciły pamięć wybitnych gdańskich harcerzy sprzed 1939, nadając ulicom w Oliwie ich imiona. Są to: ul. Liczmańskiego (przy której mieszkał, z pamiątkową tablicą na jego dawnym domu), ul. Kręckiego i ul. Miraua (poświęcone im tablice pamiątkowe zawieszono na Długim Targu i przy ul. Długiej, w miejscu ich pracy). Na pomnik Harcerzy, poświęcony gdańskim harcerzom, ofiarom II wojny światowej, zamieniono wcześniejszy pomnik-głaz Daniela Gralatha przy al. Zwycięstwa (od 2003 pomnik przywrócono Gralathowi, harcerze zaś otrzymali nowy, na skwerze im. Polskich Harcerzy w byłym Wolnym Mieście Gdańsku, obok Nowego Ratusza).
W 1948 połączono chorągwie harcerek i harcerzy w jedną i zlikwidowano zarządy okręgów. Pierwszym komendantem połączonych chorągwi w 1948 został hm. Teodor Delong, pedagog. Najdłużej w Polsce, do 1960, koedukacji opierały się Hufce Gdańsk-Śródmieście. W 1949 nastąpiła likwidacja tradycyjnego systemu wychowawczego. W drużynach odbierano harcerzom krzyże, lilijki, sprawności lub zakazywano ich noszenia. Wielobarwne chusty zastąpiono czerwoną, na wzór pionierów radzieckich, a mundurek zamieniono na białą koszulę. Nową Organizację Harcerską podporządkowano całkowicie Związkowi Młodzieży Polskiej. Większość dotychczasowych instruktorów zawiesiła pracę wychowawczą, niektórzy przeszli z harcerzami do politycznego podziemia, między innymi Tadeusz Polak i Adam Langer, obaj następnie uwięzieni.
Rehabilitację harcerskiego systemu wychowawczego przyniosła jesień 1956; po Walnym Zjeździe w Łodzi nastąpiło odrodzenie ZHP. W latach 1957–1958 funkcję komendanta Hufca Harcerzy Gdańsk-Śródmieście pełnił Tadeusz Polak, w latach 1958–1960 Adam Langer, Hufca Harcerek w 1960 hm. Maria Hrabowska. Pierwszym komendantem odradzającej się Chorągwi Gdańskiej został hm. Józef Grzesiak „Czarny”, legendarny drużynowy „Czarnej 13” z Wilna i komendant Wileńskiej Chorągwi, który wrócił do kraju w 1955 po 11 latach zesłania na Syberii. Siedzibą ówczesnych władz chorągwi był obecny Dom Nauczyciela przy ul. Uphagena we Wrzeszczu. Hufce Harcerek i Harcerzy Gdańsk-Śródmieście otrzymały tymczasową siedzibę w Katowni (od 15 XI 1970 w obecnej siedzibie w Domu Harcerza, w zespole dawnego Dworu Miejskiego i Baszty Narożnej). Bardzo dobrze rozwijał się ruch starszoharcerski, drużyn specjalnościowych. Hufiec Gdańsk-Śródmieście dysponował amatorską radiostacją, motocyklem WFM, samochodem terenowym („gazik”), modelarnią lotniczą, pracownią fotograficzną, Stanicą Żeglarską w Krakowcu.
W lipcu 1962 na Biskupiej Górce odbył się Zlot Gdańskiej Chorągwi z udziałem najwyższych władz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej: Władysława Gomułki, Józefa Cyrankiewicza i Mariana Spychalskiego. W 1970 Hufiec Gdańsk-Śródmieście z inicjatywy
komendanta hm. Mariana Knopa otrzymał imię Alfa Liczmańskiego. Liczył wówczas ponad 6000 zuchów, harcerzy i instruktorów. W tym czasie powołano też Krąg Harcerzy WMG, którego członkowie przekazywali młodzieży tradycje i zwyczaje przedwojennego harcerstwa. W 1973 wszystkie organizacje młodzieżowe w Polsce przyjęły w swoich nazwach przymiotnik „socjalistyczny”. Przed zmianą nazwy obronił się tylko ZHP, godząc się jednak na wprowadzenie w szkołach średnich programu Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej. Tak jak program, nazywano wówczas drużyny w szkołach średnich – „drużyny HSPS”. Dla tej grupy młodzieży wprowadzono inne umundurowanie (koszula w kolorze piaskowym i czerwona krajka z białym szlaczkiem zamiast chusty), choć w wypadku większości drużyn specjalistycznych (np. wodnych, pożarniczych, Obrony Wybrzeża) zachowano poprzednie umundurowanie.
Sierpień 1980 rozpoczął powolne zmiany w programie ZHP. Rozpadły się socjalistyczne związki młodzieży, porzucono program i mundury HSPS w harcerstwie starszym. Przywrócono przedwojenne nazwy stopni harcerskich. Odpowiedzialnością za podporządkowanie się poprzednim zmianom politycznym w harcerstwie obarczano instruktorów-nauczycieli, którzy zawodowo zajmowali się wychowaniem młodzieży. Spowodowało to odejście ze służby harcerskiej tej grupy instruktorów. Skutkiem tego nastąpił systematyczny spadek liczby drużyn. Po 1989 doszło w harcerstwie do rozłamu. Powstały nowe organizacje, w Gdańsku były to: Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej (ZHR) i Leśna Szkółka. Jednak ZHP ciągle był i jest obecnie najliczniejszą organizacją. W latach 1991–2010 komendantem Chorągwi Gdańskiej był hm. Bogdan Mierzejewski. Najwyższą godność przewodniczącego ZHP w latach 1996–2001 pełniła gdańska instruktorka hm. Maria Hrabowska. We władzach ZHR byli również wychowankowie gdańskiego harcerstwa, na przykład hm. Jan Pastwa, w latach 1997–2006 szef służby cywilnej, 2007–2012 ambasador RP w Pradze, 2012–2016 dyrektor Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. W końcu 2011 Chorągiew Gdańska liczyła 24 hufce, ponad 6000 zuchów, harcerzy i instruktorów.
5 XII 2022 Chorągiew Gdańska im. Bohaterów Ziemi Gdańskiej ZHP została wyróżniona Nagrodą Bursztynowego Mieczyka im. Macieja Płażyńskiego w kategorii „Pomoc społeczna”.
| 1935–1936 | Maria Ostrowska |
| 1936–1937 | Jadwiga Zaleska |
| 1937–1939 | Jadwiga Żawrocka |
| 1945–1948 | Zofia Polkowska |
| 1948 | Marianna Cichońska |
| 1935–1939 | Alfons Liczmański |
| 1945 | Walenty Łukianowicz p.o. |
| 1945–1947 | Jan Stróżyński |
| 1947–1948 | Roman Truszczyński |
| 1948–1949 | Teodor Delong |
| 1957–1958 | Józef Grzesiak |
| 1958–1963 | Ferdynand Trapp |
| 1963–1969 | Mieczysław Preis |
| 1969–1973 | Zenon Kuligowski |
| 1973–1977 | Jerzy Szymański |
| 1977–1980 | Gizela Ptach |
| 1980–1981 | Andrzej Dalecki |
| 1981–1985 | Andrzej Ciepłucha |
| 1985–1989 | Sylwester Marek Trzciński |
| 1989–1990 | Adam Mówiński |
| 1990 | Piotr Konracki |
| 1990–1991 | Roman Koturbasz |
| 1991–2010 | Bogdan Mierzejewski |
| 2010–2014 | Hanna Piotrowska |
| 2014–2022 | Artur Glebko |
| 2022– | Łukasz Kochowski |
