FREDER HEINRICH, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
HEINRICH FREDER (13 XII 1604 Gdańsk – 19 VIII 1654 Drezno), burmistrz Gdańska. Wywodził się z rodziny rajców koszalińskich, przybyłych do Gdańska około 1530. Był synem sekretarza gdańskiej Rady Miejskiej Hermanna Fredera i Dorothei, córki Johanna Sacka, ławnika (od 1570) Starego Miasta. Od marca 1617 uczył się w gdańskim Gimnazjum Akademickim, następnie został wysłany do Torunia w celu nauki języka polskiego, po czym studiował prawo na uniwersytetach w Niderlandach, na życzenie ojca przeniósł się na uczelnie w Lipsku (1621) i Tybindze (1624). Studiował z krótką przerwą spowodowaną śmiercią rodziców, po której ciężko dochodził do siebie.
Po powrocie ze studiów w latach 1628–1630 był sekretarzem Rady Miejskiej, w 1631–1634 syndykiem miejskim. Zapewne na zlecenie Rady Miejskiej napisał w 1634 krótką rozprawkę Etliche vornehme Beschwerungs-Puncten, worin sich vornehmlich die Städte in Preußen über die Ritterschafft zu beschweren haben, będącą analizą politycznych i prawnych relacji pomiędzy szlachtą i mieszczaństwem w Prusach Królewskich. 19 XII 1634 witał łacińska mowa przybyłego do Gdańska króla Władysława IV. Także jako syndyk, wraz z burmistrzem Constantinem Ferberem i rajcą Johannem Ernestem Schröerem, wysłany został 21 XI 1635 na sejm warszawski, w celu odwiedzenia króla polskiego Władysława IV od planów czerpania przez monarchę dodatkowych dochodów z cła morskiego w Gdańsku. Wygłosił tam mowę po łacinie, w której wyłożył oficjalne stanowisko gdańskiej Rady Miejskiej. W 1636 opublikował traktat Questiones tres monetales poruszający kwestie bicia monety, w 1637 dwa dalsze: Informatio de juribus terrarum Prussiae et civittis Gedanensis oraz Rationes contra telonii maritimi exactioem noviter affectatam, dotyczące uprawnień polskiego króla w polityce celnej. Był także autorem traktatu rozstrzasającego problem, czy mąż może bić żonę.
Od 1635 był ławnikiem Głównego Miasta, od 1645 rajcą; w 1646 także sędzią. Od 1647 był burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza sprawował w 1648 i 1652, drugiego w 1647 i 1651, trzeciego w 1650 i 1654, czwartego w 1649 i 1653. W 1650 i 1654 był burgrabią królewskim w Gdańsku.
Aktywnie uprawiał działalność handlową, inwestując kapitały w handel morski. Interesował się i zajmował sprawami monetarnymi, wypowiadając się przeciwko tzw. redukcji, czyli zmniejszaniu zawartości kruszców szlachetnych w pieniądzu, zwłaszcza w kontekście utrudnień w rozliczaniu obrotów handlowych. Sprawował mecenat nad sztuką luterańską w Gdańsku, m.in. współfinansując (razem z burmistrzami Nicolausem Pahlem, Constantinem Ferberem, oraz Adrianem von der Lindem) zamówienia na obrazy przeznaczone dla kościoła św. Trójcy, złożone w 1648 w gdańskim cechu malarzy. Wspierał szpitale i bibliotekę Gimnazjum Akademickiego, zapisując na ich rzecz legaty w swoim sporządzonym już w 1641 testamencie. Fundował także stypendia dla zdolnej gdańskiej młodzieży, wysyłanej na zagraniczne studia w celu zdobycia wykształcenia przydatnego później w działalności publicznej dla dobra miasta.
Około połowy XVII wieku wszedł w posiadanie kamienicy przy Langgasse 29 (ul. Długa). Był też właścicielem majątku Wieniec na obecnej Wyspie Sobieszewskiej. 6 I 1629 ożenił się w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) z Barbarą z domu Thurau (pochowana 11 IX 1638), córką kupca Heinricha Thurau, po raz drugi w tym samym kościele 6 II 1640 poślubił Reginę (6 V 1619 – 14 VII 1663), córkę Martina Wiedera. Z pierwszej żony miał zamężne córki Barbarę (pochowana 18 I 1696 w kościele NMP w wieku 65 lat), od ślubu w kościele NMP 6 X 1647 żonę Friedricha Henrichsa (utwór z tej okazji opublikował m.in. Abraham Calow) i po raz drugi od 15 VII 1674 zamężną za Ludwika Kemerera, oraz Catherinę (zm. 7 IX 1665 w wielu 30 lat), od 3 II 1653 żonę Samuela Wiedera. Z drugiej żony miał syna Constantina, późniejszego burmistrza i Georga (ur. 1644), studenta na uniwersytetach w Tybindze (1665) i Lejdzie (1667).
Zmarł w Dreźnie, w drodze powrotnej z Karlsbadu do Gdańska, pochowany 7 IX 1654, tak jak obie żony w kościele NMP. Żegnany był m.in. wierszem żałobnym rektora szkoły mariackiej Jakoba Zetzkiusa.
