BÖMELN GABRIEL, burmistrz Gdańska

Wersja z 14:01, 5 sie 2019

Gabriel Bömeln, według Daniela Kleina rytował Bernard Lépicié, 1739

GABRIEL BÖMELN (22 VII 1658 Gdańsk – 25 III 1740 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Syn Georga Bömelna i Justiny, córki Lorenza Gabriela.

W młodości wysłany został przez rodziców w celu nauki języka polskiego do Poznania i na dwór królewski w Warszawie. Uczył się od 1669 w Gimnazjum Akademickim, następnie studiował na uniwersytecie w Królewcu (1672) oraz prawo na uniwersytecie w Lejdzie (1678). Na początku lat 80. XVII wieku odbył kilkuletnią podróż edukacyjną po Europie, zwiedził Niderlandy, Francję i Anglię.

Po powrocie do Gdańska najprawdopodobniej od 1683 był sekretarzem Rady Miejskiej. Od 1688 był członkiem Trzeciego Ordynku, reprezentując na jego forum Kwartał Wysoki. Od 1692 był ławnikiem, od 1700 był rajcą, w 1703 sędzią.

Stał na czele poselstwa gdańskiego wysłanego za namową króla polskiego Augusta II Wettina do Paryża i przebywającego tam od 27 IX 1700 do 30 VI 1701 głównie w celu przeproszenia króla francuskiego Ludwika XIV za brak poparcia ze strony Gdańska i niewpuszczenie w mury miasta księcia Contiego, francuskiego kandydata do tronu polskiego. Przepraszać miano również za zajęcie towarów kupców francuskich w Gdańsku, co było odpowiedzią gdańszczan na restrykcje Francji wobec gdańskiego handlu. 7 XII 1700 delegacja została przyjęta w Wersalu, wygłosił w obecności Ludwika XIV uroczystą mowę deprekacyjną. Mimo kilkumiesięcznego pobytu w Paryżu nie udało mu się dojść do porozumienia ze stroną francuską, która żądała wypłaty przez Gdańsk wysokiego odszkodowania (200 tysięcy liwrów).

W 1703 został wysłany do Torunia na rozmowy z generałem Magnusem Stenbockiem, głównodowodzącym wojsk szwedzkich okupujących Prusy Królewskie w początkowej fazie wojny północnej. Dzięki zręcznej grze dyplomatycznej odwiódł go zamiaru od ataku na Gdańsk, jak i zamiaru ściągnięcia z miasta kontrybucji.

Jako rajca pełnił również funkcję kierownika gdańskiej izby akcyzowej, odpowiedzialnej za pobór akcyzy od towarów konsumowanych w mieście. W 1704 zredagował na zlecenie władz miejskich memoriał Observationes, so zu gutter Einrichtung der Accise-Kammer gehören dotyczący pilnej reformy izby akcyzowej i nowej konstrukcji pobieranych przez tę instytucję podatków pośrednich.

Od 1708, przez 32 lata, był burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w 1710, 1714, 1718, 1720, 1722, 1726, 1730, 1734 i 1738, drugiego w 1709, 1713, 1717, 1725, 1729, 1733 i 1737, trzeciego w 1708, 1712, 1724, 1728, 1732 i 1736, czwartego w 1711, 1715, 1716, 1719, 1721, 1723, 1727, 1731, 1735, 1739 i 1740. W 1712 i 1713 był burgrabią królewskim w Gdańsku.

W 1733 był w Radzie Miejskiej Gdańska przywódcą stronnictwa opowiadającego się za elekcją na króla polskiego Stanisława Leszczyńskiego i przeciwnikiem kandydaturu Augusta III Wettina. Jesienią 1733, stojąc na czele gdańskiej Rady Wojennej (jako wówczas burmistrz odpowiedzialny za sprawy militarne) zaangażował się w przygotowania Gdańska do spodziewanego oblężenia przez wojska rosyjsko-saskie, nakazując gromadzenie zapasów żywności i sprzętu wojskowego, organizując naprawę i rozbudowę fortyfikacji, a ponadto asygnując z kasy miasta znaczne kwoty na dodatkowe zaciągi żołnierzy do wojsk miejskich. Wielokrotnie bywał na dworze królewskim w Warszawie w sprawach związanych z politycznymi, prawnymi i gospodarczymi interesami Gdańska.

Był właścicielem rezydencji zwanej Monplaisir (Moja Przyjemność) we Wrzeszczu wraz z dworem i rozległym, obszernym parkiem (obecnie róg al. Grunwaldzkiej i ul. Uphagena). W 1738 opat klasztoru cystersów w Oliwie skarżył go, że odsprzedał bez jego zgody dzierżawione Dwór III i Dwór IV.

Żonaty był od 17 II bądź 3 XII 1686 z Agathe, córką Simona Schröder, ławnika (od 1655) Starego Miasta. Miał czworo dzieci: Georga Simona (11 VI 1688 Gdańsk – 20 III 1755 Gdańsk), ławnika (od 1722), rajcę (od 1741), burgrabiego królewskiego w Gdańsku (w 1747 i 1751), żonatego od 1714 z Anne Elisabeth, córką burmistrza Karla Ernsta Bauera, oraz córki Agathe Justine, Concordię Renate i Constantię Benignę. Wskutek zręcznej polityki matrymonialnej wszedł w koligacje rodzinne z rodami szlacheckimi (głównie pruskimi), za których przedstawicieli wydawał konsekwentnie swoje córki. Agathe Justine wyszła za hrabiego Constantina von Unruh, Concordia Renate za Johanna Ernsta Wallenrodta, tajnego radcę dworu pruskiego, natomiast najmłodsza Constantia Benigna poślubiła pułkownika regimentu dragonów w służbie saskiej (pod naczelnym dowództwem przyszłego króla polskiego Augusta III).

Pochowany w kościele św. Jana. DK