BÜCHER FRIEDRICH CHRISTIAN, profesor Gimnazjum Akademickiego
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''FRIEDRICH CHRISTIAN BÜCHER''' (1651 Schlieben (Saksonia) – 10 III 1714 Gdańsk), profesor [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], diakon [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]]. Syn Konrada Davida, pastora w Schlieben, superidendenta, w 1645 uczestnika toruńskiego ''Colloquium charitativum'', zjazdu katolików z [[LUTERANIE | luteranami]] w sprawie próby uzyskania jedności wiary i pokoju religijnego.<br/><br/> | '''FRIEDRICH CHRISTIAN BÜCHER''' (1651 Schlieben (Saksonia) – 10 III 1714 Gdańsk), profesor [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], diakon [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]]. Syn Konrada Davida, pastora w Schlieben, superidendenta, w 1645 uczestnika toruńskiego ''Colloquium charitativum'', zjazdu katolików z [[LUTERANIE | luteranami]] w sprawie próby uzyskania jedności wiary i pokoju religijnego.<br/><br/> | ||
W 1672 ukończył studia w Wittenberdze, od listopada 1677 do maja 1681 był adiunktem na tamtejszym Wydziale Filozoficznym. W 1681 zaproszony został do Gdańska, 2 lipca objął stanowisko profesora filozofii, etyki oraz stanowisko bibliotekarza w Gimnazjum Akademickim. Od 2 XII 1685 był diakonem w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]]. W 1691 odrzucił propozycję objęcia katedry w Wittenberdze. <br/><br/> | W 1672 ukończył studia w Wittenberdze, od listopada 1677 do maja 1681 był adiunktem na tamtejszym Wydziale Filozoficznym. W 1681 zaproszony został do Gdańska, 2 lipca objął stanowisko profesora filozofii, etyki oraz stanowisko bibliotekarza w Gimnazjum Akademickim. Od 2 XII 1685 był diakonem w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]]. W 1691 odrzucił propozycję objęcia katedry w Wittenberdze. <br/><br/> | ||
| − | Brał aktywny udział w gdańskim sporze wywołanym przez rektora Gimnazjum Akademickiego i pastora [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]] [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuela Schelwiga]] ze zwolennikami pietyzmu, głównie pastorem [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP) [[SCHÜTZ CONSTANTIN, pastor kościoła NMP| Constantinem Schützem]]. Nie zaprzestał polemiki (z głównym udziałem seniora gdańskiego [[LUTERANIE | Ministerium Duchownego]] Andreasem Kühnem i diakonem kościoła NMP [[STRAUSS MICHAEL, archidiakon kościoła NMP| Michaelem Straussem]]) mimo deklaracji o pojednaniu, ogłoszonej 6 V 1693 przez gdańską [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]]. 14 VI 1695 brał udział w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny [[BARTH ANDREAS, pastor kościołów św. Bartłomieja i św. Katarzyny | Andreasem Barthem]], rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuelem Schelwigiem]], diakonem kościoła św. Bartłomieja [[KEMPIN MICHAEL, kaznodzieja i pastor kościołów Bożego Ciała i św. Bartłomieja | Michaelem Kempinem]] i pastorem kościoła św. Ducha [[HOYNOVIUS JOHANN JACOB, pastor kościoła św. Ducha| Johannem Jacobem Hoynoviusem]]) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami pietyzmu, w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej [[FABRICIUS FRIEDRICH, rajca, bibliofil | Friedrich Fabricius]]. Do formalnego pojednania teologów i zakończenia sporu doszło, po ponownej interwencji Rady Miejskiej, w 1703. Był też przeciwnikiem poglądów głoszonych przez angielskiego filozofa Thomasa Hobbesa (1588–1679), twórcy kontraktualizmu, uważając, że prezentuje on relatywizm etyczny, podważając tym samym naturalny porządek społeczny. Krytykował również kartezjańskie pojęcie Absolutu. W Gdańsku autor m.in. ''De officio hominis morali'' (''O moralnym obowiązku człowieka'', 1682), ''De concursu Dei ad officia hominis moralia''(1682), ''De actione morali'' (''O działaniu moralnym'', 1683), ''Plato mysticus in Pietista redivivus'' (''Platon mistyk powraca jako pietysta'', 1699). <br/><br/> | + | Brał aktywny udział w gdańskim sporze wywołanym przez rektora Gimnazjum Akademickiego i pastora [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]] [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuela Schelwiga]] ze zwolennikami [[PIETYŚCI | pietyzmu]], głównie pastorem [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP) [[SCHÜTZ CONSTANTIN, pastor kościoła NMP| Constantinem Schützem]]. Nie zaprzestał polemiki (z głównym udziałem seniora gdańskiego [[LUTERANIE | Ministerium Duchownego]] Andreasem Kühnem i diakonem kościoła NMP [[STRAUSS MICHAEL, archidiakon kościoła NMP| Michaelem Straussem]]) mimo deklaracji o pojednaniu, ogłoszonej 6 V 1693 przez gdańską [[RADA MIEJSKA | Radę Miejską]]. 14 VI 1695 brał udział w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny [[BARTH ANDREAS, pastor kościołów św. Bartłomieja i św. Katarzyny | Andreasem Barthem]], rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuelem Schelwigiem]], diakonem kościoła św. Bartłomieja [[KEMPIN MICHAEL, kaznodzieja i pastor kościołów Bożego Ciała i św. Bartłomieja | Michaelem Kempinem]] i pastorem kościoła św. Ducha [[HOYNOVIUS JOHANN JACOB, pastor kościoła św. Ducha| Johannem Jacobem Hoynoviusem]]) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami pietyzmu, w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej [[FABRICIUS FRIEDRICH, rajca, bibliofil | Friedrich Fabricius]]. Do formalnego pojednania teologów i zakończenia sporu doszło, po ponownej interwencji Rady Miejskiej, w 1703. Był też przeciwnikiem poglądów głoszonych przez angielskiego filozofa Thomasa Hobbesa (1588–1679), twórcy kontraktualizmu, uważając, że prezentuje on relatywizm etyczny, podważając tym samym naturalny porządek społeczny. Krytykował również kartezjańskie pojęcie Absolutu. W Gdańsku autor m.in. ''De officio hominis morali'' (''O moralnym obowiązku człowieka'', 1682), ''De concursu Dei ad officia hominis moralia''(1682), ''De actione morali'' (''O działaniu moralnym'', 1683), ''Plato mysticus in Pietista redivivus'' (''Platon mistyk powraca jako pietysta'', 1699). <br/><br/> |
Autor kazań pogrzebowych, m.in. Johanna Michaela Falcka (brata [[FALCK NATHANAEL GOTTFRIED, pastor kościoła w Sobieszewie | Nathanaela Gottfrieda]]). Autor okazjonalnych wiersz, m.in. drukowanych w zbiorze po śmierci astronoma i rektora [[SZKOŁA ŚW. JANA | szkoły św. Jana]] [[BÜTHNER FRIEDRICH, astronom, rektor szkoły św. Jana | Friedricha Büthnera]], po śmierci profesora [[TITIUS JOHANN PETER, profesor Gimnazjum Akademickiego | Johanna Petera Titiusa]] (1689), czy burmistrza [[SCHRÖDER CHRISTIAN, burmistrz Gdańska | Christiana Schrödera]] | Autor kazań pogrzebowych, m.in. Johanna Michaela Falcka (brata [[FALCK NATHANAEL GOTTFRIED, pastor kościoła w Sobieszewie | Nathanaela Gottfrieda]]). Autor okazjonalnych wiersz, m.in. drukowanych w zbiorze po śmierci astronoma i rektora [[SZKOŁA ŚW. JANA | szkoły św. Jana]] [[BÜTHNER FRIEDRICH, astronom, rektor szkoły św. Jana | Friedricha Büthnera]], po śmierci profesora [[TITIUS JOHANN PETER, profesor Gimnazjum Akademickiego | Johanna Petera Titiusa]] (1689), czy burmistrza [[SCHRÖDER CHRISTIAN, burmistrz Gdańska | Christiana Schrödera]] | ||
(1701).<br/><br/> | (1701).<br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 20:20, 29 lis 2024
FRIEDRICH CHRISTIAN BÜCHER (1651 Schlieben (Saksonia) – 10 III 1714 Gdańsk), profesor Gimnazjum Akademickiego, diakon kościoła św. Katarzyny. Syn Konrada Davida, pastora w Schlieben, superidendenta, w 1645 uczestnika toruńskiego Colloquium charitativum, zjazdu katolików z luteranami w sprawie próby uzyskania jedności wiary i pokoju religijnego.
W 1672 ukończył studia w Wittenberdze, od listopada 1677 do maja 1681 był adiunktem na tamtejszym Wydziale Filozoficznym. W 1681 zaproszony został do Gdańska, 2 lipca objął stanowisko profesora filozofii, etyki oraz stanowisko bibliotekarza w Gimnazjum Akademickim. Od 2 XII 1685 był diakonem w kościele św. Katarzyny. W 1691 odrzucił propozycję objęcia katedry w Wittenberdze.
Brał aktywny udział w gdańskim sporze wywołanym przez rektora Gimnazjum Akademickiego i pastora kościoła św. Trójcy Samuela Schelwiga ze zwolennikami pietyzmu, głównie pastorem kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP) Constantinem Schützem. Nie zaprzestał polemiki (z głównym udziałem seniora gdańskiego Ministerium Duchownego Andreasem Kühnem i diakonem kościoła NMP Michaelem Straussem) mimo deklaracji o pojednaniu, ogłoszonej 6 V 1693 przez gdańską Radę Miejską. 14 VI 1695 brał udział w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny Andreasem Barthem, rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy Samuelem Schelwigiem, diakonem kościoła św. Bartłomieja Michaelem Kempinem i pastorem kościoła św. Ducha Johannem Jacobem Hoynoviusem) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami pietyzmu, w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej Friedrich Fabricius. Do formalnego pojednania teologów i zakończenia sporu doszło, po ponownej interwencji Rady Miejskiej, w 1703. Był też przeciwnikiem poglądów głoszonych przez angielskiego filozofa Thomasa Hobbesa (1588–1679), twórcy kontraktualizmu, uważając, że prezentuje on relatywizm etyczny, podważając tym samym naturalny porządek społeczny. Krytykował również kartezjańskie pojęcie Absolutu. W Gdańsku autor m.in. De officio hominis morali (O moralnym obowiązku człowieka, 1682), De concursu Dei ad officia hominis moralia(1682), De actione morali (O działaniu moralnym, 1683), Plato mysticus in Pietista redivivus (Platon mistyk powraca jako pietysta, 1699).
Autor kazań pogrzebowych, m.in. Johanna Michaela Falcka (brata Nathanaela Gottfrieda). Autor okazjonalnych wiersz, m.in. drukowanych w zbiorze po śmierci astronoma i rektora szkoły św. Jana Friedricha Büthnera, po śmierci profesora Johanna Petera Titiusa (1689), czy burmistrza Christiana Schrödera
(1701).
Ojciec Christiana Bernharda Büchera. Jego samego żegnał mową pogrzebową pastora kościoła św. Katarzyny Johannes Falck.
Bibliografia:
Praetorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ, bestehend in einem richtigen Verzeichniβ ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 8, 77.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 50.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 140.
