BARTON–PIÓRKOWSKA JOLANTA, historyk sztuki

Wersja z 18:10, 12 lis 2022

{{web}

Jolanta Barton–Piórkowska

JOLANTA BARTON–PIÓRKOWSKA (ur. 3 II 1952 Zduńska Wola), historyk sztuki. Córka Franciszka i Wandy z domu Klimkiewicz. W 1969 absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w Elblągu. W latach 1969–1974 studiowała historię sztuki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Od sierpnia 1974 do 1988 pracowała w Pracowni Dokumentacji Naukowo–Historycznej Gdańskiego Oddziału Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ). Zajmowała się przede wszystkim opracowaniami dotyczącymi historycznego rozwoju przestrzennego miejscowości województwa gdańskiego (Elbląga, Gniewa, Helu, Gdańska–Oliwy, Łeby i Człuchowa. Po ukończeniu w 1980 Studium Badań Architektonicznych na Politechnice Warszawskiej podejmowała badana dotyczące historycznej struktury obiektów architektonicznych. Opracowania realizowała w zespołach, w ramach PP PKZ (Podzamcze w Elblągu, pałac w Krokowej), a po zakończeniu pracy PP PKZ głównie we współpracy z architekt Danutą Styp-Rekowską. Rezultatem było powstanie dokumentacji dotyczących Gdańska ( Dom Opatów Pelplińskich, mur zamkowy i budynek przy ul. Wartkiej), Gniewa (ratusz, Pałacyk Myśliwski, pałacyk Marysieńki), Kartuz (erem, refektarz, słodownia), Łęgowo (kościół pw. św. Mikołaja), Pelplin (Stara kanonia, Mały i Duży Młyn), Puck (kościół pw. św. Piotra), Żarnowiec (gotycka plebana, krużganki i elewacje kościoła klasztornego), Żukowo (kościół Najświętszej Marii Panny, budynek plebani, budynek bramny).

W latach 1988–2000 pracowała w Dziale Katalogu Zabytków Sztuki Gdańskiego Oddziału Instytutu Sztuki PAN, gdzie prowadziła prace terenowe dla katalogu zabytków powiatu wejherowskiego, a także z Barbarą Roll i Iwoną Strzelecką brała udział z w końcowym etapie przygotowań tomu poświęconemu Głównemu Miastu w Gdańsku (Gdańsk. Główne Miasto, „Katalog Zabytków Sztuki”, Warszawa 2006). Jednocześnie od 1995 pracowała w Wojewódzkim Urzędzie Ochrony Zabytków w Gdańsku, gdzie przygotowywała decyzje o wpisie do rejestru zabytków. W gdańskim oddziale Stowarzyszenia Historyków Sztuki w latach 1997–1999 pełniła funkcję sekretarza, a od 2000 do 2002 wiceprezesa. W latach 2008–2012 była zastępcą Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Gdańsku.

Po przejściu na emeryturę w 2013 przygotowywała opracowania poświęcone budynkom i osiedlom modernistycznym Gdyni (zespół budynków mieszkalnych ZUS, Gdynia, ul. Partyzantów 39, zespół rzeźni miejskiej przy ul. Unruga 111, budynek elektrociepłowni w zespole stoczni gdyńskiej) wykonywanych dla Konserwatora Miejskiego w Gdyni. Ponadto w zespole z Joanną Labenz i Iwoną Berent wykonała opracowania badań architektonicznych Domu Zdrojowego w Gdańsku–Brzeźnie, spichlerzy („Jedność”, „Pokój”, „Turek”, „Kamienny Niedźwiedź”, „Żołądź”, „Steffen”) na Spichlerzach (Wyspa Spichrzów), Szańca Jezuickiego na Jezuickiej Górze oraz zespołu browaru przy ul. Czopowej 4 w Gdańsku.

Autorka popularnonaukowej monografii Gdańsk Stare Miasto (Gdańsk 2010), wydanej w serii „Dzielnice Gdańska”, artykułów Zielona Brama w Gdańsku. Dzieje i funkcja (w: Zielona Brama w Gdańsku, Gdańsk 2004), Zachowane bramy Głównego Miasta w Gdańsku („Renowacje i zabytki”, nr 3, 2013), Architektura modernistyczna w Elblągu, („Renowacje i zabytki”, nr 3, 2014), Architektura modernistyczna w Wejherowie („Renowacje i zabytki”, nr 1, 2015); haseł zamieszczonych w opracowaniach Architektura gotycka w Polsce („Katalog Zabytków”, red. Teresa Mroczko i Marian Arszyński, 1995), Pelplin i Ziemia Pelplińska. Dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze, Pelplin 2002.

Żona Janusza Piórkowskiego, inżyniera konstruktora (30 X 1949 – 29 IX 1998 Gdynia), matka Zuzanny, absolwentki Wydziału Biologii Uniwersytetu Gdańskiego, i Jakuba, absolwenta architektury Politechniki Gdańskiej. CzB