BEJM TADEUSZ, przewodniczący Prezydium MRN w Gdańsku
(Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
Linia 8: | Linia 8: | ||
W latach 1951–1953 notowany w ewidencji Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego jako informator „Bystry”, w 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W październiku tego roku Zarząd Polityczny Marynarki Wojennej skierował go do pracy w Polskich Liniach Oceanicznych w charakterze oficera politycznego, którą to funkcję jako zastępca kapitana pełnił do 1958. Notowany w 1954 jako informator „Bałajda” [[URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA | Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego]] (UB). Jednocześnie w sierpniu 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną PZPR im. Juliana Marchlewskiego.<br/><br/> | W latach 1951–1953 notowany w ewidencji Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego jako informator „Bystry”, w 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W październiku tego roku Zarząd Polityczny Marynarki Wojennej skierował go do pracy w Polskich Liniach Oceanicznych w charakterze oficera politycznego, którą to funkcję jako zastępca kapitana pełnił do 1958. Notowany w 1954 jako informator „Bałajda” [[URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA | Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego]] (UB). Jednocześnie w sierpniu 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną PZPR im. Juliana Marchlewskiego.<br/><br/> | ||
15 IV 1958 rozpoczął pracę w [[KOMITET WOJEWÓDZKI PZPR W GDAŃSKU | Komitecie Wojewódzkim (KW) PZPR]] w Gdańsku, a 24 maja został powołany na stanowisko pierwszego sekretarza [[DZIELNICOWE RADY NARODOWE W GDAŃSKU | Komitetu Dzielnicowego PZPR]] Gdańsk-Portowa, które zajmował do 30 IX 1959. Od 1 X 1959 do lutego 1963 pełnił funkcję sekretarza do spraw propagandy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, następnie został przeniesiony na stanowisko przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku „w celu wzmocnienia aparatu rad narodowych”. Administracją miejską kierował w okresie od 27 II 1963 do 8 VI 1969, jednocześnie od 1968 był członkiem egzekutywy KW PZPR. Jednocześnie w 1960 w trybie zaocznym podjął studia na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, w 1968 uzyskał tytuł magistra ekonomii.<br/><br/> | 15 IV 1958 rozpoczął pracę w [[KOMITET WOJEWÓDZKI PZPR W GDAŃSKU | Komitecie Wojewódzkim (KW) PZPR]] w Gdańsku, a 24 maja został powołany na stanowisko pierwszego sekretarza [[DZIELNICOWE RADY NARODOWE W GDAŃSKU | Komitetu Dzielnicowego PZPR]] Gdańsk-Portowa, które zajmował do 30 IX 1959. Od 1 X 1959 do lutego 1963 pełnił funkcję sekretarza do spraw propagandy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, następnie został przeniesiony na stanowisko przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku „w celu wzmocnienia aparatu rad narodowych”. Administracją miejską kierował w okresie od 27 II 1963 do 8 VI 1969, jednocześnie od 1968 był członkiem egzekutywy KW PZPR. Jednocześnie w 1960 w trybie zaocznym podjął studia na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, w 1968 uzyskał tytuł magistra ekonomii.<br/><br/> | ||
− | Od 9 VI 1969 do 22 XII 1971 był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, 23 XII 1971 wybrano go na pierwszego sekretarza KW PZPR w Gdańsku, którą to funkcję sprawował do 17 V 1975. Za jego kadencji otwarto [[HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA OLIVIA | Halę Widowiskowo-Sportową „Olivia”]] (1972), [[PORT PÓŁNOCNY | Port Północny]] (1974), [[LOTNISKO W RĘBIECHOWIE | lotnisko w Rębiechowie]] (1974), rozpoczęto budowę osiedla bloków mieszkalnych na [[ZASPA | Zaspie]], odbył się pierwszy po II wojnie światowej [[JARMARK ŚW. DOMINIKA | Jarmark św. Dominika]] (1972), do miasta Gdańska włączono [[WYSPA SOBIESZEWSKA | Wyspę Sobieszewską]] oraz 20 okolicznych miejscowości ( | + | Od 9 VI 1969 do 22 XII 1971 był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, 23 XII 1971 wybrano go na pierwszego sekretarza KW PZPR w Gdańsku, którą to funkcję sprawował do 17 V 1975. Za jego kadencji otwarto [[HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA OLIVIA | Halę Widowiskowo-Sportową „Olivia”]] (1972), [[PORT PÓŁNOCNY | Port Północny]] (1974), [[LOTNISKO W RĘBIECHOWIE | lotnisko w Rębiechowie]] (1974), rozpoczęto budowę osiedla bloków mieszkalnych na [[ZASPA | Zaspie]], odbył się pierwszy po II wojnie światowej [[JARMARK ŚW. DOMINIKA | Jarmark św. Dominika]] (1972), do miasta Gdańska włączono [[WYSPA SOBIESZEWSKA | Wyspę Sobieszewską]] oraz 20 okolicznych miejscowości (m.in. [[OSOWA | Osowa]], [[MATARNIA | Matarnia]], [[KOKOSZKI | Kokoszki]], [[ŁOSTOWICE | Łostowice]]; 1973). W Gdańsku mieszkał wraz z rodziną przy ul. Św. Ducha. <br/><br/> |
W maju 1975 został ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, obejmując urząd w Warszawie; od marca 1976 do grudnia 1977 stał na czele Ministerstwa Komunikacji. Zajmował jednocześnie ważne funkcje w centrali partyjnej. Na VI oraz VII Zjeździe PZPR (1971 i 1975) został wybrany na członka Komitetu Centralnego PZPR. Był ponadto posłem na Sejm VI kadencji (1972–1976), gdzie między innymi sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Handlu Zagranicznego (1974–1975). W latach 1977–1985 pełnił obowiązki wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie, po czym przeszedł na rentę.<br/><br/> | W maju 1975 został ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, obejmując urząd w Warszawie; od marca 1976 do grudnia 1977 stał na czele Ministerstwa Komunikacji. Zajmował jednocześnie ważne funkcje w centrali partyjnej. Na VI oraz VII Zjeździe PZPR (1971 i 1975) został wybrany na członka Komitetu Centralnego PZPR. Był ponadto posłem na Sejm VI kadencji (1972–1976), gdzie między innymi sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Handlu Zagranicznego (1974–1975). W latach 1977–1985 pełnił obowiązki wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie, po czym przeszedł na rentę.<br/><br/> | ||
− | Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Został odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi (1964), brązowym, srebrnym i złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966, 1972 i 1973), Orderem Narodowym Zasługi II klasy (1967, odznaczenie francuskie), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1981), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), | + | Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Został odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi (1964), brązowym, srebrnym i złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966, 1972 i 1973), Orderem Narodowym Zasługi II klasy (1967, odznaczenie francuskie), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1981), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), a także Medalem z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975).<br/><br/> |
− | 23 XII 1955 poślubił Barbarę Helenę Sendelę (ur. 16 V 1935), doczekał się syna Krzysztofa (ur. 2 II 1957). Zmarł po ciężkiej chorobie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. {{author: PB}} {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | 23 XII 1955 poślubił Barbarę Helenę Sendelę (ur. 16 V 1935), doczekał się syna Krzysztofa (ur. 2 II 1957), m.in. naczelnika Wydziału I Komendy Głównej Policji. Zmarł po ciężkiej chorobie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. {{author: PB}} {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 09:03, 12 lut 2024
TADEUSZ BEJM (27 IV 1929 Kuźnica Stara koło Kłobucka – 1 V 1988 Warszawa), działacz partyjny, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku (► prezydent Gdańska, ► Rada Miejska). Syn Józefa Bejma (1894–1966) i Teresy z domu Sendal (1893–1980); miał braci Stanisława (ur. 1922) i Czesława (ur. 1933) oraz siostry Czesławę (ur. 1924) i Marię (ur. 1927).
Od 1929 mieszkał w Gdyni, gdzie jego ojciec pracował w przemyśle budowlanym, a od 1936 jako cieśla w Stoczni Gdyńskiej. W tym też roku rozpoczął naukę w szkole powszechnej, do wybuchu II wojny światowej ukończył trzy klasy. W listopadzie 1939 wraz z rodziną został wysiedlony, mieszkał w Przystajni w Częstochowskiem, w 1943 ukończył szkołę powszechną, pracował w zakładzie wędliniarsko-rzeźniczym.
W lutym 1944 w trakcie niemieckich pacyfikacji z całą rodziną został aresztowany przez Gestapo i osadzony w więzieniu w Lublińcu, gdzie przebywał do 9 kwietnia. Zwolniony, po dwunastu dniach ponownie trafił do lublinieckiego więzienia. W sierpniu 1944 otrzymał nakaz pracy w kopalni rudy żelaza „Krystyna” w Pankach, gdzie pracował do stycznia 1945. W kwietniu tego roku osiadł z rodziną na Śląsku, w Wojciechowicach koło Oleśna, w zajętym gospodarstwie poniemieckim. W 1950 ojciec przekazał gospodarstwo państwu i zatrudnił się jako magazynier w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Oleśnie.
W 1948 kończył Średnią Szkołę Zawodową w Oleśnie i jednocześnie w październiku tego roku zdał egzamin na czeladnika wędliniarsko-rzeźnickiego w Izbie Rzemieślniczej w Katowicach. W lipcu 1948 wstąpił do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” (SP) w Warszawie, a w październiku do Związku Młodzieży Polskiej (ZMP). W listopadzie 1948 Powiatowy Zarząd ZMP w Oleśnie wysłał go na miesięczny kurs szkoleniowy do Wisły, a następnie we wrześniu 1949 do brygady SP w Szczecinie, gdzie do listopada tego roku pełnił funkcję członka zarządu ZMP. W lutym 1950 zatrudnił się jako pracownik fizyczny w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego w Katowicach. W maju tego roku rozpoczął czteromiesięczny kurs specjalistów eksportu mięsnego w Poznaniu, po czym w październiku awansował na stanowisko kierownika działu eksportu. W latach 1950–1953 pełnił służbę w Marynarce Wojennej w Gdyni, gdzie przez pierwsze dwa lata był członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym zarządu ZMP jednostki. 12 I 1952 ukończył ze stopniem mata Szkołę Specjalistów Morskich w Ustce.
W latach 1951–1953 notowany w ewidencji Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego jako informator „Bystry”, w 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W październiku tego roku Zarząd Polityczny Marynarki Wojennej skierował go do pracy w Polskich Liniach Oceanicznych w charakterze oficera politycznego, którą to funkcję jako zastępca kapitana pełnił do 1958. Notowany w 1954 jako informator „Bałajda” ► Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (UB). Jednocześnie w sierpniu 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną PZPR im. Juliana Marchlewskiego.
15 IV 1958 rozpoczął pracę w ► Komitecie Wojewódzkim (KW) PZPR w Gdańsku, a 24 maja został powołany na stanowisko pierwszego sekretarza ► Komitetu Dzielnicowego PZPR Gdańsk-Portowa, które zajmował do 30 IX 1959. Od 1 X 1959 do lutego 1963 pełnił funkcję sekretarza do spraw propagandy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, następnie został przeniesiony na stanowisko przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku „w celu wzmocnienia aparatu rad narodowych”. Administracją miejską kierował w okresie od 27 II 1963 do 8 VI 1969, jednocześnie od 1968 był członkiem egzekutywy KW PZPR. Jednocześnie w 1960 w trybie zaocznym podjął studia na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, w 1968 uzyskał tytuł magistra ekonomii.
Od 9 VI 1969 do 22 XII 1971 był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, 23 XII 1971 wybrano go na pierwszego sekretarza KW PZPR w Gdańsku, którą to funkcję sprawował do 17 V 1975. Za jego kadencji otwarto ► Halę Widowiskowo-Sportową „Olivia” (1972), ► Port Północny (1974), ► lotnisko w Rębiechowie (1974), rozpoczęto budowę osiedla bloków mieszkalnych na ► Zaspie, odbył się pierwszy po II wojnie światowej ► Jarmark św. Dominika (1972), do miasta Gdańska włączono ► Wyspę Sobieszewską oraz 20 okolicznych miejscowości (m.in. ► Osowa, ► Matarnia, ► Kokoszki, ► Łostowice; 1973). W Gdańsku mieszkał wraz z rodziną przy ul. Św. Ducha.
W maju 1975 został ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, obejmując urząd w Warszawie; od marca 1976 do grudnia 1977 stał na czele Ministerstwa Komunikacji. Zajmował jednocześnie ważne funkcje w centrali partyjnej. Na VI oraz VII Zjeździe PZPR (1971 i 1975) został wybrany na członka Komitetu Centralnego PZPR. Był ponadto posłem na Sejm VI kadencji (1972–1976), gdzie między innymi sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Handlu Zagranicznego (1974–1975). W latach 1977–1985 pełnił obowiązki wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie, po czym przeszedł na rentę.
Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Został odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi (1964), brązowym, srebrnym i złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966, 1972 i 1973), Orderem Narodowym Zasługi II klasy (1967, odznaczenie francuskie), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1981), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), a także Medalem z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975).
23 XII 1955 poślubił Barbarę Helenę Sendelę (ur. 16 V 1935), doczekał się syna Krzysztofa (ur. 2 II 1957), m.in. naczelnika Wydziału I Komendy Głównej Policji. Zmarł po ciężkiej chorobie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.