WALRABE JOHANN (I), burmistrz Głównego Miasta Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN WALRABE (Walraven; zm. około 1371 Gdańsk), burmistrz Głównego Miasta Gdańska. Pochodził z rodziny patrycjuszowskiej, wywodzącej się z Soest w Westfalii. Był synem Georga Walrabego, rajcy Głównego Miasta Gdańska z lat 1324–1344.
W 1348 był ławnikiem Głównego Miasta Gdańska, od 1349 rajcą, od 1359 burmistrzem. Można przyjąć, że urząd pierwszego burmistrza sprawował w latach 1360, 1363, 1365 i 1368, drugiego – 1359, 1362, 1364, 1367 i 1371, trzeciego – 1361, 1366 i 1370, czwartego – w 1369.
Należał do reprezentantów tej grupy patrycjatu miast pruskich, która utrzymywała ścisłe związki ze środowiskiem dygnitarzy krzyżackich. W okresie jego rządów, w maju 1366, w Gdańsku zorganizowano zjazd, w którym wzięli udział najwyżsi dostojnicy krzyżaccy, przedstawiciele rycerstwa inflanckiego, delegaci rad miejskich Lubeki i Rygi oraz mieszczanie ryscy. Zjazd miał rozstrzygnąć konflikt między zakonem krzyżackim a arcybiskupstwem ryskim. Trwałym efektem zjazdu stało się oddanie przez zakon krzyżacki zwierzchnictwa terytorialnego nad Rygą arcybiskupowi ryskiemu.
O jego wpływach w środowisku elity zakonu krzyżackiego świadczy to, że 24 VI 1366 uczestniczył w zjeździe Hanzy w Lubece, reprezentując nie miasta pruskie, lecz wielkiego mistrza Winricha von Kniprode (wielki mistrz również był uznawany za członka Hanzy). W związku z rozwojem piractwa (tzw. braci witalijskich), szkodzącego handlowi miast pruskich na Morzu Bałtyckim i Morzu Północnym, jako burmistrz Gdańska domagał się wówczas uchwalenia zakazu handlu towarami zrabowanymi kupcom pruskim w cieśninie Øresund oraz zakazu przyjmowania piratów przez niektóre miasta hanzeatyckie. Ponadto w imieniu wielkiego mistrza krzyżackiego prosił o kopie dokumentów dotyczących porozumienia Hanzy z królem Danii Waldemarem IV Atterdagiem (Odnowicielem). Oba postulaty zostały zaakceptowane przez innych reprezentantów miast hanzeatyckich. Oprócz powiązań z zakonem krzyżackim miał też kontakty z zakonem joannitów. Hermann von Werberg, mistrz zakonu joannitów baliwatu Brandenburgii, uczynił go swym „serwitorem” – Walrabe uczestniczył w różnego rodzaju transakcjach pieniężnych joannitów z mieszczanami lubeckimi.
W okresie jego urzędowania na stanowisku burmistrza, dzięki wyrokowi komtura gdańskiego Giselbrechta von Dudulsheim i komtura domowego Ludera von Essen, Rada Miejska rozwiązała spór z proboszczem kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Na mocy tego wyroku dokładnie określono kompetencje Rady (i witryków, tj. specjalnych urzędników kontrolujących finanse miejskiego kościoła) oraz proboszcza parafii mariackiej w zakresie uprawnień do poboru opłat kościelnych i innych dochodów (opłat za pochówki, za chrzty, zapisów testamentowych na rzecz kościoła), a także w zakresie zwierzchności proboszcza nad kapłanami działającymi w kościele NMP (zwłaszcza nad altarystami opiekującymi się ołtarzami ufundowanymi przez wiernych) i w kościele św. Gertrudy. W tym samym roku urzędnicy krzyżaccy rozstrzygnęli też spór między proboszczami dwóch parafii (NMP i św. Katarzyny), na których terenie rozciągało się Główne Miasto Gdańsk. Jurysdykcja parafii mariackiej miała się odtąd rozciągać na położony poza miastem kościół św. Gertrudy, a kościół św. Jana wszedł w skład parafii św. Katarzyny. Oprócz spraw kościelnych istotnym wydarzeniem podczas jego urzędowania był tumult ubogiej ludności zamieszkującej tereny podmiejskie (1363), jednak niewielka liczba źródeł dla tego okresu utrudnia określenie roli ówczesnych burmistrzów Głównego Miasta Gdańska w tym wydarzeniu.
Był kupcem, dochody czerpał m.in. z czterech rent obciążających nieruchomości na terenie Głównego Miasta Gdańska.
Pozostawił dwóch synów: Johanna, burmistrza w latach 1372–1386, oraz Heinricha, ławnika Głównego Miasta Gdańska w latach 1391–1397.
