PŁAWIŃSKI KONRAD, architekt, urbanista, radny
| < Poprzednie | Następne > |
KONRAD JANUARY PŁAWIŃSKI (19 IX 1927 Gosławice powiat koniński – 15 VII 2017 Gdańsk), architekt, urbanista, urzędnik, radny. Syn ślusarza Wincentego (1 III 1901 – 24 VI 1987) i Kazimiery z domu Murawieckiej (16 VI 1908 – 3 X 1996). Brat Wiesława (3 X 1929 – 21 IV 1986) (zob. dworzec autobusowy), Andrzeja Kazimierza (1 VIII 1938 – 3 I 2012) i Elżbiety. Do 1937 mieszkał i uczył się w Gosławicach, następnie w Leśmierzu w powiecie łęczyckim, gdzie do 1939 ukończył pięć klas szkoły powszechnej.
Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik w Cukrowni i Rafinerii Leśmierz (1941–1945), w 1944 został wywieziony na roboty przymusowe do kopania rowów w okolicach Nieszawy. Jednocześnie uczył się samodzielnie, dzięki czemu po wojnie został przyjęty od razu do II klasy Państwowego Gimnazjum i Liceum w Łęczycy, które ukończył maturą w trybie przyspieszonym w 1947.
W Gdańsku w latach 1947–1952 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej (PG) w zakresie urbanistyki, 15 IV 1952 uzyskał tytuł inżyniera architekta magistra nauk technicznych. W trakcie studiów pracował w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych (późniejszym Przedsiębiorstwie Projektowania Budownictwa Miejskiego „Miastoprojekt-Gdańsk”), obejmował w nim stanowiska: od 20 XI 1949 do 31 V 1955 (następnie do 31 VII 1958 na pół etatu) technika (kreślarza), starszego asystenta, projektanta (od 1 II 1953), starszego projektanta, kierownika pracowni urbanistycznej (od 1 X 1954).
Przeniesiony został do pracy w strukturach Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN) – od grudnia 1973 Urzędu Wojewódzkiego (UW) w Gdańsku, gdzie pracował od 1 VI 1955 do 31 I 1991 jako zastępca głównego architekta wojewódzkiego (1955–1962) i główny architekt wojewódzki (1962–1990) na następujących stanowiskach w często zmieniających swe nazwy wydziałach: zastępca głównego architekta województwa w Wojewódzkim Zarządzie Architektoniczno-Budowlanym w Gdańsku (1 VI 1955 – 31 X 1958), zastępca kierownika Wydziału Architektury i Nadzoru Budowlanego – Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury (1 XI 1958 – 1 VI 1962), kierownik Wydziału Budownictwa, Urbanistyki i Architektury (1 VI 1962 – XI 1972), kierownik Wydziału Gospodarki Przestrzennej, Geologii i Ochrony Środowiska (XI 1972 – 13 XII 1973), dyrektor Wydziału Gospodarki Przestrzennej, Komunalnej, Geologii i Ochrony Środowiska (13 XII 1973 – 30 VI 1975), dyrektor nowoutworzonego Wojewódzkiego Zarządu Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w Gdańsku (1 VII 1975 – 31 I 1978), dyrektor Wojewódzkiego Zarządu Gospodarki Przestrzennej w Gdańsku (1 II 1978 – 18 VI 1984), a po likwidacji tegoż dyrektor Wydziału Planowania Przestrzennego, Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego (18 VI 1984 – 28 V 1990), p.o. dyrektora Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego (28 V 1990 – 3 I 1991) oraz starszy inspektor wojewódzki Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego (1–31 I 1991) na 3/4 etatu.
Od 1952 był członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP), od 1956 Towarzystwa Urbanistów Polskich (TUP), od 1964 Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), od 18 I 1965 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Ponadto należał do Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (ZZPBiPMB), później Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych (ZZPPiS), Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK), Pomorskiej Okręgowej Izby Architektów Rzeczpospolitej Polskiej (POIA RP).
W SARP pełnił funkcje skarbnika Zarządu Okręgowego w Gdańsku (1954–1956), członka Głównej Komisji Rewizyjnej w Warszawie (1965–1967), prezesa Oddziału Wybrzeże (1994–2009), następnie był prezesem honorowym. Był również przewodniczącym Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej POIA RP (2006–2010) oraz członkiem Honorowej Rady Architektury przy Prezydencie Miasta Sopotu.
W latach 1954–1958 był członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku i Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk-Śródmieście (1958–1961) oraz członkiem Komisji Budownictwa (1966–1972) i Komisji Przemysłu, Budownictwa, Handlu i Usług (od 1973) Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W latach 70. XX wieku był członkiem zarządu i wykładowcą PZITB Oddział w Gdańsku, ponadto członkiem Komisji Inwestycyjnej Lokatorsko-Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Zaspa” (zob. Zaspa), później pracownikiem dydaktycznym Wydziału Architektury PG.
W latach 50. XX w. był współautorem m.in. projektu urbanistycznego Grunwaldzkiej Dzielnicy Mieszkaniowej w Gdańsku-Wrzeszczu (Roman Hordyński, Daniel Olędzki, Jerzy Poklewski i Romuald Szurowski). Za swoje prace otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: II nagrodę konkursu SARP nr 423 na projekt koncepcyjny zagospodarowania przestrzennego terenów polotniskowych (zob. lotnisko we Wrzeszczu (1969) (współautorzy: Jerzy Poklewski, Janusz Maciej Kowalski); równorzędne wyróżnienie II stopnia za projekt rozwiązania architektoniczno-urbanistycznego obszaru Głównego Miasta Gdańska (1970) (współautor Jerzy Poklewski); wyróżnienie I stopnia równorzędne konkursu SARP nr 475 na projekt urbanistyczno-architektoniczny przebudowy Nowego Portu w Gdańsku (1971) (współautor Jerzy Poklewski).
Jako główny architekt wojewódzki i dzięki biegłej znajomości języka francuskiego oprowadzał gości dyplomatycznych odwiedzających Gdańsku, m.in. prezydenta Austrii Rudolfa Kirchschlägera w maju 1975, prezydenta Francji Valéry’go Giscarda d’Estainga w czerwcu 1975, prezydenta Angolii Antónia Agostinho Neto w kwietniu 1977, premiera Rumunii Maneę Mănescu (maj 1977), przewodniczącego SPD Willy'ego Brandta (czerwiec 1977), szacha Iranu Mohammada Rezę Pahlawiego (sierpień 1977), króla i królową Belgii (październik 1977), kanclerza Niemiec Helmuta Schmidta (listopad 1977).
Odznaczony Złotym (1964) i Srebrnym (1955) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem 30-lecia PRL (1974), brązowym (1969) i srebrnym (1973) medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, odznakami „Za zasługi dla Gdańska” (1960), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966) i odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego (1966). Od 1951 był żonaty z Haliną z domu Poklewską (ur. 8 XII 1927), ojciec Anny (ur. 8 VIII 1956). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
Bibliografia:
Archiwum Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, sygn. 5/1684, Akta osobowe Konrada Pławińskiego.
Archiwum Państwowe w Gdańsku (depozyt w Oddziale w Gdyni), Komitet Dzielnicowy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Gdańsk-Śródmieście, sygn. 2685/3863, Akta partyjne Konrada Pławińskiego.
Arch. Konrad January Pławiński, „In memoriam. Pamięci architektów polskich”, https://www.archimemory.pl/pokaz/konrad_january_plawinski,15068 (błędna data śmierci).
