LENDZION LEON, radny, poseł
| < Poprzednie | Następne > |
LEON BERNARD LENDZION (20 V 1918 Gdańsk – 26 VIII 2005 Gdańsk), inżynier, działacz społeczny, radny Gdańska, poseł na Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Syn Antoniego Lendziona. W 1936 absolwent Gimnazjum Polskiego, następnie student Technische Hochschule Danzig na Wydziale Inżynierii Lądowej. Członek polskich organizacji w II Wolnym Mieście Gdańsku (m.in. chóru „Moniuszko”) oraz sekcji lekkoatletycznej polskiego klubu Gedania. Aresztowany 1 IX 1939, od 2 IX 1939 do 3 V 1945 w hitlerowskich obozach koncentracyjnych: Stutthof (1939–1940) i Sachsenhausen (1940–1945 – uciekł podczas ewakuacji obozu).
Po powrocie 19 V 1945 do Gdańska zamieszkał początkowo z matką w Lipcach, kontynuował studia na Politechnice Gdańskiej; od 1948 inżynier budownictwa lądowego. Podjął pracę w Zarządzie Portu Gdańsk–Gdynia, w latach 1950–1978 (emerytura) pracownik Stoczni Gdańskiej, m.in. kierownik Działu Modernizacji i Rozbudowy, na krótko oddelegowany do pracy w Miejskiej Radzie Narodowej jako kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej. Ukończył dwuletnie Studium Organizatorów Wyzwalania Rezerw Produkcyjnych w Przemyśle Maszynowym i Ciężkim. Bezpartyjny, w 1954–1958 radny Gdańska, poseł na Sejm RP III kadencji (1961–1965), IV kadencji (1965–1969) i V kadencji (1969–1972), zasiadał w Komisji Gospodarki Morskiej i Żeglugi. W 1973–1976 radny Wojewódzkiej Rady Narodowej, zasiadał w Komisji Budownictwa i Gospodarki Komunalnej.
Działacz organizacji kombatanckich (członek prezydium ZBoWiD, 1968 wiceprezes zarządu okręgowego, prezes zarządu miejskiego), społecznych (wiceprezes zarządu miejskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich), politycznych (wiceprzewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, członek zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej), Towarzystwa Przyjaciół Gdańska, absolwentów Gimnazjum Polskiego. Po 1960 uważany za duchowego przywódcę członków dawnej Polonii gdańskiej. Pełnił także nieoficjalną funkcję łącznika między Gdańskiem a jego byłymi mieszkańcami osiadłymi w Niemczech, skupionymi w organizacjach Aktion Sühnezeichen (Akcja Znaki Pokuty) i Zeichen der Hoffnung (Znaki Nadziei).
Odznaczonym m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Rodła (1986). W 1999 otrzymał Medal Księcia Mściwoja II. Żonaty był z Heleną z domu Mionskowską (31 X 1923 – 5 VIII 2015 Gdańsk), uczennica Gimnazjum Polskiego, miał m.in. syna Wojciecha (18 IV 1948 – 8 IX 2015), fotoreportera Krajowej Agencji Wydawniczej, „Wieczoru Wybrzeża” i „Dziennika Bałtyckiego”, wraz z córką Agnieszką (30 X 1979 Gdańsk – 7/8 X 2023 Warszawa, zginęła wraz z mężem w pożarze mieszkania na warszawskim Targówku), absolwentką Wydziału Humanistycznego Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi (2002) oraz fotografii w Wyższym Studium Realizacji Telewizyjnej w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi (2006), autora albumu Stary nowy Gdańsk.
Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie
