BEJM TADEUSZ, przewodniczący Prezydium MRN w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ BEJM (27 IV 1929 Kuźnica Stara koło Kłobucka – 1 V 1988 Warszawa), działacz partyjny, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku ( prezydent Gdańska, Rada Miejska). Syn Józefa Bejma (1894–1966) i Teresy z domu Sendal (1893–1980); miał braci Stanisława (ur. 1922) i Czesława (ur. 1933) oraz siostry Czesławę (ur. 1924) i Marię (ur. 1927).
Od 1929 mieszkał w Gdyni, gdzie jego ojciec pracował w przemyśle budowlanym, a od 1936 jako cieśla w Stoczni Gdyńskiej. W tym też roku rozpoczął naukę w szkole powszechnej, do wybuchu II wojny światowej ukończył trzy klasy. W listopadzie 1939 wraz z rodziną został wysiedlony, mieszkał w Przystajni w Częstochowskiem, w 1943 ukończył szkołę powszechną, pracował w zakładzie wędliniarsko-rzeźniczym.
W lutym 1944 w trakcie niemieckich pacyfikacji z całą rodziną został aresztowany przez Gestapo i osadzony w więzieniu w Lublińcu, gdzie przebywał do 9 kwietnia. Zwolniony, po dwunastu dniach ponownie trafił do lublinieckiego więzienia. W sierpniu 1944 otrzymał nakaz pracy w kopalni rudy żelaza „Krystyna” w Pankach, gdzie pracował do stycznia 1945. W kwietniu tego roku osiadł z rodziną na Śląsku, w Wojciechowicach koło Oleśna, w zajętym gospodarstwie poniemieckim. W 1950 ojciec przekazał gospodarstwo państwu i zatrudnił się jako magazynier w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Oleśnie.
W 1948 kończył Średnią Szkołę Zawodową w Oleśnie i jednocześnie w październiku tego roku zdał egzamin na czeladnika wędliniarsko-rzeźnickiego w Izbie Rzemieślniczej w Katowicach. W lipcu 1948 wstąpił do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” (SP) w Warszawie, a w październiku do Związku Młodzieży Polskiej (ZMP). W listopadzie 1948 Powiatowy Zarząd ZMP w Oleśnie wysłał go na miesięczny kurs szkoleniowy do Wisły, a następnie we wrześniu 1949 do brygady SP w Szczecinie, gdzie do listopada tego roku pełnił funkcję członka zarządu ZMP. W lutym 1950 zatrudnił się jako pracownik fizyczny w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego w Katowicach. W maju tego roku rozpoczął czteromiesięczny kurs specjalistów eksportu mięsnego w Poznaniu, po czym w październiku awansował na stanowisko kierownika działu eksportu. W latach 1950–1953 pełnił służbę w Marynarce Wojennej w Gdyni, gdzie przez pierwsze dwa lata był członkiem, a następnie wiceprzewodniczącym zarządu ZMP jednostki. 12 I 1952 ukończył ze stopniem mata Szkołę Specjalistów Morskich w Ustce.
W latach 1951–1953 notowany w ewidencji Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego jako informator „Bystry”, w 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W październiku tego roku Zarząd Polityczny Marynarki Wojennej skierował go do pracy w Polskich Liniach Oceanicznych w charakterze oficera politycznego, którą to funkcję jako zastępca kapitana pełnił do 1958. Notowany w 1954 jako informator „Bałajda” Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego (UB). Jednocześnie w sierpniu 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną PZPR im. Juliana Marchlewskiego.
15 IV 1958 rozpoczął pracę w Komitecie Wojewódzkim (KW) PZPR w Gdańsku, a 24 maja został powołany na stanowisko pierwszego sekretarza Komitetu Dzielnicowego PZPR Gdańsk-Portowa, które zajmował do 30 IX 1959. Od 1 X 1959 do lutego 1963 pełnił funkcję sekretarza do spraw propagandy Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, następnie został przeniesiony na stanowisko przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku „w celu wzmocnienia aparatu rad narodowych”. Administracją miejską kierował w okresie od 27 II 1963 do 8 VI 1969, jednocześnie od 1968 był członkiem egzekutywy KW PZPR. Jednocześnie w 1960 w trybie zaocznym podjął studia na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, w 1968 uzyskał tytuł magistra ekonomii.
Od 9 VI 1969 do 22 XII 1971 był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, 23 XII 1971 wybrano go na pierwszego sekretarza KW PZPR w Gdańsku, którą to funkcję sprawował do 17 V 1975. Za jego kadencji otwarto Halę Widowiskowo-Sportową „Olivia” (1972), Port Północny (1974), lotnisko w Rębiechowie (1974), rozpoczęto budowę osiedla bloków mieszkalnych na Zaspie, odbył się pierwszy po II wojnie światowej Jarmark św. Dominika (1972), do miasta Gdańska włączono Wyspę Sobieszewską oraz 20 okolicznych miejscowości (m.in. Osowa, Matarnia, Kokoszki, Łostowice; 1973). W Gdańsku mieszkał wraz z rodziną przy ul. Św. Ducha.
W maju 1975 został ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, obejmując urząd w Warszawie; od marca 1976 do grudnia 1977 stał na czele Ministerstwa Komunikacji. Zajmował jednocześnie ważne funkcje w centrali partyjnej. Na VI oraz VII Zjeździe PZPR (1971 i 1975) został wybrany na członka Komitetu Centralnego PZPR. Był ponadto posłem na Sejm VI kadencji (1972–1976), gdzie między innymi sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Handlu Zagranicznego (1974–1975). W latach 1977–1985 pełnił obowiązki wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie, po czym przeszedł na rentę.
Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Został odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi (1964), brązowym, srebrnym i złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966, 1972 i 1973), Orderem Narodowym Zasługi II klasy (1967, odznaczenie francuskie), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Medalem 30-lecia Polski Ludowej oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974), Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1981), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), a także Medalem z Okazji 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975).
23 XII 1955 poślubił Barbarę Helenę Sendelę (ur. 16 V 1935), doczekał się syna Krzysztofa (ur. 2 II 1957), m.in. naczelnika Wydziału I Komendy Głównej Policji. Zmarł po ciężkiej chorobie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
