BECKER ZYGMUNT, inżynier budowlany
| < Poprzednie | Następne > |
ZYGMUNT MARIAN BECKER (ur. 16 II 1936 Wejherowo), magister inżynier budowlany. Syn Edmunda (6 VI 1906 Wschowa – 4 IX 1968 Wejherowo), dyplomowanego kupca zbożowego, który początkowo zajmował się skupem zboża, następnie zarządzał gospodarstwem pomocniczym przy cementowni w Wejherowie, od połowy lat 30. był jej kierownikiem. W czasie II wojny światowej tamże księgowy-kasjer, w październiku 1944 przymusowo wcielony do Wehrmachtu, służył jako łącznościowiec. Po wojnie powrócił do pracy w fabryce produkującej cement, gdzie pełnił funkcję kierownika magazynu. Rodzeństwem ojca byli ks. Alojzy (14 IV 1903 – 30 VI 1970), m.in. proboszcz w parafii w Ostrorogu koło Szamotuł (Wielkopolska), Heliodor (3 VII 1904 – 5 X 1939), ► obrońca Poczty Polskiej, ► honorowy obywatel miasta Gdańska (jego ojciec chrzestny), Maria Radomska (21 VI 1909 – 16 II 1997), nauczycielka, oraz przyrodni brat Henryk Gniot (1921 – jesień 1939).
Matka, Waleria Dorota z domu Gessler (4 II 1909 – 22 V 1977), była córką wejherowskiego masarza, pomocą stomatologiczną, później niezatrudniona. Siostra Mieczysława Zefiryna (ur. 26 II 1934), antropologa, emerytowanego pracownika naukowego Uniwersytetu Łódzkiego, w 1991 biorącego udział w procesie identyfikacji szczątków 38 zamordowanych w 1939 obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku.
We wrześniu 1942 rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Wejherowie, wkrótce przeniesiony do tzw. „ćwiczeniówki”, czyli szkoły działającej przy seminarium nauczycielskim. Jesienią 1944, z uwagi na zbliżający się front, szkoła została przystosowana na lazaret. Po wojnie kontynuował naukę w Szkole Podstawowej w Wejherowie przy ul. Dworcowej. Równolegle kształcił się w szkole muzycznej przy ul. Północnej w klasie fortepianu aż do jej likwidacji. W latach 1950–1953 uczęszczał do Gimnazjum Jana III Sobieskiego w Wejherowie. Po jego likwidacji maturę zdał w 1954 w Szkole Towarzystwa Przyjaciół Dzieciom.
W latach 1954–1959 studiował na ► Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej (PG). Latem 1955 odbył praktyki geodezyjne w ► Dolinie Radości, w następnych latach przy siłowniach wodnych na Kanale Żerańskim oraz przy zaporze na Sanie i zbiorniku w Myczkowcach. W czasie studiów początkowo pracował przy przeładunkach w gdańskim porcie. W trakcie studiów, w 1958 ukończył studium wojskowe w Słupsku, porucznik rezerwy. W początkach 1960 odbył obowiązkowy staż w Wydziale Melioracji w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Wejherowie, od 1 IV 1960 pracował w Olsztyńskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Mieszkaniowego. Od 1 IX 1967 naczelny inżynier w Olsztyńskim Przedsiębiorstwie Produkcji Pomocniczej Budownictwa w ramach Olsztyńskiego Zjednoczenia Budownictwa Mieszkaniowego. Prowadził m.in. budowy fabryk domów w Iławie i Kętrzynie.
Od 15 XII 1977 pracował jako zastępca naczelnego inżyniera w Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego „Północ” w Gdańsku (ul. 3 Maja). Sprawował nadzór m.in. nad budową fabryki Olsztyńskich Zakładów Opon Samochodowych, pracami budowlanymi na terenie fabryki Gdańskie Zakłady Środków Odżywczych (zob. ► Dr. Oetker), w zakładzie „Celuloza” w Kwidzynie, w przedsiębiorstwie Farb i Lakierów Polifarb w Gdyni oraz w zakładzie piekarniczym „Bochen” w Gdyni. Uczestniczył w procesie budowy w Gdańsku ► Nowego Chełmu (między Chełmem Starym a ► Wzgórzem Mickiewicza) i Karwin w Gdyni. Mieszkał z rodziną w Gdyni przy ul. Władysława IV, od 1983 w Sopocie.
Od początku 1980 do V 1983 pracował jako naczelny inżynier w Przedsiębiorstwie Produkcji Betonów Budownictwa Komunalnego „Kombet” w Gdyni (ul. Kolejowa). W tym czasie był odpowiedzialny m.in. za przygotowanie produkcji i nadzór nad wytwarzaniem elementów betonowych do upamiętnienia pochowanych na ► Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu na Zaspie. Od końca czerwca 1983 do grudnia 1984 przebywał na kontrakcie w fabryce płyt betonowych w Mosulu w Iraku, gdzie pełnił nadzór nad ich produkcją. Od 23 VII 1985 pracował jako starszy inspektor nadzoru inwestorskiego w Lokatorsko-Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Osowa” w Gdańsku-►Osowej (ul. Balcerskiego). Między 1 IX 1987 a 31 III 1988 pełnił funkcję zastępcy prezesa ds. technicznych w Nadmorskiej Spółdzielni Pracy Materiałów Budowlanych w Gdyni (ul. Jana z Kolna). Od 1 IV 1988 do końca 1989 kierował dociepleniami budynków w spółce „Energosoft” w Gdyni, przy ówczesnej ul. Dzierżyńskiego (ul. Legionów). Od 6 I 1990 zatrudniony był w przedsiębiorstwie „Polnord” w Gdańsku (ul. Na Piaskach). Był również kierownikiem inwestycji budowlanych na terenie Niemiec, początkowo w Ismaning koło Monachium, od maja 1992 w Weismain, następnie przy rozbudowie uczelni w Wiesbaden. Od 1996 na emeryturze.
W latach 1993–2011 współpracował z ► Wydawnictwem „Oskar”, odpowiadał za tłumaczenie korespondencji z języka niemieckiego na polski i odwrotnie oraz za lekturę publikacji niemieckich autorów oraz ich opiniowanie. Współpracował przy wydawaniu książek m.in. z ► Günterem Grassem oraz Dieterem Schenkiem, autorem studium prawno-historycznego o morderstwie sądowym dokonanym na obrońcach Polskiej Poczty w Gdańsku (1995).
Od 1967 do jej rozwiązania członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od końca lat 90. XX wieku członek Koła Rodzin Byłych Pracowników Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. Odznaczony Srebrnym (1974) i Złotym (1987) Krzyżem Zasługi, Srebrną Odznaką „Zasłużony dla budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych” (1974), uhonorowany przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie Złotą Odznaką „Zasłużony dla Spółdzielczości Mieszkaniowej” (1976).
Od 20 VIII 1960 żonaty z Barbarą Marią z domu Łomniewską (4 XII 1936 Wejherowo – 30 XI 2021 Sopot), absolwentką Wydziału Budownictwa Wodnego PG, nauczycielką w szkołach średnich o profilu budowlanym, m.in. w Zespole Szkół Budowlanych w Gdyni, w drugiej połowie lat 80. XX wieku specjalistką ds. kalkulacji w Lokatorsko-Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Osowa”, córką Kazimierza (22 II 1907 Radomyśl Wielki – 26 XII 1978 Sopot) geografa, oceanografa, profesora Uniwersytetu M. Kopernika w Toruniu oraz ► Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Ojciec Małgorzaty Bogumiły (19 II 1962 – 4 II 2021), projektantki dróg i mostów oraz Anny Doroty (ur. 24 VII 1967), absolwentki ► Akademii Muzycznej w Gdańsku, tłumaczki przysięgłej języka niderlandzkiego.
Bibliografia:
Archiwum i informacje Zygmunta Beckera.
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, sygn. 645/236290 (akta paszportowe).
