KEYSER ERICH, historyk, profesor Technische Hochschule Danzig
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''ERICH KEYSER''' (12 X 1893 Gdańsk – 21 II 1968 Marburg), historyk. Syn kupca Juliusa Ferdinanda Keysera (3 VI 1868 Gdańsk – 14 VII 1920 Gdańsk), w 1900 mieszkającego przy Poggenpfuhl 24 (ul. Żabi Kruk), mającego kantor firmy przy Hundegasse 112 (ul. Ogarna), i Adelheidy (ur. 31 X 1870 Gdańsk), córki Hermanna Gelhorna. Brat Kurt zginął na froncie 23 III 1916, brat Walter zmarł 12 II 1920 w Gdańsku w wieku 18 lat.<br/><br/> | '''ERICH KEYSER''' (12 X 1893 Gdańsk – 21 II 1968 Marburg), historyk. Syn kupca Juliusa Ferdinanda Keysera (3 VI 1868 Gdańsk – 14 VII 1920 Gdańsk), w 1900 mieszkającego przy Poggenpfuhl 24 (ul. Żabi Kruk), mającego kantor firmy przy Hundegasse 112 (ul. Ogarna), i Adelheidy (ur. 31 X 1870 Gdańsk), córki Hermanna Gelhorna. Brat Kurt zginął na froncie 23 III 1916, brat Walter zmarł 12 II 1920 w Gdańsku w wieku 18 lat.<br/><br/> | ||
W 1912 ukończył gdańskie [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskie]], podjął studia historyczne i germanistyczne we Fryburgu, Monachium, Halle i Berlinie. Zmobilizowany po wybuchu I wojny światowej, w wyniku odniesionych na froncie ran zwolniony z wojska. Kontynuował studia, od 1917 doktor. W latach 1919-1920 studiował dodatkowo w Berlinie archiwistykę. Od 1920 do 1927 pracownik gdańskiego [[ARCHIWA | Archiwum Państwowego]], 1927–1945 kierował [[MUZEUM KRAJOWE HISTORII GDAŃSKA | Państwowym Muzeum Krajowym Historii Gdańska]], 1938–1945 przewodniczący [[ZACHODNIOPRUSKIE TOWARZYSTWO HISTORYCZNE | Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego]]. Od 1925 habilitowany i prywatny docent, w 1931 profesor historii średniowiecznej i nowożytnej w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]].<br/><br/> | W 1912 ukończył gdańskie [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskie]], podjął studia historyczne i germanistyczne we Fryburgu, Monachium, Halle i Berlinie. Zmobilizowany po wybuchu I wojny światowej, w wyniku odniesionych na froncie ran zwolniony z wojska. Kontynuował studia, od 1917 doktor. W latach 1919-1920 studiował dodatkowo w Berlinie archiwistykę. Od 1920 do 1927 pracownik gdańskiego [[ARCHIWA | Archiwum Państwowego]], 1927–1945 kierował [[MUZEUM KRAJOWE HISTORII GDAŃSKA | Państwowym Muzeum Krajowym Historii Gdańska]], 1938–1945 przewodniczący [[ZACHODNIOPRUSKIE TOWARZYSTWO HISTORYCZNE | Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego]]. Od 1925 habilitowany i prywatny docent, w 1931 profesor historii średniowiecznej i nowożytnej w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]].<br/><br/> | ||
| − | Autor prac o Gdańsku, | + | Autor prac o Gdańsku, m.in. syntezy jego dziejów: ''Danzigs Geschichte'' (1921, 1928) i ''Der Weichselkorridor im Urteil des Auslandes'' (1931). W 1929 wraz z prof. [[GRUBER KARL ERWIN, profesor Technische Hochschule Danzig | Karlem Erwinem Gruberem]] wydał w Berlinie bogato ilustrowaną zdjęciami monografię ''Die Marienkirche in Danzig'' (''Kościół Mariacki w Gdańsku''), będącą początkiem serii D''ie Baudenkmäler der Freien Stadt Danzig. Erster Teil: Die Kirchliche Bauwerke'' (''Zabytki Wolnego Miasta Gdańska. Część pierwsza: Budowle kościelne''), opublikowanej pod patronatem Wydziału Architektury TH Danzig. Animator życia naukowego, największa indywidualność we współczesnym sobie środowisku gdańskich historyków. Przeciwnik politycznie neutralnej historiografii, m.in. gloryfikując zakon krzyżacki, w pracy z 1919 ''Die Legende von der Zerstörung Danzigs im Jahre 1308'' (''Legenda o zniszczeniu Gdańska w roku 1308'') starał się udowodnić, że Krzyżacy nie dopuścili się [[RZEŹ GDAŃSKA W 1308 ROKU | rzezi gdańszczan]] i zniszczenia Gdańska w 1308, dowodził historycznych praw niemieckich do Gdańska i Pomorza Wschodniego. Zwolennik przewartościowania metodologii historii w myśl nazistowskich założeń, od 1 VI 1933 członek NSDAP. Miał duży wpływ na kierunek i intensywność niemieckich badań nad historią Gdańska. Od 1939 wydawał wielotomową ''Deutsches Städtebuch'', częściowo aktualność zachowały jego badania nad rozwojem przestrzennym zwłaszcza [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta Gdańska]]. W 1939 był członkiem komisji do spraw germanizacji nazw polskich miejscowości rejencji gdańskiej. Jeszcze w 1944 brał udział w badaniach rasowych prowadzonych przez [[PAŃSTWOWA AKADEMIA MEDYCYNY PRAKTYCZNEJ W GDAŃSKU | Medizinische Akademie Danzig]] w okolicach miasta. <br/><br/> |
Od 1945 w Niemczech. W latach 1951–1959 dyrektor [[INSTYTUT HERDERA W MARBURGU. ZBIORY GDAŃSKIE | Instytutu Herdera w Marburgu/Lahn]]. Pośmiertnie wydano podsumowanie jego niektórych wątków badań nad średniowieczną przeszłością Gdańska: ''Die Baugeschichte der Stadt Danzig'' (Köln–Wien 1972).<br/><br/> | Od 1945 w Niemczech. W latach 1951–1959 dyrektor [[INSTYTUT HERDERA W MARBURGU. ZBIORY GDAŃSKIE | Instytutu Herdera w Marburgu/Lahn]]. Pośmiertnie wydano podsumowanie jego niektórych wątków badań nad średniowieczną przeszłością Gdańska: ''Die Baugeschichte der Stadt Danzig'' (Köln–Wien 1972).<br/><br/> | ||
Pod koniec pobytu w Gdańsku mieszkał w [[OLIWA |Oliwie]] przy Jahnstraße 6 (ul. Liczmańskiego). Od 16 IX 1922 do 1945 żonaty był z Charlottą Haack (ur. 17 X 1901 Malbork), po 1948 z Annemarie Ohrt. W 1968 nekrolog w [[UNSER DANZIG, pismo| „Unser Danzig”]] podpisali: wdowa Annemarie Keyser z domu Ohrt, Ulrika Keyser oraz rodzina Arthura Keysera. {{author: MA}} {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pod koniec pobytu w Gdańsku mieszkał w [[OLIWA |Oliwie]] przy Jahnstraße 6 (ul. Liczmańskiego). Od 16 IX 1922 do 1945 żonaty był z Charlottą Haack (ur. 17 X 1901 Malbork), po 1948 z Annemarie Ohrt. W 1968 nekrolog w [[UNSER DANZIG, pismo| „Unser Danzig”]] podpisali: wdowa Annemarie Keyser z domu Ohrt, Ulrika Keyser oraz rodzina Arthura Keysera. {{author: MA}} {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:36, 27 gru 2023
ERICH KEYSER (12 X 1893 Gdańsk – 21 II 1968 Marburg), historyk. Syn kupca Juliusa Ferdinanda Keysera (3 VI 1868 Gdańsk – 14 VII 1920 Gdańsk), w 1900 mieszkającego przy Poggenpfuhl 24 (ul. Żabi Kruk), mającego kantor firmy przy Hundegasse 112 (ul. Ogarna), i Adelheidy (ur. 31 X 1870 Gdańsk), córki Hermanna Gelhorna. Brat Kurt zginął na froncie 23 III 1916, brat Walter zmarł 12 II 1920 w Gdańsku w wieku 18 lat.
W 1912 ukończył gdańskie Gimnazjum Miejskie, podjął studia historyczne i germanistyczne we Fryburgu, Monachium, Halle i Berlinie. Zmobilizowany po wybuchu I wojny światowej, w wyniku odniesionych na froncie ran zwolniony z wojska. Kontynuował studia, od 1917 doktor. W latach 1919-1920 studiował dodatkowo w Berlinie archiwistykę. Od 1920 do 1927 pracownik gdańskiego Archiwum Państwowego, 1927–1945 kierował Państwowym Muzeum Krajowym Historii Gdańska, 1938–1945 przewodniczący Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego. Od 1925 habilitowany i prywatny docent, w 1931 profesor historii średniowiecznej i nowożytnej w Technische Hochschule Danzig.
Autor prac o Gdańsku, m.in. syntezy jego dziejów: Danzigs Geschichte (1921, 1928) i Der Weichselkorridor im Urteil des Auslandes (1931). W 1929 wraz z prof. Karlem Erwinem Gruberem wydał w Berlinie bogato ilustrowaną zdjęciami monografię Die Marienkirche in Danzig (Kościół Mariacki w Gdańsku), będącą początkiem serii Die Baudenkmäler der Freien Stadt Danzig. Erster Teil: Die Kirchliche Bauwerke (Zabytki Wolnego Miasta Gdańska. Część pierwsza: Budowle kościelne), opublikowanej pod patronatem Wydziału Architektury TH Danzig. Animator życia naukowego, największa indywidualność we współczesnym sobie środowisku gdańskich historyków. Przeciwnik politycznie neutralnej historiografii, m.in. gloryfikując zakon krzyżacki, w pracy z 1919 Die Legende von der Zerstörung Danzigs im Jahre 1308 (Legenda o zniszczeniu Gdańska w roku 1308) starał się udowodnić, że Krzyżacy nie dopuścili się rzezi gdańszczan i zniszczenia Gdańska w 1308, dowodził historycznych praw niemieckich do Gdańska i Pomorza Wschodniego. Zwolennik przewartościowania metodologii historii w myśl nazistowskich założeń, od 1 VI 1933 członek NSDAP. Miał duży wpływ na kierunek i intensywność niemieckich badań nad historią Gdańska. Od 1939 wydawał wielotomową Deutsches Städtebuch, częściowo aktualność zachowały jego badania nad rozwojem przestrzennym zwłaszcza Głównego Miasta Gdańska. W 1939 był członkiem komisji do spraw germanizacji nazw polskich miejscowości rejencji gdańskiej. Jeszcze w 1944 brał udział w badaniach rasowych prowadzonych przez Medizinische Akademie Danzig w okolicach miasta.
Od 1945 w Niemczech. W latach 1951–1959 dyrektor Instytutu Herdera w Marburgu/Lahn. Pośmiertnie wydano podsumowanie jego niektórych wątków badań nad średniowieczną przeszłością Gdańska: Die Baugeschichte der Stadt Danzig (Köln–Wien 1972).
Pod koniec pobytu w Gdańsku mieszkał w Oliwie przy Jahnstraße 6 (ul. Liczmańskiego). Od 16 IX 1922 do 1945 żonaty był z Charlottą Haack (ur. 17 X 1901 Malbork), po 1948 z Annemarie Ohrt. W 1968 nekrolog w „Unser Danzig” podpisali: wdowa Annemarie Keyser z domu Ohrt, Ulrika Keyser oraz rodzina Arthura Keysera.
