TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE
| < Poprzednie | Następne > |
w rozmowie z chirurgiem Remmersem, portretowany przez Daniela Chodowieckiego (siedzi tyłem), 1773
TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE (TP, Societas Physicae Experimentalis, od 1753 Die Naturforschende Gesellschaft). Powstało 7 XI 1742 z inicjatywy Daniela Gralatha. Pierwsze oficjalne spotkanie odbyło się 2 I 1743 roku. Założyciele: Christoph Michael Hanow, Heinrich Kühn, Jacob Theodor Klein, Paul Świetlicki, Heinrich Rosenberg, Friedrich Zorn; pierwszym prezesem (dyrektorem) został David Kade. Sympatyzowały z nim liczne polskie rodziny arystokratyczne, jak Czapscy, Sierakowscy, Sanguszkowie oraz Załuscy. Działalnością TP interesował się król polski Stanisław August Poniatowski, który dwa razy przesłał do Gdańska hojne podarunki wspierające jego rozwój. Środki na utrzymanie pochodziły z darów, składek członków oraz zapisów pośmiertnych.
Pierwszy statut ogłoszono 2 I 1743 roku, kolejne w latach: 1786, 1818, 1834, 1865, 1875, 1897 i 1921. Celem TP było skupienie osób związanych z naukami przyrodniczymi i poszerzanie wiedzy z tej dziedziny poprzez wygłaszanie referatów, demonstrowanie doświadczeń i dyskusje na temat koncepcji przyrodniczych. Od roku 1865 – propagowanie nauk przyrodniczych wśród mieszkańców regionu. Za godło przyjęto rycinę przedstawiającą ogród z szeregiem owocujących drzew, za motto zaś słowa Tempora et cultura. Kierownictwo składało się z dyrektora, wicedyrektora, skarbnika i sekretarza; w 1786 wprowadzono urząd bibliotekarza. Stosowano podział na członków zwyczajnych, wolnych i honorowych, rekrutujących się z kraju i zagranicy. W latach 1743–1793 należało do niego 91 osób, w 1813 tylko 16, 1822 – 87 (z Gdańska tylko 17, reszta była członkami honorowymi), w 1873 – 330, w 1880 – ponad 400 (z tego 267 z Gdańska), w 1920 było ich ponad 600.
W 1746 roku TP otrzymało siedzibę w wydzierżawionych od miasta pomieszczeniach Bramy Zielonej (sala nad przejazdem – magazyn zbiorów i aparatury, dwa pokoje na biuro i miejsce spotkań). Podczas remontu Bramy Zielonej (od 1829) zbiory i bibliotekę przeniesiono do budynku byłej szkoły mariackiej, w roku 1832, w związku z jego rozbiórką, do kościoła św. Jakuba. W 1845 ostateczną siedzibą została kamienica przy ul. Mariackiej 25 (zwana Domem Przyrodników, obecna siedziba Muzeum Archeologicznego), zakupiona za 24 tysiące talarów od fundacji Mathiasa Nathanaela Wolffa, zwiększana o sąsiednie kamienice, stopniowo wykupywane. Początek XIX wieku (aż do lat 60.) to okres czasowego upadku TP.
W 1781 roku powstało, dzięki fundacji M.N. Wolffa, obserwatorium astronomiczne w jednym z bastionów Biskupiej Górki ( Julius August Koch). Uszkodzone w czasie oblężenia Gdańska przez Francuzów w 1807 i zniszczone w czasie walk o Gdańsk w roku 1813, zostało odtworzone w Domu Przyrodników ( Ernst Friedrich Kayser). Członkowie towarzystwa założyli własną bibliotekę, a w latach 1881–1892 w siedzibie przy ul. Mariackiej otwarto ogólnodostępną czytelnię naukową, drugą po Bibliotece Miejskiej w Gdańsku. Zbiory biblioteczne, na podstawie umowy z Senatem II Wolnego Miasta Gdańska, przekazano w okresie 1922–1923 Technische Hochschule Danzig (zniszczone podczas II wojny światowej, zachowały się jedynie 284 woluminy). Bogate zbiory przyrodnicze przekazano w 1880 jako depozyt na część ekspozycji Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej.
Towarzystwo zajmowało się także działalnością wydawniczą. Już w 1747 roku wydano drukiem pierwszą pracę jego członków Versuche und Abhandlungen der Naturforschenden Gesellschaft in Danzig (kolejne tomy w 1754 i 1756), w 1778 Neue Sammlung von Versuchen und Abhandlungen…, w latach 1864–1934 ukazywało się czasopismo „Schriften der Naturforschenden Gesellschaft – Neue Folge”. Towarzystwo organizowało również konkursy na opracowania naukowe, na przykład w 1768 dotyczące zapobiegania zapiaszczeniu Mierzei Wiślanej, a w 1769 na temat udzielania pierwszej pomocy medycznej. W latach 1875–1914 było dotowane finansowo (najhojniej ze wszystkich towarzystw) przez władze prowincji i władze miejskie. 1 V 1872 wyodrębniono sekcję antropologii i etnografii, której przewodniczącym został dr med. Abraham Lissauer (po 1892 kierowana przez dr. med. J.G. Oelschlägera). Do jej członków należał archeolog Heinrich Schliemann – odkrywca Troi, Myken i Tirynsu, który odwiedził Gdańsk w sierpniu 1875 roku. Sekcja medyczna, pod kierunkiem dr. med. Georga Abegga, powstała 19 XII 1876. W 1890 weszła w skład Towarzystwa Lekarskiego Prus Zachodnich (Verein der Ärzte Westpreußens). 29 XII 1876 powstała sekcja fizyki i chemii, którą kierował dr filozofii Hermann Lamp. Od 1781 roku TP zgłaszało konieczność utworzenia szkoły położnych (otwarta 1 XII 1804 położnictwo). 14 IX 1869 na zjeździe poświęconym wybitnemu przyrodnikowi, geografowi i podróżnikowi Aleksandrowi Humboldtowi ustanowiono stypendium Humboldta.
Po I wojnie światowej TP podupadło, w 1936 roku zaprzestało działalności; jako datę rozwiązania przyjmuje się w rok 1945, wraz z końcem II wojny światowej. Tradycje TP są kontynuowane w Niemczech przez środowisko dawnych gdańszczan, utrzymujących kontakt z Gdańskim Towarzystwem Naukowym.
| 1743 | David Kade |
| 1744–1746 | Adrian Gottlieb Söhner |
| 1747 | Jacob Theodor Klein |
| 1748 | Heinrich Kühn |
| 1749 | Heinrich Wilhelm von Rosenberg |
| 1750 | Adrian Gottlieb Söhner |
| 1751 | Johann Eilhard Reinick |
| 1752 | Adrian Gottlieb Söhner |
| 1753 | Gottfried Reyger |
| 1754 | Heinrich Jacob De La Motte |
| 1755–1756 | Daniel Gralath Starszy |
| 1757 | Benjamin Gottlieb von Schröder |
| 1758–1759 | Christian Sendel |
| 1760 | Gottfried Reyger |
| 1761 | Benjamin Gottlieb von Schröder |
| 1762 | Johann Eilhard Reinick |
| 1763 | Heinrich Jacob De La Motte |
| 1764 | Christian Sendel |
| 1765–1766 | Heinrich Wilhelm von Rosenberg |
| 1767 | Johann Samuel Ferber |
| 1768 | Johann Eilhard Reinick |
| 1769–1771 | Gabriel Joachim Weickhmann]] |
| 1772 | Christian Sendel |
| 1773–1774 | Benjamin Gottlieb von Schröder |
| 1775–1776 | Ephraim Krüger |
| 1777–1778 | Joachim Wilhelm Weickhmann |
| 1779–1780 | Christian Sendel |
| 1781–1783 | Ephraim Krüger |
| 1784 | Daniel Gottfried Zernecke |
| 1785 | Daniel Gottfried Weickhmann |
| 1786 | Philipp Lampe |
| 1787–1788 | Nathanael Behrendt |
| 1789–1790 | Nathanael Dauter |
| 1791–1792 | Heinrich Eduard Hoechster |
| 1793 | Ephraim Philipp Blech |
| 1794–1796 | Samuel Benedict Flander |
| 1797–1798 | Nathanael Dauter |
| 1799–1803 | Johann Gottfried Kleefeld |
| 1804 | Gottfried Goetz |
| 1805–1808 | Samuel Otto Blume |
| 1809 | Philipp Lampe |
| 1810–1812 | Johann Gottfried Kleefeld |
| 1813–1831 | Michael Christoph Schmidt |
| 1832–1836 | Wilhelm August Förstemann |
| 1836–1845 | Georg Karl Berendt |
| 1846 | Karl Wilhelm Schaper |
| 1847–1855 | Karl Theodor Anger |
| 1856–1860 | Albert Karl Ludwig Liévin |
| 1861–1862 | Hermann Robert Giesswald |
| 1862–1864 | Albert Karl Ludwig Liévin |
| 1865–1893 | Theodor Karl Bail |
| 1894–1909 | Albert Momber |
| 1909–1921 | Konrad Lakowitz |
| 1922–1925 | Hermann Stremme |
| 1926–1928 | Erwin Liek |
| 1929–1933 | Wolfgang La Baume |
| 1933–1945? | Hermann Weber |
