KEYSER ERICH, historyk, profesor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
ERICH KEYSER (12 X 1893 Gdańsk – 21 II 1968 Marburg), historyk. Syn kupca Juliusa Ferdinanda Keysera (3 VI 1868 Gdańsk – 14 VII 1920 Gdańsk), w 1900 mieszkającego przy Poggenpfuhl 24 (ul. Żabi Kruk), mającego kantor firmy przy Hundegasse 112 (ul. Ogarna), i Adelheidy (ur. 31 X 1870 Gdańsk), córki Hermanna Gelhorna. Brat Kurt zginął na froncie 23 III 1916, brat Walter zmarł 12 II 1920 w Gdańsku w wieku 18 lat.
W 1912 ukończył gdańskie Gimnazjum Miejskie, podjął studia historyczne i germanistyczne we Fryburgu, Monachium, Halle i Berlinie. Zmobilizowany po wybuchu I wojny światowej, w wyniku odniesionych na froncie ran zwolniony z wojska. Kontynuował studia, od 1917 doktor. W latach 1919-1920 studiował dodatkowo w Berlinie archiwistykę. Od 1920 do 1927 pracownik gdańskiego Archiwum Państwowego, 1927–1945 kierował Państwowym Muzeum Krajowym Historii Gdańska, 1938–1945 przewodniczący Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego. Od 1925 habilitowany i prywatny docent, w 1931 profesor historii średniowiecznej i nowożytnej w Technische Hochschule Danzig.
Autor prac o Gdańsku, m.in. syntezy jego dziejów: Danzigs Geschichte (1921, 1928) i Der Weichselkorridor im Urteil des Auslandes (1931). W 1929 wraz z prof. Karlem Erwinem Gruberem wydał w Berlinie bogato ilustrowaną zdjęciami monografię Die Marienkirche in Danzig (Kościół Mariacki w Gdańsku), będącą początkiem serii Die Baudenkmäler der Freien Stadt Danzig. Erster Teil: Die Kirchliche Bauwerke (Zabytki Wolnego Miasta Gdańska. Część pierwsza: Budowle kościelne), opublikowanej pod patronatem Wydziału Architektury TH Danzig. Animator życia naukowego, największa indywidualność we współczesnym sobie środowisku gdańskich historyków. Przeciwnik politycznie neutralnej historiografii, m.in. gloryfikując zakon krzyżacki, w pracy z 1919 Die Legende von der Zerstörung Danzigs im Jahre 1308 (Legenda o zniszczeniu Gdańska w roku 1308) starał się udowodnić, że Krzyżacy nie dopuścili się rzezi gdańszczan i zniszczenia Gdańska w 1308, dowodził historycznych praw niemieckich do Gdańska i Pomorza Wschodniego. Zwolennik przewartościowania metodologii historii w myśl nazistowskich założeń, od 1 VI 1933 członek NSDAP. Miał duży wpływ na kierunek i intensywność niemieckich badań nad historią Gdańska. Od 1939 wydawał wielotomową Deutsches Städtebuch, częściowo aktualność zachowały jego badania nad rozwojem przestrzennym zwłaszcza Głównego Miasta Gdańska. W 1939 był członkiem komisji do spraw germanizacji nazw polskich miejscowości rejencji gdańskiej. Jeszcze w 1944 brał udział w badaniach rasowych prowadzonych przez Medizinische Akademie Danzig w okolicach miasta.
Od 1945 w Niemczech. W latach 1951–1959 dyrektor Instytutu Herdera w Marburgu/Lahn. Pośmiertnie wydano podsumowanie jego niektórych wątków badań nad średniowieczną przeszłością Gdańska: Die Baugeschichte der Stadt Danzig (Köln–Wien 1972).
Pod koniec pobytu w Gdańsku mieszkał w Oliwie przy Jahnstraße 6 (ul. Liczmańskiego). Od 16 IX 1922 do 1945 żonaty był z Charlottą Haack (ur. 17 X 1901 Malbork), po 1948 z Annemarie Ohrt. W 1968 nekrolog w „Unser Danzig” podpisali: wdowa Annemarie Keyser z domu Ohrt, Ulrika Keyser oraz rodzina Arthura Keysera.
