MUZYK FELIKS, działacz gdańskiej Polonii, patron gdańskiej ulicy

< Poprzednie

Następne >

Jubileusz 30-lecia chóru Lutnia, piąty od prawej Feliks Muzyk, dyrygent, szósty – Roman Ogryczak, prezes, 1926

Feliks Muzyk z żoną Bolesławą

Aresztowanie 1 IX 1939 pracowników „The Britisch and Polish Trade Bank”, Feliks Muzyk w okularach, pierwszy z prawej prokurent Czesław Tejkowski, za policjantem Feliks Arentowicz, z tylu – po lewej – Bronisław Olszewski

FELIKS MUZYK (6 III 1898 Gdańsk – 22 III 1940 Stutthof), działacz polonijny, patron gdańskiej ulicy. Syn Władysława Muzyka, brat Edmunda Muzyka. W 1910 ukończył szkołę powszechną, w 1914 Gimnazjum Miejskie. W chwili wybuchu I wojny światowej przebywał w Warszawie, aresztowany przez Rosjan, został zesłany na Syberię.

Powrócił do Gdańska w 1918; ukończył kursy bankowe i pracował w gdańskiej filii poznańskiego Spółdzielczego Banku Związku Spółek Zarobkowych. Od 1930 był prokurentem i wicedyrektorem "The British and Polish Trade Bank" w Gdańsku (z siedzibą w hotelu Danziger Hof). Od 1919 był skarbnikiem Stowarzyszenia Śpiewaczego Lutnia w Gdańsku (bas II), w latach 1922–1924, 1925–1930 i 1933–1934 jego dyrygentem, od 1927 dyrektorem. Był dyrygentem Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia w Oliwie, w 1922 pod jego batutą zdobyło ono na II Zjeździe Śpiewaczym w Gdańsku nagrodę związkową. Od listopada 1920 był dyrygentem Gdańskiego Towarzystwa Orkiestralnego. Działał w powołanym 20 VI 1920 w Gdańsku VI Pomorskim Okręgu Związku Śpiewaczego, w pierwszych latach pełnił funkcję skarbnika, od 1924 dyrektora okręgowego, od 1927 dyrygenta okręgowego. Był członkiem Polskiego Towarzystwa „Jedność”, Związku Polaków, Macierzy Szkolnej, Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki, KS Gedanii, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W sierpniu 1939 odrzucił propozycję wyjazdu z rodziną do Anglii, zaoferowaną przez angielskiego dyrektora banku, w którym pracował. Aresztowany 1 IX 1939 w siedzibie banku, przebywał w Victoriaschule, następnie w gdańskim więzieniu, obozie dla Polaków w Nowym Porcie (pracował przymusowo w gospodarstwie rolnym w Gross Lesewitz (Lasowice Wielkie) na Żuławach) i w obozie Stutthof. Rozstrzelany, prochy ekshumowano w 1946 i złożono na cmentarzu na Zaspie.

5 IX 1922 w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie ożenił się z Bolesławą (zm. 6 II 1970), córką Antona Leszczyńskiego (zm. 15 I 1935 Oliwa), współwłaściciela firmy "St. & A. Leszczyński" przy Pfefferstadt 8 (ul. Korzenna), między innymi członkinią chóru Lutnia w Gdańsku (sopran I). Ojciec Celiny, Budzimiry Wojtalewicz-Winke (1924–2015) (zob. Medal św. Wojciecha, 2008), Janiny i Jadwigi Michałkiewicz (ur. 1937). Mieszkał początkowo przy An der Neuen Mottlau 7a (ul. Motławska) na Spichlerzach, 1927–1932 przy Jäschkentaler Weg 23 (ul. Jaśkowa Dolina), następnie przy 2. Damm 17 (ul. Grobla II), gdzie w latach 2004–2006 wisiała tablica pamiątkowa poświęcona jemu, jego ojcu i bratu Edmundowi. Od 23 V 2002 patron ulicy w dzielnicy Gdańsk–Orunia Górna ( Maćkowy). BŚ

Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, Urząd Stanu Cywilnego 1609/573, nr 806 (akt urodzenia).
„Gazeta Gdańska“, 4 III 1922, nr 52, s. 3; 6 IX 1922, nr 203, s. 3 (ślub); 13 I 1934, nr 9, s. 5; 27 X 1936, nr 247, s. 10.