KOTLICA JACEK, poeta, prozaik
| < Poprzednie | Następne > |
JACEK KOTLICA, właściwie Józef Foromański (24 XII 1939 Kotlice na Zamojszczyźnie – 7 V 2010 Gdańsk), poeta, prozaik, publicysta, krytyk sztuki. Był jednym z ocalonych z transportu Dzieci Zamojszczyzny, wiezionych do Niemiec i przeznaczonych do germanizacji. Po II wojnie światowej zamieszkał w Sopocie, później w Gdańsku. W latach 1959–1961 studiował na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, przez pewien czas Ekonomikę Transportu w sopockiej Wyższej Szkole Ekonomicznej. W 1975 ukończył trzyletnie Studium Kultury i Języka Czeskiego na Uniwersytecie Karola w Pradze.
Jako poeta debiutował w 1964 w „Literach” i programie Radia Gdańsk. Autor tomików wierszy: Odbieranie źródła (1966), Białe zaduszki (1969), Zwierzyniec pani Res (1973), Zwierzenia pani Res (1985) i Polowanie na jednorożca (1995), powieści Wronie oko (1977), książek dla dzieci: Czarodziejski skarbiec mistrza Famagusa (1979), Baśń o wronim oku (1984), Halo, czy to zoo? (1986), Rejs z czarodziejem (1986) oraz esejów dotyczących plastyki współczesnej. Autor książki Lech Bądkowski, rzecznik Rzeczpospolitej (2001). Publikował między innymi na łamach „Punktu”, „Gdańskiego Kwartalnika Kulturalnego”, „Tygodnika Morskiego” i „Głosu Wybrzeża”. Współpracował z czasopismem „Autograf”.
Od 1969 w Związku Literatów Polskich. W latach 60. XX wieku działał w Stowarzyszeniu „Pax”. W okresie 1981–1983 kierownik literacki Teatru Współczesnego w Szczecinie, wieloletni działacz Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Pod koniec życia związał się z klubem Plama ( Gdański Archipelag Kultury) na Zaspie (gdzie mieszkał). Odznaczony między innymi honorowymi odznakami „Za Zasługi dla Gdańska” i „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.
