MÜNZER HILDEBRAND, burmistrz Głównego Miasta Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
HILDEBRAND MÜNZER (zm. około 1373), burmistrz Głównego Miasta. Być może syn Meinharda Münzera, burmistrza w Starym Mieście Toruniu. Od 1342 (a zapewne i wcześniej) był rajcą Głównego Miasta Gdańska. Funkcję burmistrza pełnił od 1351. Urząd pierwszego burmistrza sprawował w 1352, 1354, 1356, 1358, 1362, 1364, 1367 i 1371, drugiego w 1351, 1353, 1355, 1357, 1361, 1363, 1366 i 1370, trzeciego w 1359, 1360, 1365 i 1369, czwartego w 1368, 1372 i 1373.
Z tytułem rajcy wzmiankowany był w najstarszych znanych obecnie samodzielnych dokumentach Rady Głównego Miasta Gdańska z 1346. Dotyczyły one potwierdzenia nadania cechowi rzeźników rzeźni (Kuttelhof) na Spichlerzach (obecnie rejon ul. Chmielnej), oraz nadania Wernerowi von Cingerowi części patrymonium miejskiego na prawie chełmińskim (Nowa Wieś / Dobkowo, koło Przejazdowa).
W okresie pełnienia przez niego urzędu burmistrza miał miejsce konflikt Rady Miejskiej z proboszczem kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP), Paulem, rozstrzygnięty w 1363. Przedmiotem sporu były między innymi kwestie opłat za pochówki i chrzty, dochody proboszcza z budynków kościelnych i zapisów testamentowych na rzecz kościoła NMP oraz kwestia jego zwierzchnictwa nad duchownymi w kościele św. Gertrudy i księżmi opiekującymi się poszczególnymi ołtarzami w kościele farnym (altarzystami). W tym samym roku z innymi ówczesnymi burmistrzami i rajcami był też obecny podczas rozstrzygania przez komtura gdańskiego Giselbrechta von Dudulsheima sporu między proboszczami kościoła NMP i kościoła św. Katarzyny. Na podstawie porozumienia określono dokładnie granice obydwu parafii na terenie Gdańska. W ten sposób kościół św. Gertrudy położony na zachód od Głównego Miasta stał się świątynią filialną kościoła mariackiego, zaś kościół św. Jana miał podlegać odtąd parafii św. Katarzyny.
W 1363 miał miejsce pierwszy odnotowany w Gdańsku tumult mieszkańców, w tym wypadku Osieka i okolic miasta. Rola Rady Miasta w tych wydarzeniach nie jest jednak znana. W okresie jego urzędowania na stanowisku burmistrza przypadł też kluczowy dla przyszłej roli Gdańska w basenie Morza Bałtyckiego proces formowania się Związku Hanzeatyckiego. W przeciwieństwie do innych burmistrzów działających w tym samym okresie
( Johanna Walrabe i Gottschalka Nase) nie angażował się jednak w działalność polityczną na zjazdach hanzeatyckich.
Zajmował się handlem zbożem. W okresie gdy już był burmistrzem, Rada Głównego Miasta Gdańska zwróciła się w 1351 do władz Lubeki z prośbą o wsparcie jego pełnomocnika Hincekina von Buren w sprawie przejęcia zastawu za sprzedaż pszenicy. Jest to pierwszy potwierdzony źródłowo udział zboża w eksporcie Gdańska. Zajmował się też na dużą skalę udzielaniem kapitału, czego zabezpieczeniem były liczne renty ustanawiane na nieruchomościach w Głównym Mieście Gdańsku. Z zestawienia rent w najstarszej księdze gruntowej wynika, że posiadał aż 33 renty, z których rocznie uzyskiwał dochód w wysokości 66 grzywien 15 skojcy. Posiadał dwie parcele położone przy północnej pierzei platea braseatorum (ul. Ogarna).
Pozostawił syna Gerda (zm. około 1393), od 1374 ławnika, od 1375 rajcę Głównego Miasta Gdańska. Wnuk Gerhard II (zm. około 1433) od 1422 był ławnikiem Głównego Miasta.
Bibliografia:
Źródła:
Archiwum Państwowe Gdańsk, 300, D 300, 32/1.
Preußisches Urkundenbuch, Bd. 4, Marburg 1960; Bd. 6/1, Marburg 1986.
Literatura:
Grulkowski Marcin, Rynek renty w Głównym Mieście Gdańsku w świetle najstarszych ksiąg gruntowych w XIV-XV wieku, w: Studia i materiały do dziejów domu gdańskiego, cz. 1, Gdańsk 2009.
Simson Paul, Geschichte der Stadt Danzig, Bd. 4, Danzig 1918.
Zdrenka Joachim, Urzędnicy miejscy Gdańska w latach 1342-1792 i 1807-1814, t. I Spisy, t. II Biogramy, Gdańsk 2008.
