RODZIEWICZ WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ RODZIEWICZ (7 VIII 1909 Rożyszcze, województwo wołyńskie – 8 III 1976 Gdańsk), naukowiec, chemik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Feliksa (1874 – 14 V 1963 Gdańsk) i Klotyldy z domu Werzyńskiej (1885 - 1 VI 1965 Gdańsk). Młodszy brat Aleksandra, w czasie II wojny światowej oficera technicznego Dywizjonu Bombowego nr 300 „Ziemi Mazowieckiej”, po jej zakończeniu mieszkającego w Republice Południowej Afryki, oraz Jerzego, między innymi ojca Józefa Rodziewicza ( Ewa Rodziewicz)
W 1927 absolwent Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, w 1934 otrzymał tytuł inżyniera chemika. W latach 1934–1938 pracował na Politechnice Warszawskiej, od 1 VIII 1938 do 13 IX 1939 był kierownikiem laboratorium chemicznego w Państwowej Fabryce Amunicji nr 2 w Kraśniku. W okresie II wojny światowej pracował w Łucku, w Artelu (Kooperatywa) Inwalidów „Charczowik”, od 1 VII do 31 XII 1941 w Instytucie Higieny, od 1 X 1942 z bratem Jerzym w młynie, od 4 II 1944 do 1 II 1945 był kierownikiem laboratorium w kolejnym młynie.
Od lipca 1945 mieszkał w Gdańsku. Był współorganizatorem Wydziału Chemicznego PG. Od 1949 doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1950 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. W latach 1945–1948 i 1950–1951 był prodziekanem, a 1951–1953 i 1958–1962 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, w latach 1946–1969 kierownikiem Katedry i Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1970–1976 Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1969–1974 dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej. Jednocześnie w okresie 1946–1950 był wykładowcą w Studium Przygotowawczym przy PG, 1947–1956 pracował w Akademii Lekarskiej, później Akademii Medycznej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), gdzie kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej i Analitycznej na Wydziale Farmacji.
Twórca polskiej szkoły chemii związków krzemoorganicznych. Współautor czterech patentów, w tym odczynnika do wykrywania i odznaczania wody przy użyciu organoizotiocyjanianosyjanów oraz katalitycznego sposobu otrzymywania pięciochlorofenolu z fenolu (1957, z Wiesławem Wojnowskim i Janem Dobrowolskim). Współpracował w badaniach naukowych z przemysłem, między innymi z Gdańskimi Zakładami Nawozów Fosforowych (1966–1976), Zakładami Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa” (1967–1976) i Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w Łodzi (1969–1976). Autor i współautor publikacji na temat chemii związków krzemoorganicznych, redaktor skryptu Jana Dobrowolskiego i Wiesława Wojnowskiego Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej (1963). Promotor doktora honoris causa PG prof. Michaiła G. Woronkowa. W latach 1954–1976 redaktor naczelny skryptów PG (zob. Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej).
Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, należał do Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974).
Był żonaty z Zofią z domu Kudelską (30 X 1918 – 19 I 1970). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Od 2002 Wydział Chemiczny PG przyznaje medal jego imienia za działalność dydaktyczną.
