DAMUS RUDOLF, pedagog, radca szkolny
| < Poprzednie | Następne > |
RUDOLF DAMUS (6 I 1849 Elbląg – 25 III 1918 Gdańsk), pedagog, naukowiec. Syn kasjera Hermanna Damusa. Ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował historię na uniwersytecie w Królewcu, Berlinie i Getyndze. W latach 1870–1871 brał udział w wojnie prusko-francuskiej. W 1872 w Getyndze, na podstawie rozprawy Die Slavenchronik Arnolds von Lübeck (Kronika słowiańska Arnolda z Lubeki) uzyskał doktorat, w 1873 zdał egzamin państwowy na nauczyciela i podjął pracę w szkole w Getyndze.
Od 1879 w Gdańsku profesor historii w szkole św. Piotra i Pawła. W latach 1889–1890 prowadził badania w Tajnym Archiwum Watykańskim w Rzymie. Pracował społecznie w zarządzie Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego i w komisji nadzorującej działalność Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej. W badaniach naukowych i publikacjach koncentrował się na historii Gdańska XVII–XIX wieku. Osobne rozważania poświęcił włączeniu w 1793 Gdańska do państwa pruskiego i likwidacji w 1814 I Wolnego Miasta Gdańska. Karierę naukową przerwało powołanie go 7 IX 1892 na stanowisko (które sprawował do śmierci) urzędującego radcy szkolnego w Zarządzie Miasta. Nadal działał w Zachodniopruskim Towarzystwie Historycznym jako redaktor naukowy jego wydawnictw i w latach 1893–1918 prezes.
Był żonaty z Clarą Wagenmann (1858 – 8 III 1929). Córki Emilia Friederika Elisabeth (25 IV 1881 Gdańsk – po 1939) i Gertruda Selma Johanna (9 III 1884 Gdańsk – 8 X 1966 Heidelberg, Niemcy) były pedagogami gdańskich szkół średnich dla dziewcząt, pozostały stanu wolnego, mieszkały przy Taubenweg 5 (ul. Pniewskiego) w Gdańsku– Wrzeszczu. Syn Carl Julius (12 X 1882 Gdańsk – podczas I wojny światowej) ukończył w 1900 roku Gimnazjum Miejskie, następnie studia prawnicze, w 1908 był referendarzem sądowym w Sopocie, w 1914 sędzią w Gdańsku; zginął na froncie, pozostawiając wdowę Elisabeth.
