FALCK JOHANNES, pastor kościoła św. Katarzyny
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANNES FALCK (1653 Gdańsk – 8 XII 1729 Gdańsk), pastor kościoła św. Katarzyny. Syn pastora Michaela Falcka. W październiku 1665 zapisany został do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, w 1672 pod kierunkiem Johanna Petera Titiusa wygłaszał w nim mowę i pod kierunkiem Aegidiusa Straucha przygotował rozprawę Dissertatio theologica de spirituali fidelium unctione (Rozprawa teologiczna na temat duchowego namaszczenia wiernych). Studiował teologię w Wittenberdze, w 1675 bronił pracy napisanej pod kierunkiem Abrahama Calowa.
Od 1679 pastor w Pruszczu Gdańskim, od 23 XII 1682 diakon, od 31 VII 1701 do śmierci pastor kościoła św. Katarzyny. 14 VI 1695 uczestniczył w konwencie, po którym wraz z 15 innymi duchownymi protestanckimi (m.in. pastorem kościoła św. Katarzyny Andreasem Barthem, rektorem Gimnazjum Akademickiego i pastorem kościoła św. Trójcy Samuelem Schelwigiem, pastorem kościoła św. Bartłomieja Eilhardem Cierenbergiem, kaznodzieją kościoła Bożego Ciała Danielem Schmidtem, diakonem św. Trójcy Andreasem Gnospiusem, diakonem kościoła św. Bartłomieja Michaelem Kempinem i diakonem kościoła św. Jana Johannem Straussem) podpisał deklarację poparcia dla ortodoksyjnego luteranizmu w głośnym sporze ze zwolennikami pietyzmu, w którym mediatorem był ówczesny sekretarz Rady Miejskiej Friedrich Fabricius. Pod sam koniec życia bronił jednak rektora Johanna Georga Abichta przed oskarżeniami o propagowanie pietyzmu. Był członkiem zespołu pracującego nad publikacją nowego, jednolitego śpiewnika (zob. kancjonał), Danziger Gesangbuch. Prace na śpiewnikiem rozpoczęto 2 X 1711 i ukończono w 1719. W 1724 był uczestnikiem sporu o powołanie w szeregi gdańskich duchownych syna prepozyta pomorskiego Wagnera (szczegóły: Bartholomaeus Haucke).
Autor wierszy pisanych na cześć osób sięgających po gdańskie urzędy, burmistrzów Gabriela Bömelna i Joachima Hoppego (1708), gratulował (1710) zaprzyjaźnionemu rektorowi Gimnazjum Akademickiego Samuelowi Schelwigowi objęcia przez jego syna Gottlieba stanowiska profesora w tymże Gimnazjum. Autor także mów pogrzebowych, m.in. swego brata Nathanaela (1663–1693), Andreasa Bartha, swojego poprzednika na urzędzie pastora (druk 1702), Friedricha Christiana Büchera, swego diakona, zmarłego w 1714 czy rajcy miejskiego Johanna Andreasa Thümmela (zm. 1725). Był także wśród tych, którzy dołączyli swoje epicedia (utwory żałobne) do zbioru przygotowanego po śmierci Johanna Petera Titiusa (1689), kazania Andreasa Bartha, wygłoszonego po śmierci Jana Heweliusza (druk 1688), kazania Samuela Schelwiga po śmieci burmistrza Christiana Schrödera (1701), kazania Johanna Heinricha Nothwangera po śmierci Friedricha Büthnera (1701) czy zbioru wierszy po śmierci Adelgundy, żony burmistrza Johanna Gotffrieda Diesseldorfa.
Po raz pierwszy żonaty z poślubioną 14 VII 1680 w kościele kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) Anną Reginą, córką Caspara Tessina (około 1621 – 21 VII 1673 Gdańsk), posiadacza kupieckiego obywatelstwa Gdańska, od 1663 członka Trzeciego Ordynku, z którą miał czwórkę dzieci: 1/ Marię Reginę (ur. 1681), poślubioną 9 X 1714 Michaelowi Benningowi; 2/ Johanna Michaela (18 II 1687 – 15 III 1712), absolwenta studiów teologicznych i prawnych w Rostocku; 3/ pastora Nathanaela Gottfrieda, oraz 4/ Christopha, ochrzczonego 12 XII 1697 w kościele NMP. Z nich Johann Michael i Nathanael Gottfried w październiku 1701 zapisani zostali do trzeciej klasy gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, obaj kończyli je w 1708, co specjalnie drukowanym wierszem uczcił ich szkolny kolega Emanuel Kühn. Młodo zmarłego Johanna Michaela żegnał kazaniem pogrzebowym Friedrich Christian Bücher.
Po raz drugi poślubił 3 V 1715 Reginę Wendland, wdowę po doktorze teologii Johannie Christianie Cramerze (około 1655 Szczecin – 27 VI 1714), pastorze szczecińskiego kościoła św. Jakuba (synu Friedricha, przyrodniego brata pastora gdańskiego kościoła św. Jana Johanna Jakoba Cramera). Syn Reginy z pierwszego małżeństwa, Martin Friedrich Cramer, zmarł w 1751 jako kaznodzieja w podgdańskim Juszkowie.
W marcu 1723 uległ nieszczęśliwemu wypadkowi, wskutek czego nie mógł wchodzić na ambonę i po uzyskaniu zgody Rady Miasta posadowiono ją bezpośrednio na posadzce. Pochowany w kościele św. Katarzyny. Był fundatorem portretu swojego ojca (po 1945 zaginiony), jego z kolei portret zamówił po pogrzebie syn Nathanael Gottfried. Bibliofil, 17 IV 1730 odbyła się aukcja jego książek z jego biblioteki.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 206.
Kotarski Edmund, Gdańska poezja okolicznościowa XVIII wieku, Gdańsk 1997 (przez indeks).
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ…, Danzig und Leipzig, 1760, s. 8, 65.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation..., Königsberg 1834, s. 50, 88.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd. 1, 119, 161, Bd.3, 121.
