SCHELWIG GOTTLIEB, profesor Gimnazjum Akademickiego
| < Poprzednie | Następne > |
GOTTLIEB SCHELWIG (Schelguig, Schelguigius) (8 VI 1683 Gdańsk – 18 II 1727 Gdańsk), teolog, filozof, profesor Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku. Syn Samuela Schelwiga i Anny Reginy z Weissów. W sierpniu 1688 zapisany został do początkującej (piatej) klasy Gimnazjum Akademickim, do którego uczęszczał głównie na zajęcia z teologii, prawa, historii i retoryki. Ukończył je 7 IX 1702, a 28 IX 1702 zapisał się na Wydział Filozofii Uniwersytetu w Wittenberdze. Na podstawie dysputy De causa belli iustifica (1703) otrzymał tytuł magistra, po czym udał się w podróż edukacyjną do Lipska, Halle, Helmstedt oraz Greifswaldu. 27 XI 1705 został immatrykulowany w Rostoku, następnie powrócił do Greifswaldu, gdzie podjął trwające blisko dwa lata studia z zakresu teologii. 3 VIII 1706 na podstawie rozprawy De pietistarum socinismo uzyskał stopień bakałarza, po czym na pół roku wrócił do Gdańska, by wraz ze swym ojcem prowadzić działalność kaznodziejską.
W czerwcu 1707 rozpoczął kolejną podróż edukacyjno-intelektualną, podczas której odwiedził Lipsk, Halle, Rostok, Utrecht, Lejdę, Amsterdam i Haarlem. W 1709 studiował także retorykę i filozofię na uniwersytetach w Cambridge i Oksfordzie. W tym samym roku Rada Miejska Gdańska zaproponowała mu objęcie stanowiska profesora etyki oraz greki w Gimnazjum Akademickim. Z powodu działań wojennych do Gdańska przybył dopiero w 1710 i objął po zmarłym w 1709 Gabrielu Groddecku kierownictwo nad katedrą filozofii, został także bibliotekarzem Biblioteki Rady Miejskiej. 13 II 1710 jego ojciec, jako ówczesny rektor Gimnazjum Akademickiego, uroczyście wprowadził go na katedrę profesorską. Uroczystość uświetniła specjalnie przygotowana kantata Maximiliana Dietricha Freislicha do słów Johanna Simona Beckensteina (ucznia Gimnazjum w 1702) oraz liczne wiersze gratulacyjne napisane przez uczniów (Johann Carl de Hoorn, Carl Ludwig Hoheisel), a także przez pastora Johannesa Falcka.
Podczas pracy w Gimnazjum prowadził zajęcia z logiki, metafizyki i filozofii praktycznej oraz słynął z troski o powiększanie księgozbioru Biblioteki Rady Miejskiej,
m.in. w 1714 specjalnym utworem dziękował rodzinei za przekazanie księgozbioru po zmarłym Johannie Wilhelmie (1693–1714), synu Nathanaela Ernsta, wnuku burmistrza Johanna Ernsta Schmiedena. Do jego najważniejszych pism zaliczyć należy Programma invitatorium ad lectores, quod non tam scholae, quam vitae sit philisophandum (1710), De eo, quod contra prudentiam et decorum est in congressibus hominum (1710), De imaginibus bibliothecarum ornamentis ad Valentinum Schlieffium (1712) czy poświęconą Gdańskowi Deliciis ac commodo patriae Dantisci (1724). W Gimnazjum Akademickim pracował aż do śmierci. W 1714 bezskutecznie ubiegał się o stanowisko diakona w kościele św. Katarzyny.
Autor okolicznościowych wierszy, m.in. w 1724 żałobnego po śmierci Christiana, syna rektora Gimnazjum Johanna Georga Abichta.
Od 27 V 1717 był bezdzietnie żonaty z Katarzyną Reginą (zm. po 1762), córką Krzysztofa Melhorna (1662 – marzec 1745 Królewiec), sekretarza króla pruskiego Fryderyka I. Pochowany został w kościele św. Trójcy.
