CHARITIUS ANDREAS, pastor, bibliograf
| < Poprzednie | Następne > |
ANDREAS CHARITIUS (30 XI 1690 Gdańsk – 2 IX 1741 Merseburg), pastor, bibliograf. Brat Kristiana Friedricha Charitiusa, syn stolarza Sigismunda Charitiusa przybyłego do Gdańska z Chociwla (koło Stargardu Szczecińskiego) i Marii Elisabeth z domu Seidel. Od 1707 uczeń gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, po otrzymaniu stypendium Rady Miejskiej od 11 VIII 1711 studiował filozofię na uniwersytecie w Wittenberdze, uzyskując 17 X 1714 magisterium za wydaną w 1715 nakładem wittenberskiej drukarni Christofa Ludoviciego pracę Commentatio historico-literaria de viris eruditis Gedani ortis, speciatim iis, qui scriptis inclaruerunt (Rozprawa historyczno-literacka o uczonych gdańskich, zwłaszcza tych, którzy wsławili się swoimi pismami). Zawierała ona w układzie alfabetycznym według nazwisk informacje biograficzne o 60 gdańskich uczonych działających w XVI wieku (sześć osób), na przełomie XVI i XVII wieku (17 osób) oraz w XVII wieku (37 osób), w tym o opublikowanych przez nich pracach. Były w niej biogramy Jana Dantyszka, Maurycego Ferbera, Tiedemanna Giesego, Petera i Joachima Oelhafów, Johanna Mochingera, Michaela Falcka, Reinholda Curickego, Johanna Ernsta Schmiedena, Jana Heweliusza i innych. Praca spotkała się z dużym zainteresowaniem zarówno w gdańskim, jak i niemieckim i polskim (tu zwłaszcza biogram Jana Dantyszka) świecie naukowym. Pisana bez dokumentacji źródłowej, nie była wolna od błędów i opuszczeń, co wytknęli jej krytycy. Uzupełnieniem i korektą informacji zajął się brat Andreasa Kristian Friedrich Charitius.
Do Gdańska nie powrócił, osiadając w Wittenberdze. Wykładał na tamtejszym uniwersytecie, następnie był nauczycielem dzieci ministra dworu saskiego w Dreźnie, Bernharda Zecha (1649–1720). Od 1719 był w Wittenberdze diakonem kościoła Najświętszej Marii Panny, w 1726 został archidiakonem, 5 grudnia tego roku uzyskał licencjat z teologii za pracę De absoluto praedestinationes impatiente. Od 1727 doktor teologii, w 1732 został superintendentem luterańskim kapituły katedralnej w Merseburgu.
Autor także innych publikacji teologicznych, między innymi takich jak Kurtze Beantwortung, warum er einem Delinquenten das heilige Mal gereichet (Wittenberg 1724), okolicznościowych: Etwas zum anderen Wittenberger Jubelfeste (Wittenberg 1731), wierszy i mów pogrzebowych.
Po raz pierwszy żonaty od 1719 z Christiane Beate (ur. około 1695), drugą córką osobistego lekarza księcia Anhalt-Zerbst Paula Gottlieba Sperlinga. Dzieci z tego związku zmarły we wczesnym dzieciństwie. Ponownie poślubił Wilhelminę Concordię (27 VIII 1702 Wittenberga – 7 VII 1770 Celle), córkę z drugiego małżeństwa prawnika i cesarskiego radcy dworu Johanna Heinricha von Bergera (1657 Gera – 1732 Wiedeń) i Marie Sophie z domu Jacob (1665 Drezno – 1711). Doczekał się z tego związku synów: lekarza i prawnika, Guilielaeusa Heinricha, immatrykulowanego na Uniwersytecie w Wittenberdze 16 X 1736, lekarza miejskiego Wittenbergi, po egzaminie notariackim 9 III 1758 adwokata w Belzig (obecnie Bad Belzig, Saksonia), aktuariusza dworskiego w Wittenberdze; Heinricha Carla (ur. 18 IX 1734 Merseburg), lekarza, immatrykulowanego na Uniwersytecie w Wittenberdze 16 X 1736, od 30 IV1766 doktora medycyny oraz Ludwiga Georga (7 VIII 1737 Merseburg – 18 I 1805 Belzig), prawnika, immatrykulowanego na Uniwersytecie w Wittenberdze 6 XII 1752, 30 X 1760 po egzaminie praktyki kryminalistycznej pro praxi forensi, 4 I 1762 po egzaminie notariackim.
Bibliografia:
Pfarrerbuch der Kirchenprovinz Sachsen, Bd. 2, t, Leipzig 2004, s. 177.
Ranfft Michael, Leben und Schriften aller Chursächsischen Gottesgelehrten, Leipzig 1742.
