KEMPEN EGGERT von, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
EGGERT von KEMPEN (3 VI 1571 Gdańsk – 10 VII 1636 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Niekiedy określany imieniem Eduarda. Pochodził z rodziny wywodzącej się prawdopodobnie z Niderlandów lub Lubeki. Syn Johanna von Kempen (1530 Gdańsk – 31 VII 1580 Gdańsk) ławnika (od 1557) Głównego Miasta, rajcy (od 1560) i Barbary, córki burmistrza Johanna Brandesa. Od kwietnia 1581 był uczniem Gimnazjum Akademickiego, studiował na uniwersytetach w Lejdzie (1593) i Sienie (1598).
Od 1606 był ławnikiem, od 1608 rajcą, w 1611 sędzią, od 1615 kamlarzem. Od 1618 był burmistrzem, pierwszym był w 1619, 1623, 1628, 1630 i 1634, drugim w 1618, 1622, 1627 i 1633, trzecim w 1621, 1625, 1626, 1632 i 1636, czwartym w 1620, 1624, 1629, 1631 i 1635. W 1616 był burgrabią królewskim w Gdańsku. W latach 1630–1636 z ramienia Rady Miejskiej pełnił funkcję zarządcy wchodzących w skład posiadłości miasta Żuław Gdańskich.
W 1619 podjął decyzję o zamknięciu jednej z pierwszych w Europie i pierwszej na terenie Rzeczpospolitej gazety (tygodnika) „Wöchentliche Zeitung”, wydawanej przez Andreasa Hünefelda, obawiając się ewentualnych zadrażnień na tle politycznym, a także zapewne w obawie przed złamaniem monopolu informacyjnego władz miejskich.
Latem 1623, jako prezydujący burmistrz, został postawiony przed trudnym zadaniem lawirowania pomiędzy planami politycznymi króla polskiego Zygmunta III Wazy, który w obliczu konfliktu polsko-szwedzkiego zamierzał nakłonić Gdańsk do współpracy przy tworzeniu floty wojennej, a wyraźnym ultimatum króla szwedzkiego Gustawa Adolfa, domagającego się od miasta deklaracji neutralności. Sprawę komplikował dodatkowo fakt, że pod koniec czerwca 1623 polski monarcha przybył osobiście do Gdańska, zaś władca Szwecji pojawił się na gdańskiej redzie na czele silnej floty wojennej.
Stał na stanowisku ortodoksji luterańskiej. Będąc wrogiem kalwinistów, zwalczał ich wpływy na terenie miasta i w łonie Rady Miejskiej (w sytuacji konwersji wielu członków gdańskiego patrycjatu na kalwinizm). W 1630 wydał decyzję, by na terenie miejskiego folwarku w Grabinach-Zameczku, gdzie zakorzenił się już kalwinizm, tamtejszy szkolmistrz organizował luterańskie modlitwy i śpiewy. Próby urządzenia w tym miejscu kaplicy luterańskiej nie powiodły się wobec niechętnej postawy kalwińskiego burmistrza Johanna Czirenberga.
Aktywnie prowadził działalność kupiecką, specjalizując się zwłaszcza w handlu dalekomorskim, w którym lokował kapitały. Na początku XVII wieku zaczął się interesować inwestowaniem kapitałów w dobra ziemskie. W 1606 nabył majątek Kłosowo w okolicach Kartuz. Po 1 XI 1622 dzierżył faktycznie, choć początkowo nieprawnie, starostwo w Berwałdzie (Niedźwiedzica na Żuławach), przejęte z ręką pierwszej żony, Klary, córki poprzedniego tenutariusza Simona Bahra. Sankcję królewską na tenutę tego starostwa uzyskał 13 VII 1623. W 1623 wiódł spór majątkowy ze swoim szwagrem, Johannem Speimannem, o Złotą Kamieniczkę przy Langer Markt (Długim Targu 41). W sporze tym swoją mediację oferowała księżniczka szwedzka Anna.
Wykazywał się dbałością o podkreślanie wagi rodziny nie tylko w działalności publicznej. Ufundował wykonane w latach 1601–1606 epitafium inskrypcyjne w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP) dla upamiętnienia rodziny von Kempen, a także (wraz z Johannem Speimannem) w 1620 epitafium ku czci swojego teścia Simona Bahra. Był właścicielem okazałego prywatnego księgozbioru, który po jego śmierci zasilił Bibliotekę Rady Miejskiej. W 1620 zamówił specjalne gobeliny flamandzkie, niektóre ozdobione herbem własnym i herbem Rawicz jego pierwszej żony Klary.
Po raz pierwszy ożenił się 30 VIII 1601 z Klarą (zm. 1 XI 1622), córką Simona Bahra. Po raz drugi 10 XII 1623 z Dorotheą, córką rajcy Gabriela Schumanna. Pierwsze małżeństwo było bezdzietne, siedmioro dzieci z drugiego związku zmarło w stosunkowo krótkim czasie po urodzeniu. Niewątpliwie z tej racji zapisał w testamencie (wraz z żoną z drugiego małżeństwa) znaczne kwoty wielu gdańskim fundacjom publicznym i szpitalom. Pochowany 14 VII 1636 w kościele NMP. Z braku dziedzica jego majątek przeszedł na rodziny Ferberów i Brandesów.
