RODZIEWICZ WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ RODZIEWICZ (7 VIII 1909 Rożyszcze, województwo wołyńskie – 8 III 1976 Gdańsk), naukowiec, chemik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Feliksa (1874 – 14 V 1963 Gdańsk) i Klotyldy z domu Werzyńskiej (1885 - 1 VI 1965 Gdańsk). W 1927 roku absolwent Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, w 1934 otrzymał tytuł inżyniera chemika. W latach 1934–1938 pracował na Politechnice Warszawskiej, od 1 VIII 1938 do 13 IX 1939 roku był kierownikiem laboratorium chemicznego w Państwowej Fabryce Amunicji nr 2 w Kraśniku. W okresie II wojny światowej pracował w Łucku, w Artelu (Kooperatywa) Inwalidów „Charczowik”, od 1 VII do 31 XII 1941 w Instytucie Higieny, od 1 X 1942 w młynie, od 4 II 1944 do 1 II 1945 był kierownikiem laboratorium w kolejnym młynie.
Od lipca 1945 roku mieszkał w Gdańsku. Był współorganizatorem Wydziału Chemicznego PG. Od 1949 roku doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1950 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. W latach 1945–1948 i 1950–1951 był prodziekanem, a 1951–1953 i 1958–1962 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, w latach 1946–1969 kierownikiem Katedry i Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1970–1976 Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1969–1974 dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej. Jednocześnie w okresie 1946–1950 był wykładowcą w Studium Przygotowawczym przy PG, 1947–1956 pracował w Akademii Lekarskiej, później Akademii Medycznej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), gdzie kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej i Analitycznej na Wydziale Farmacji.
Twórca polskiej szkoły chemii związków krzemoorganicznych. Współautor czterech patentów, w tym odczynnika do wykrywania i odznaczania wody przy użyciu organoizotiocyjanianosyjanów oraz katalitycznego sposobu otrzymywania pięciochlorofenolu z fenolu (1957, z Wiesławem Wojnowskim i Janem Dobrowolskim). Współpracował w badaniach naukowych z przemysłem, między innymi z Gdańskimi Zakładami Nawozów Fosforowych (1966–1976), Zakładami Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa” (1967–1976) i Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w Łodzi (1969–1976). Autor i współautor publikacji na temat chemii związków krzemoorganicznych, redaktor skryptu Jana Dobrowolskiego i Wiesława Wojnowskiego Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej (1963). Promotor doktora honoris causa PG prof. Michaiła G. Woronkowa. W latach 1954–1976 redaktor naczelny skryptów PG (zob. Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej).
Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, w 1948 współzałożyciel (z dr. inż. Włodzimierzem Wawrykiem) Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Należał do Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974).
Był żonaty z Zofią z domu Kudelską (30 X 1918 – 19 I 1970). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Od 2002 roku przez Wydział Chemiczny PG przyznawany jest medal jego imienia za działalność dydaktyczną.
